Friday, November 30, 2012

အခ်စ္မွာ ႏူးညံ့စြာ က်ရံႈးျခင္း



နာရီကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညရွစ္နာရီခြဲေနျပီ။ ခုခ်ိန္ထိ သူ႔အရိပ္အေယာင္ကို မျမင္ရေသး။ ဗိုက္က လည္း ဆာလွျပီ။ ေန႔ခင္းကတည္းက ေသေသခ်ာခ်ာ မွာထားလ်က္နဲ႔ သူက ေနာက္က်ေနတာမို႔ စိတ္က တိုခ်င္သည္။ ဒီေန႔ ကြၽန္မေမြးေန႔မို႔ ညစာ အတူတူစားဖို႔ သူ႔ကို ညရွစ္နာရီ ေနာက္ဆံုးထားျပီး အိမ္ျပန္ခဲ့ဖို႔ မွာလိုက္လ်က္နဲ႔ ခုေတာ့... ရွစ္နာရီခြဲတာေတာင္ သူက ေပ်ာက္ခ်က္သား ေကာင္းတုန္းေလ။ သိမယ္ ... ဟင္း ... လာေပ့ေစဦး ... တစ္ပတ္ေလာက္ကို စိတ္ေကာက္ပစ္လိုက္ဦးမယ္။

 ေျပာရဦးမယ္။ ညစာဆိုလို႔ အထူးတလည္ ျပင္ဆင္ထားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ခါတိုင္း ခ်က္ေနက် ထမင္းနဲ႔ ဟင္းပါပဲ။ အဲ .. (ကြၽန္မတို႔အတြက္) ထူးတယ္လို႔ ေျပာရမယ့္ အခ်က္က ႏွစ္ေယာက္အတူ ထမင္း လက္ဆံု စားဖို႔ပါပဲ။ တကယ္ပါ... ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္က်ျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ထမင္းလက္ဆံု စားျဖစ္တဲ့ေန႔ ဆိုတာ အင္မတန္ ရွားပါတယ္။ သူကလည္း မိုးလင္းတာနဲ႔ အိမ္ေပၚမွာ မရွိတဲ့သူ။ ကြၽန္မကလည္း အခ်ိန္ တန္ရင္ ႐ံုးသြား၊ ညေန မိုးခ်ဳပ္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္ဆိုေတာ့ ... ေန႔လည္စာကေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ အတူစားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ ညစာက်ျပန္ေတာ့လည္း သူက ညေနေျခာက္နာရီမေက်ာ္ခင္ ထမင္းစားတတ္သူဆိုေတာ့ ကြၽန္မ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ဆို သူက စားျပီးလို႔ ထမင္းလံုးေတာင္ စီေနျပီေလ။ ကဲ... ဒါဆိုလည္း ပိတ္ရက္မွာ အတူစားလို႔ ရတာပဲလို႔ ေျပာမလို႔လား။ အမယ္ေလး ... ေဝးပါေသးရဲ႕ရွင္။ ႐ံုးပိတ္ရက္ဆို သူ႔အလုပ္က ပိုမ်ား တတ္ေသးတယ္။ ေၾသာ္... သူ႔အလုပ္ဆိုလို႔ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ သူ႔မွာ ဆိုင္ကယ္ေလး တစ္စီးရွိေတာ့ အလကားေန အလကားပဲဆိုျပီး သူက ကယ္ရီဆြဲတယ္ေလ။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုေတာ့လည္း တျခား လူေတြလို အငွားယူေမာင္းတဲ့ သူေတြနဲ႔ စကားေျပာစရာ မလိုေတာ့ တစ္မ်ဳိး စိတ္ေအးရပါတယ္။ ေနာက္ျပီး သူက သူ႔ဆိုင္ကယ္ကို တသသ လုပ္ေနတတ္တဲ့လူဆိုေတာ့ ေတာ္႐ံု အေလးအပင္ေတြကိုလည္း မတင္ဘူး ရွင့္။ သူ႔ေဖာက္သည္ အမ်ားစုက အနီးအပါးက လူေတြပါ။ ေစ်းသြားေစ်းျပန္ စီးၾကတာေလာက္ပါပဲ။ သူက လည္း သူ႔ဆိုင္ကယ္ နာမွာစိုးလို႔၊ ပြန္းရာ ျခစ္ရာ ထင္မွာစိုးလို႔ဆိုျပီး ၾကံဳရာလူ ငွားစီးရင္ေတာင္ တယ္မလိုက္ ခ်င္ဘူး။

အဲ... ထမင္းအတူ မစားျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာရာကေန သူ႔အလုပ္အေၾကာင္းေတြ ေရာက္ကုန္ျပီ။ ထားပါ ရွင္...တိုတို ေျပာရရင္ သူက ဒီေန႔လို ႐ံုးပိတ္ရက္မ်ဳိးဆို ပိုျပီး အလုပ္မ်ားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မ ကလည္း ဒီလို အေျခအေနေတြရွိလို႔ကို  ညစာေလးပဲ အတူစားၾကရေအာင္လို႔  ေသေသခ်ာခ်ာ မွာလိုက္ပါ လ်က္နဲ႔ ၾကည့္ေလ ... ခုပဲ ေျပာရင္းဆိုရင္းကို ညကိုးနာရီ ထိုးေတာ့မယ္။ တစ္ခါတေလေလး ထမင္းလက္ဆံု စားဖို႔ကို ဒီေလာက္ ခက္ခဲေနရတယ္လို႔ ေျပာမေျပာခ်င္ေပါင္။ ေတြးေလ ေတြးေလ စိတ္က ပိုပိုဆိုးလာတယ္။ အဟုတ္။ ခါတိုင္းေန႔ေတြဆိုရင္ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆို သူ အိမ္ေပၚေရာက္ေနျပီ။ ကြၽန္မမွာလည္း သူနဲ႔အတူ ထမင္းစားဖို႔ ညေနကတည္းက ေရမိုးခ်ဳိး သနပ္ခါးအေဖြးသားလိမ္းျပီး လည္တဆန္႔ဆန္႔ ေမၽွာ္ေနရတာ။ ခုေတာ့ သူလုပ္ပံုက ကြၽန္မကို လံုးဝ အေလးအနက္ မထားသလိုပဲ။ ေစာင့္ရတာ ၾကာလြန္းလို႔ ဗိုက္ဆာ တာေတြလည္း ေမ့ကုန္ျပီ။ ဒီ့ထက္လည္း ထပ္မေစာင့္ႏိုင္တာနဲ႔ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ျပီး အုပ္ေဆာင္းနဲ႔ အုပ္ထားတဲ့ ထမင္းဝိုင္းကို ေက်ာခိုင္းျပီး ကြၽန္မ အိပ္ရာထဲ ဝင္ေခြေနလိုက္တယ္။ အိပ္ရာထဲမွာ လွဲေနေပ မယ့္ သူ႔ဆိုင္ကယ္သံကိုေတာ့ နားစြင့္ေနမိတယ္။ ဒါမွ သူ အိမ္တံခါးဝေရာက္တာနဲ႔ သူ႔ကို ရန္လုပ္လို႔ ရမွာေလ။

ေဟာ ... ဆိုင္ကယ္သံ ၾကားရတယ္။ သူျပန္လာျပီ ထင္တယ္။ ေသခ်ာပါတယ္ သူမွ သူအစစ္။ သူက ဆိုင္ ကယ္ကို စက္မသတ္ခင္ အျမဲတမ္း ဘရူးဘရူးနဲ႔ လီဗာကို ကစားတတ္တယ္ေလ။ အဲဒါလည္း ဘာေၾကာင့္မွန္း ခုထိ ကြၽန္မေတာ့ မသိပါဘူး။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း သူ႔ရဲ႕ အဲဒီအက်င့္ေလးက တစ္မ်ဳိးေကာင္းသားရွင့္။ ဘယ္သူ႔ ဆိုင္ကယ္သံပဲ ၾကားရ ၾကားရ၊ ဒီအသံမ်ဳိး မၾကားရသေရြ႕ သူမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကြၽန္မက သိျပီး သား။ ခဏၾကာေတာ့ ေလွကားက တက္လာတဲ့ သူ႔ေျခသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေဟာ... တံခါးဝမွာ ရပ္ သြားျပီ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ႏွစ္ခ်က္ဆက္တိုက္ ေခါက္လိုက္တဲ့ တံခါးေခါက္သံကို ၾကားရတယ္။

"ဟင္း .... ကိုယ္ေတာ္၊ ၾကြေတာ္မူလာျပီေပါ့ေလ၊ ဟုတ္လား။ ဘယ္အခ်ိန္ ရွိေနျပီလဲ။ ရွင့္ကို ကြၽန္မ ေန႔လယ္ တုန္းက ဘာမွာလိုက္သလဲ။ ဒီအခ်ိန္မွ ျပန္လာေတာ့ ကြၽန္မက ခုမွ ထမင္းစားရမွာလား"

အဲသလို ေျပာပစ္လိုက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးျပီး ကြၽန္မ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ပထမဆံုး သူ႔ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ကြၽန္မ စိတ္ဆိုးဖို႔ထက္ အံ့အားသင့္သြားမိတယ္။ ဟင္...ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ တစ္ကိုယ္လံုး စိုရႊဲေနတာတုန္း။ မိုး လည္း ဒီေလာက္ မရြာပါဘူး။ သူက သူ႔အျပစ္ကို မသိသလိုဘဲ ကြၽန္မကို အသာတြန္းဖယ္ျပီး အိမ္ထဲ ဝင္လာ တယ္။ ျပီးေတာ့ အုပ္ေဆာင္းအုပ္ထားတဲ့ ထမင္းဝိုင္းကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး -

"မင္း ထမင္းစားျပီးျပီလား"
"..............."

ကြၽန္မ ျပန္မေျဖေတာ့ သူဘာမွ ဆက္မေျပာဘဲ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ဝင္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ ေရတဝုန္းဝုန္း ခ်ိဳးေန သံ ၾကားရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မက သူ႔မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါကို ေရခ်ဳိးခန္းအဝက အဝတ္လွန္းတဲ့ တန္းေပၚ တင္ေပး ထားလိုက္တယ္။ ခုခ်ိန္ထိ သူ႔ကို ဘယ္လို ရန္စကား စေျပာရမလဲလို႔ ကြၽန္မ စဥ္းစားေနတုန္းပဲ။ ခဏ ၾကာေတာ့ သူ ေရခ်ဳိးခန္းထဲက ထြက္လာျပီး ကြၽန္မ အဆင္သင့္ တင္ေပးထားတဲ့ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါကို ၾကိဳး တန္းေပၚက လွမ္းယူျပီး ကြၽန္မကို တစ္ခ်က္ၾကည့္တယ္။ ဘယ္ရမလဲ၊ ကြၽန္မလည္း သူ႔ကို မ်က္ေစာင္း တစ္ခ်က္ အမိအရ ထိုးပစ္လိုက္တယ္။ ဟင္း ... ဒါ အစပဲ ရွိေသးတယ္။

အမယ္....သူက ကြၽန္မမ်က္ေစာင္းထိုးတာကို ဘာမွ မသိလိုက္သလို လွည့္ထြက္သြားရင္းနဲ႔ "ထမင္းဆာျပီ ကြာ...စားၾကစို႔"တဲ့ေလ။ ၾကည့္စမ္း....ေျပာပံုကိုက သူပဲ အမွားမလုပ္ထားတဲ့အတိုင္း။ စိတ္တိုလိုက္တာေနာ္။ ဟင္း။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မ စိတ္တိုတိုနဲ႔ သူ႔ေနာက္က ေျခေဆာင့္လိုက္သြားရင္း သူ႔ကို ရန္ေတြ႕မိတယ္။

"ေၾသာ္... ဆာေသးတယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား။ ဒီအခ်ိန္ၾကီးက်မွ ညစာစားလို႔ ဘာထူးေတာ့မွာလဲ။ ဒီအတိုင္းပဲ အဆာခံျပီး အိပ္လိုက္ပါေတာ့လား။  ဒီေလာက္ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာလိုက္လ်က္နဲ႔ ရွင္က က်ဳပ္ကို ရြဲ႕တာလား။ သိပါျပီ ... ေနာက္ဆို ရွင္နဲ႔ ထမင္းလက္ဆံုစားဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာေတာ့ဘူး သိရဲ႕လား"

ကြၽန္မ စိတ္ထဲရွိတာ တရစပ္ ေျပာခ်ပစ္လိုက္တယ္။ အေရးထဲမွာ ဝမ္းနည္းစိတ္ေၾကာင့္ အသံက တိမ္ဝင္ သြားေသးတယ္။ သူက ကြၽန္မကို လွည့္ၾကည့္ရင္း -

"ခဏေန စကားေျပာစရာရွိတယ္။ ျပီးရင္ ထမင္းစားမယ္ေနာ္။ ဟင္းေႏႊးထားလိုက္ဦး"
"အို...မစားပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္က်မွ ဘာထမင္းမွလည္း မစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ရွင့္ဘာသာရွင္ပဲ ဝင္ေအာင္ စားပါ"

ကြၽန္မ ဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ သူ ကြၽန္မဘက္ လွည့္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြၽန္မ လက္ကို ဆြဲယူျပီး သူ႔အက်ႌ အိတ္ကပ္ထဲကို ထည့္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မ လက္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ လက္ထဲမွာ ေလးေထာင့္ဘူး ရွည္ ရွည္ေလးတစ္ခု ပါလာတယ္။

"ဒါက ဘာလဲ"

"သိခ်င္ရင္ အရင္ဆံုး ထမင္းအတူစားရမယ္။ ဟုတ္ျပီလား"

"အခု ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာျဖစ္မွာမို႔လို႔လဲ"

"ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ထမင္းစားတာ ဒီ့ထက္ ေနာက္က်သြားရင္ က်န္းမာေရးအတြက္ မေကာင္းဘူး"

"ေနပါဦး။ အခုမွ ထမင္းကို ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ စားခ်င္ေနရတာလဲ။ ျပီးေတာ့ ဘာလို႔ ေစာေစာ ျပန္မလာရ တာလဲ၊ ေျပာပါဦး"

"ကဲ၊ ဒီလိုကြာ ဒီလို၊ ဒီေန႔ မင္းေမြးေန႔မို႔ မင္းက ေန႔လယ္တုန္းက ညစာအတူစားဖို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ငါ စဥ္းစား မိတယ္။ ငါက ခုခ်ိန္ထိ မင္းကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ တစ္ခုမွ ဝယ္မေပးမိေသးပါလားလို႔။ အရင္တုန္းက လည္း ဒီလိုပဲ မသိလိုက္ မသိဖာသာနဲ႔ ေက်ာ္လာခဲ့တာဆိုေတာ့ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ မင္းကို တစ္ခုခု ဝယ္ေပးခ်င္မိ တယ္။ ဒါနဲ႔ အမွတ္တရ ျဖစ္ေအာင္ ဒီေန႔ တစ္ေန႔လံုး ငါရွာလို႔ရတဲ့ ေငြနဲ႔ မင္းအတြက္ နာရီေလးတစ္လံုး ဝယ္ေပးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ မင္းအခုပတ္ေနတဲ့ နာရီကလည္း ေဟာင္းေနျပီေလ။ ညဦး ပိုင္းေရာက္လို႔ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေငြက နာရီတစ္လံုး ဝယ္ဖို႔ေလာက္ မမ်ားေသးဘူး။ ငါကလည္း ဆံုးျဖတ္ျပီးရင္ ျပန္မျပင္တတ္တဲ့လူဆိုေတာ့ လိုတဲ့ေငြကို ဒီည မရမခ်င္း အိမ္မျပန္ဘူး ဆိုျပီး ေနတဲ့အခ်ိန္ မိုးက ရြာလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ငါ့မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က သူနဲ႔ ေက်ာက္တန္းကို အေဖာ္လိုက္ခဲ့ေပးပါ၊ ဆိုင္ကယ္တစ္စီး မွာထားတာ သြားယူမလို႔ဆိုျပီး ေျပာတာနဲ႔ မိုးရြာထဲပဲ သူနဲ႔ လိုက္ သြားတာ။ အလကားေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ။ ငါ့အတြက္လည္း ဝင္ေငြရတာပဲ။ အဲဒီက အျပန္က်မွ မင္း အတြက္ နာရီကေလး ဝင္ဝယ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ကြာ၊ ထံုးစံအတိုင္း ငါက စိတ္တိုင္းမက်မခ်င္း တစ္ဆိုင္ဝင္၊ တစ္ဆိုင္ထြက္ ေရြးဝယ္ေနတာနဲ႔ ..... "

သူ႔စကား မဆံုးေသးခင္မွာပဲ ကြၽန္မ ဝမ္းပန္းတနည္း ငိုခ်လိုက္မိတယ္။ ကြၽန္မ မွားသြားျပီ။ သူ႔ရဲ႕ ေစတနာကို မသိဘဲ ကြၽန္မက အထင္ေတြလြဲျပီး ရန္စကား ေျပာေနမိတာ။ သူက ခုလိုမ်ဳိး ကြၽန္မအတြက္ စဥ္းစားေပးျပီး မိုးေရထဲ ဒုကၡခံေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မက သူ႔အေပၚ ျငဴစူ ရန္လိုေနမိတယ္။ ကြၽန္မ အရမ္းမွားသြားျပီ။ ေခါင္းငံု႔ ငိုရိႈက္ေနတဲ့ ကြၽန္မကို သူက -

"ဟာ၊ ေမြးေန႔မွာ ငိုေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ မငိုရဘူးေလ။ ငါမွားသြားပါတယ္ကြာ။ မင္းစိတ္ပူေနမွာကို ငါ မေတြး မိဘဲ ငါ့စိတ္ကူးနဲ႔ငါ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနမိတာ၊ ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါကြာ၊ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္"

* * * * *

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ထမင္းလက္ဆံု စားျဖစ္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ သူနဲ႔ကြၽန္မ သူ ဝယ္လာတဲ့ နာရီဘူးေလးကို အတူတူ ဖြင့္ၾကည့္ၾကတယ္။ နာရီေလးက သိပ္အေကာင္းစားၾကီးေတာ့ မဟုတ္ ပါဘူး။ ဒိုင္ခြက္က ေထာင့္ခ်ဳိးရွစ္ခုနဲ႔ ေရႊေရာင္နာရီေလးပါ။ နာရီၾကိဳးကလည္း မိန္းကေလး သိပ္မဆန္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ အရမ္း ႏွစ္သက္တယ္။ ေနာက္ျပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ဒီနာရီေလးက ကြၽန္မၾကိဳက္တဲ့ ပံုစံေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မအတြက္ ဘာနဲ႔မွ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အမွတ္တရ ပစၥည္းေလးပါ။ အဲဒီေန႔က စျပီး ကြၽန္မ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူ႔အေပၚ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္နဲ႔မွ အႏိုင္မယူေတာ့ဘူးလို႔။ အရာရာကို သူ႔သေဘာအတိုင္း၊ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္းပဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေနႏိုင္ဖို႔ ကြၽန္မ ၾကိဳးစားပါေတာ့မယ္လို႔ေလ ...။ (ကဗ်ာဆန္ဆန္ ေျပာရရင္ေတာ့ ကြၽန္မက သူ႔ရဲ႕အခ်စ္မွာ ႏူးညံ့စြာ က်ရံႈးသြားရတယ္ေပါ့ရွင္။ )



[ဒါနဲ႔... စကားမစပ္ ၾကြားတယ္လို႔ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔ရွင္။ အခုလက္ရွိ ကြၽန္မမွာ ေနာက္ထပ္ နာရီအသစ္ တစ္လံုး ရွိေနတာေတာင္ ဒီနာရီေလးေလာက္ မက္ေမာတာ၊ ႏွစ္သက္တာ၊ တန္ဖိုးထားတာ မရွိဘူး လို႔ ေျပာရင္ ယံုၾကပါ့မလားရွင္။ ]



စာဖတ္သူအားလံုးကို ခင္မင္ ေလးစားလ်က္

ျမဝတီေဇာ္











8 comments:

  1. ဒီလုိပါပဲ လူတုိင္းမွာ အခ်စ္ဆုိတာရွိေနၾကတယ္
    ျပီးေတာ႔ အခ်စ္မွာ အရႈံးေပးၾကတတ္တယ္
    နာရီေလးကကယ္တင္ရွင္ေလးျဖစ္သြားတာေပါ႔ေနာ္....

    ReplyDelete
    Replies
    1. ဟုတ္ကဲ့ ...ေက်းဇူးပါ မဂ်က္ေရ...

      Delete
  2. ဟယ္...မမေရ..ဒါ ကိုယ္တုိင္ေရးအျဖစ္အပ်က္မွန္ေလးေပါ႔ေနာ္..
    ေကာင္းထွာ...မ..ေခါင္းစဥ္ေလးမွာကတည္းက စိတ္၀င္စားေနတာ..
    ဖတ္ၾကည္႔ေတာ႔ တကယ္႔အခ်စ္စစ္ေတြ ေပ်ာ္၀င္ေနတာေတြ႔ရလုိ႔
    အတုိင္းမသိၾကည္ႏူးမိရပါတယ္...ဆက္လက္ျပီးနားလည္မွဳေတြမ်ားစြာနဲ႔
    သက္ဆံုးတုိင္လက္တြဲႏိုင္ပါေစ...
    ဆုမြန္ေျခႊလ်က္...
    ခ်စ္တဲ႔...ညေလးမုိးနတ္

    ReplyDelete
    Replies
    1. ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ရပါေစ ညေလး မိုးနတ္ေရ...ေနာက္လည္း အျမဲလာလည္ပါေနာ္ :)

      Delete
  3. တန္ဖိုးထားတဲ့အရာက ဘယ္ေတာ့အခါမွ ေဟာင္းႏြမ္းမသြားပဲ
    သစ္ျမဲသစ္ေနတာေပါ့

    ReplyDelete
    Replies
    1. ဟုတ္ကဲ့ ကိုလြင္ျပင္၊ အသစ္ဘယ္လိုေကာင္းေကာင္း အေဟာင္းကိုေတာ့ တလည္လည္ဆိုတာမ်ဳိး ထင္ပါရဲ႕။ :)

      Delete
  4. ျမ၀တီေဇာ္ရဲ႕ စာေလးေတြသိပ္ေကာင္းပါတယ္...အေရးအသားေကာင္းတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေရ..ဆက္ၾကိဳးစားပါေနာ္..အားေပးလ်က္ပါ...

    ReplyDelete
    Replies
    1. ဟုတ္ကဲ့။ ေက်းဇူးပဲေနာ္။ အားေပးေနတယ္ဆိုလို႔ ပိုျပီး အားတက္သြားပါျပီ။ :D

      Delete