ေက်ာင္းစိမ္းအက်ႌေလး

အခ်ိန္က ညေနငါးနာရီခန္႔ ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ၀ယ္စရာရွိ၍ စူပါမားကတ္တစ္ခုသို႔ အေဖာ္အျဖစ္ လိုက္ပါခဲ့သည္။ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ခ်ိန္ နီးေသာေၾကာင့္ စူပါမားကတ္ေရွ႕တြင္ ေက်ာင္း၀တ္စံု၊ ေရဘူး၊ ကြန္ပါဘူး၊ ထီး၊ မိုးကာ၊ ဦးထုပ္၊ ဖိနပ္၊ ေက်ာပိုးအိတ္ စသည္တို႔ကို ျခင္းၾကီးမ်ားႏွင့္ ထည့္ကာ အထူးေစ်းျဖင့္ ေရာင္းခ်ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုေရွ႕တြင္ အမ်ဳိးသမီး ၾကီး/ငယ္တို႔သည္ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး ၀င္ေရာက္ ၾကည့္ရႈ ၀ယ္ယူေနၾကသည္။

သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက သူလိုခ်င္သည့္ ပစၥည္းကို စူပါမားကတ္အတြင္း  တစ္ဆိုင္၀င္ တစ္ဆိုင္ထြက္ ရွာေဖြ ၀ယ္ယူေနသည္ကို သူ႔ေနာက္က စိတ္မပါ့တပါျဖင့္ ဟိုေငးဒီေငး လိုက္ၾကည့္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းေနမိသည္။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ဟိုပစၥည္းယူရ ေကာင္းႏိုးႏိုး၊ ဒီပစၥည္းယူရ ေကာင္းႏိုးႏိုးႏွင့္ ေရြးခ်ယ္၍ စိတ္တိုင္း မက် ႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈျပီးသည့္ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းက သူလိုခ်င္ေသာ ပစၥည္း ၀ယ္ယူျပီးေနာက္ စူပါမားကတ္အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။

အေပါက္၀က ထြက္ထြက္ခ်င္းတြင္ ဆိုခဲ့ေသာ ျခင္းၾကီးမ်ားျဖင့္ ေရာင္းခ်ေနသည့္ ေစ်းတန္းကေလး ရွိသည္။ ထိုေစ်းတန္းကေလးမွ ေရွ႕ဆက္ေလၽွာက္သြားလၽွင္ မလွမ္းမကမ္း၌ သူငယ္ခ်င္းစီးရမည့္ ကားမွတ္တိုင္ ရွိ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းကို ျပန္ပို႔ရန္အတြက္ ထိုကားမွတ္တိုင္သို႔ ေလၽွာက္ခဲ့သည္။ မွတ္တိုင္တြင္ ကားေစာင့္ေနရင္း ဘာရယ္မဟုတ္ စူပါမားကတ္ေရွ႕က ေစ်းတန္းကေလးတြင္ လူေတြ တိုးၾကိတ္၀ယ္ယူ ေနသည္ကို ၾကည့္ေနမိသည္။

ထိုစဥ္မွာပင္  အသံတစ္ခုက ကြၽန္မနားထဲ တိုး၀င္လာသည္။ အသံရွင္ကို စူးစမ္းမိေတာ့ လံုျခံဳေရး၀န္ထမ္း တစ္ဦးက တိုးေ၀ွ႔၀ယ္ယူေနသူမ်ားထဲကို ၾကည့္ကာ "ေအးပါ၊ ေရာင္းေပးမွာပါ၊ ခဏပဲ ေစာင့္၊ ဟုတ္ျပီလား" ဟု တစ္ဖံု၊ "ေအး ရမယ္... ရမယ္၊ ၀ယ္ရမယ္၊ စိတ္ခ်၊ အေပၚကို အေၾကာင္းၾကားထားတယ္၊ အခု ခဏေစာင့္" ဟု တစ္နည္း ေျပာဆိုေနသည္။ စိတ္ထဲတြင္ ထူးဆန္းသလို ျဖစ္မိေသာေၾကာင့္ အေျခအေနကို ေစာင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ မၾကာခင္မွာပဲ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ စီးရမည့္ ကားလာေသာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္း ျပန္သြား သည္။ ကြၽန္မလည္း ျပန္ရမည့္ ကားမွတ္တိုင္ရွိရာသို႔ သြားရန္ ထိုေစ်းတန္းေလး ေရွ႕မွ ျဖတ္ေလၽွာက္ လိုက္သည္။

ေစ်းတန္းကေလး ေရွ႕သို႔အေရာက္ စပ္စုခ်င္စိတ္က တားမရသျဖင့္ လူမ်ား ၀ိုင္းအံုၾကည့္ရႈေနသည့္အၾကား တိုး၀င္၍ ဟိုဟိုသည္သည္ ၾကည့္မိသည္။ ပစၥည္းေတြ ထည့္ထားသည့္ ျခင္းေရွ႕သို႔အေရာက္ ကြၽန္မေရွ႕၌ အသက္ ခုနစ္ႏွစ္ခန္႔အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထိုကေလးမွာ အ၀တ္အစား ခပ္ႏြမ္း ႏြမ္း ၀တ္ဆင္ထားျပီး ပစၥည္းေတြ ထည့္ထားေသာျခင္း၏ ေရွ႕တြင္ ရပ္လ်က္ရွိသည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားမွာ လံုျခံဳေရး၀န္ထမ္း အမ်ဳိးသားဆီသို႔ မမွိတ္မသုန္ ေငးၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိေတာ့ သူ႔ပံုစံမွာ ဉာဏ္ရည္ခ်ဳိ႕တဲ့ေနသူဟု သိလိုက္ရသည္။ ကြၽန္မ စိတ္၀င္တစား ျဖစ္သြားျပီး သူဘာလာလုပ္ သလဲဆိုသည္ကို မသိမသာ အကဲခတ္ေနမိသည္။

ထုိစဥ္မွာပင္ ထိုကေလးငယ္သည္ လက္တစ္ဖက္ကို အေပၚသို႔ ေျမႇာက္လိုက္ျပီး ပါးစပ္မွ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး အသံ တခ်ဳိ႕ ျပဳလိုက္သည္။ သူ႔အသံေၾကာင့္ လံုျခံဳေရး၀န္ထမ္းက သူ႔ကိုငံု႔ၾကည့္ျပီး ကြၽန္မၾကားခဲ့ေသာ စကားကို ထပ္ေျပာလိုက္ျပန္သည္။ "ေအးပါ၊ မင္း ၀ယ္ရမယ္ေနာ္။ ခဏေလးေစာင့္။ ငါ အေပၚကို အေၾကာင္းၾကား ထားတယ္၊ မင္းကို ေရာင္းမွာပါ။ စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္။ ဟုတ္လား" ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခါမွ ကြၽန္မ သူက ဘာကို၀ယ္ခ်င္တာပါလိမ့္ဟု စပ္စုမိေတာ့ သူကိုင္ထားတဲ့ ပစၥည္းေလးကို ျမင္လိုက္ရခ်ိန္မွာ ကြၽန္မရင္ထဲ ဆို႔နင့္သြားပါေတာ့သည္။

ထိုကေလးငယ္သည္ ဘယ္ဘက္လက္ထဲတြင္ အျဖဴအစိမ္းဂါ၀န္ ခပ္ေသးေသးတစ္ထည္ကို ကိုင္ထားျပီး ညာဘက္လက္ထဲမွာေတာ့ ႏြမ္းေၾကေနေသာ တစ္ေထာင္တန္တစ္ရြက္ႏွင့္ ႏွစ္ရာတန္အႏြမ္းေလးတစ္ရြက္ ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အက်ႌေလးရဲ႕တန္ဖိုးမွာ ႏွစ္ေထာင့္ႏွစ္ရာဟု ေရးထား ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဤကေလးမွာ သူ႔တြင္ရွိသမၽွ ပိုက္ဆံေလးႏွင့္ အက်ႌေလးကို ၀ယ္ယူဖို႔ ၾကိဳးစားေန ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရပါသည္။ ပို၍ ထူးျခားသည္မွာ ထိုကေလးသည္ မိန္းကေလး မဟုတ္ပါ။ ေယာက္်ားေလး  ျဖစ္ပါသည္။

ကြၽန္မ၏ အေတြးေတြ တစ္ခဏခ်င္း ဆူေ၀သြားရပါသည္။ ထိုကေလးငယ္သည္ အဆင္ေျပေသာ မိသားစုမွ ဟုတ္ပံုမရပါ။ သူ၀ယ္ေသာ အက်ႌေလးမွာလည္း သူ၀တ္ဖို႔ရာ မဟုတ္မွန္း သိသာေနပါသည္။ သို႔ျဖစ္လၽွင္ သူ သည္းၾကီးမည္းၾကီး ၀ယ္ယူလိုေသာ ေက်ာင္းစိမ္းဂါ၀န္ေလးသည္ သူ႔ညီမေလးအတြက္သာ ျဖစ္ရေပမည္။ ညီမေလးကို ေက်ာင္းတက္ေစခ်င္လြန္းေသာေၾကာင့္ သူ႔ခြန္အားေလးႏွင့္ ရွာေဖြထားေသာ ေငြျဖင့္ ေက်ာင္း စိမ္းအက်ႌကို ၀ယ္ေပးျခင္း ျဖစ္ႏိုင္မည္။ ထိုသို႔ ေတြးမိေသာအခါ ကြၽန္မရင္ထဲတြင္ နင့္နင့္နဲနဲ ခံစားလိုက္ရ သည္။ ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္၏ ရင္ထဲတြင္ ျဖဴစင္႐ုိးသားမႈႏွင့္အတူ မိသားစုစိတ္ဓာတ္ ပီသ မႈကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္လိုက္ရသည္။

ကြၽန္မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခပ္ျမန္ျမန္ ခ်လိုက္သည္။ ေစ်းေရာင္းသူကို ကေလးငယ္ လိုခ်င္ေသာ အက်ႌ ကေလး၏ တန္ဖိုးအတြက္ ကြၽန္မ ေပးေခ်ပါမည္ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခါ ထိုကေလးငယ္က လက္ဟန္ ေျခဟန္ျဖင့္ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ေျပာသည္။ သူ႔ဆႏၵက သူပိုင္ေငြျဖင့္သာ ဂါ၀န္ေလးကို ၀ယ္ယူလိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္မက လိုေနေသာ ေငြတစ္ေထာင္ကို စိုက္ေပးမည္ဟု ေျပာဆိုေနစဥ္မွာပင္ ထိုစူပါမားကတ္မွ ၀န္ထမ္း အမ်ဳိးသမီးေလးတစ္ဦးက ကတၳဴစကၠဴပံုး အလတ္စားတစ္ခုကို မ၍ ကြၽန္မတို႔နား ေရာက္လာသည္။ သူမက ကေလးငယ္အေၾကာင္း အထက္လူၾကီးမ်ားထံ ေျပာျပေသာေၾကာင့္ ကေလးငယ္အား ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳသည့္ အေနျဖင့္ သူမတို႔ စူပါမားကတ္မွ ကေလးအသံုးအေဆာင္ အခ်ဳိ႕ကို ေပးလိုက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပပါ သည္။

ကေလးငယ္၏ ၀မ္းပန္းတသာ မ်က္လံုးမ်ားကို ကြၽန္မ ရင္ထဲ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ သူ႔မ်က္၀န္းထဲတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈႏွင့္အတူ ဘ၀ကို သတၱိရွိရွိ ရင္ဆိုင္ရဲသည့္ ရဲရင့္ေတာက္ပသည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ား လႊမ္းျခံဳေနသည္ကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။

ကြၽန္မရဲ႕ အိမ္အျပန္လမ္းတစ္ေလၽွာက္တြင္ေတာ့ ထိုကေလးငယ္၏ ရဲရင့္ေသာ သတၱိ၊ ေသြးသားရင္းခ်ာ အေပၚ ေႏြးေထြးေသာ ေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ ၾကင္နာေသာ မိသားစုစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ တတ္ႏိုင္သည့္ အတိုင္းအတာ အေလ်ာက္ တာ၀န္ယူတတ္မႈတို႔ကို တစိမ့္စိမ့္ ေတြးရင္း ရင္ထဲတြင္ ေဖာ္မျပႏိုင္ေသာ ေ၀ဒနာတစ္မ်ဳိးကို ခံစားခဲ့ရပါသည္။ ကြၽန္မတို႔ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ အခ်ဳိ႕ေသာ စာရိတၱခ်ဳိ႕တဲ့၍ သူမ်ားပစၥည္းကို အေခ်ာင္လိုခ်င္ စိတ္ ရွိၾကသူ၊ အလြယ္လမ္း လိုက္ၾကသူမ်ားသာ ဤကေလးငယ္လို စိတ္ထားမ်ဳိး၊ အမူအက်င့္မ်ဳိးႏွင့္ ႐ုိးဂုဏ္ မ်ဳိး ရွိခဲ့ပါလၽွင္ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ လူ႔ေလာကၾကီးမွာ ပို၍ သာယာခ်မ္းေျမ့ေနလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေနမိပါသည္။

ျမ၀တီေဇာ္