Sunday, November 23, 2014

မ်ဳိသိပ္ရင္းသာ ...



အိမ္တံခါး ဖြင့္၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ သမီးေလးရဲ႕ ငိုသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိ ရင္း လြယ္ထားသည့္ စလင္းဘတ္အိတ္ႏွင့္ လက္ထဲက ဆြဲျခင္းေလးကို သံမံတလင္းေပၚသို႔ ခပ္သြက္သြက္ လႊတ္ခ်လိုက္မိသည္။ ကြ်န္မ၏ ေဒၚေလးက သမီးေလးကို ခ်ီေပြ႕ထားရင္း ေခ်ာ့ျမႇဴေနသည္။ သမီးေလးမွာ ငိုခဲလွေသာ ကေလးျဖစ္သျဖင့္ ယခုလို စူးစူး၀ါး၀ါး ငိုေနျခင္းကို စဥ္းစားမရႏိုင္ ျဖစ္ေနမိသည္။ အေတြးေတြ ကို ခနရပ္ျပီး ေရခ်ဳိးခန္းဆီ သုတ္သုတ္လွမ္းကာ ေျခလက္တို႔ကို ခပ္ျမန္ျမန္ ေဆးေၾကာေနမိသည္။

ျပီးေနာက္ အိမ္ေရွ႕ဘက္သို႔ ျပန္ထြက္လာျပီး ေဒၚေလးထံမွ သမီးေလးကို ေပြ႕ခ်ီယူလိုက္သည္။ ထိုအထိ သမီးေလးမွာ တစ္ကိုယ္လံုး ရဲရဲတြတ္ေနေအာင္ ငိုၾကီးခ်က္မ ျဖစ္ေနတုန္းပင္။ သမီးေလးကို ေပြ႕ခ်ီထား ရင္း ႏႈတ္မွလည္း တတြတ္တြတ္ ေခ်ာ့ျမႇဴေနမိသည္။ ကြ်န္မလက္ထဲေရာက္ေတာ့ သမီးေလးက အသံက်ယ္ ၾကီးႏွင့္ ေအာ္မငိုေတာ့ေပမယ့္ တရိႈက္ရိႈက္ ျဖစ္ေနဆဲပင္။ သမီးရဲ႕ မ်က္လံုးအိမ္မွ မ်က္ရည္ေပါက္ၾကီးမ်ား တလိမ့္လိမ့္ စီးက်ေနသည္ကို ၾကည့္ရင္း ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ မ်က္ရည္က်လာမိသည္။ သနားလိုက္တာ သမီးေလးရယ္... ။ သမီးေလး ဘာေၾကာင့္ ငိုရသည္ကို မစဥ္းစားတတ္ႏိုင္။ သမီးေလးမွာ ေမြးကတည္း က ေလနာလည္း မပါ။ အလြန္ သေႏၶေကာင္းေသာ ကေလးျဖစ္၍ အစဥ္အျမဲ မ်က္ႏွာျပံဳးခ်ဳိေနတတ္သည့္ ကေလးျဖစ္သည္။

ခဏၾကာမွ သမီးေလး ဤမွ် သည္းသည္းထန္ထန္ ငိုေၾကြးရျခင္းမွာ ၀မ္းသြားခ်င္ေသာ္လည္း မသြားႏိုင္၍ ငိုေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရေတာ့သည္။ သမီးေလးမွာ အသက္ေျခာက္လ ျပည့္ျပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ျဖည့္စြက္ စာ မေကြ်းေသးဘဲ ႏို႔ဘူးသာ တိုက္ေနဆဲျဖစ္ရာ ယခုလို ၀မ္းမသြားႏိုင္ျခင္းကို တစ္ခါမွ် မျဖစ္ဖူးခဲ့။ ကြ်န္မ မွာ မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ အလုပ္တစ္ဖက္ႏွင့္မို႔ သမီးေလး ေျခာက္လျပည့္လွ်င္ ဆရာ၀န္ဆီ ျပန္ျပရန္ ရွိသည္ ကိုလည္း မသြားျဖစ္ေသးဘဲ ျဖစ္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ မိခင္ပီပီ သမီးေလးရဲ႕ငိုသံကို ၾကာရွည္ မခံစားႏိုင္သည္ မို႔ သမီးေလးကိုခ်ီျပီး သမီးေလးရဲ႕ ခါးေအာက္ပိုင္းနားေလးကို လက္ကေလးျဖင့္ အသာအယာ ပြတ္ သပ္ေပးရင္း ကိုယ္ပါ မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ေနမိေတာ့သည္။

ေနာက္ဆံုး သမီးေလးက အနာခံျပီး ၀မ္းကို ညႇစ္လိုက္ရာ ၀တ္ထားေသာ Diaper တြင္ ေသြးစ အနည္းငယ္ ပင္ ပါလာေတာ့သည္။ သမီးေလး ငိုလိုက္သည္မွာ ေျပာစရာပင္ မရွိ။ (မရိုေသ့ စကား) ၀မ္းမွာ မာက်စ္ လြန္းေသာေၾကာင့္ သမီးေလးခမ်ာ တစ္ကိုယ္လံုး ေခြ်းေတြရႊဲနစ္ေနေအာင္ ၾကိဳးစားပမ္းစား သြားရရွာသည္။ ကြ်န္မ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးသည္ကိုပင္ မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သမီးေလး နာက်င္ခံစားရရွာသည္။ ကြ်န္မ လည္း သမီးေလးကို သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေပးျပီးသည္ႏွင့္ ေခ်ာ့ေမာ့ကာ သိပ္လိုက္သည္။ ငိုရ နာက်င္ရႏွင့္ ပင္ပန္းလြန္း၍ ထင္သည္။ သမီးေလးမွာ ကြ်န္မရင္ခြင္တြင္ ခနခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္သြားရွာေတာ့သည္။

+ + + + + +


"သမီးေလး ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို ျဖစ္တာလဲ မသိဘူး။ သူ ႏို႔ဘူးပဲ စို႔တာပဲဟာ...။ ၀မ္းခ်ဳပ္စရာ ဘာမွ မရွိပါ ဘူး"

ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ညီမေလးကို ကြ်န္မ ေျပာမိသည္။

"မမေရ... အမွန္က နင္မသိလို႔ ...။ ငါတို႔ မီးမီးေလးကို ထမင္းကို ေက်ေနေအာင္ ေခ်ျပီး ေကြ်းေနတာ တစ္ပတ္ေလာက္ ရွိေနျပီ"

"ဟယ္ ... ဟုတ္လား။ ငါက ဆရာ၀န္ဆီ ျပန္သြားျပျပီးမွ ျဖည့္စြက္စာ ေကြ်းရမယ့္ အစီအစဥ္ကို ေမးမလို႔ လုပ္ထားတာ။ ငါကလည္း မအားတာနဲ႔ မသြားျဖစ္ေသးဘူး။ ငါကေတာ့ ကေလးကို အစာေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးကို အရင္ ေကြ်းေစခ်င္တာ... ေတာ္ၾကာ ကေလးရဲ႕အစာအိမ္က ႏို႔ဘူးပဲ စို႔ရာကေန ခ်က္ခ်င္းၾကီး အစာမာ ကို ေျပာင္းေကြ်းလိုက္ေတာ့ မေက်ညက္ဘဲ ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔"

"အမယ္ေလး... မမရယ္...။ ငါတို႔လည္း သိပါတယ္ဟ...။ နင္ကလည္း...။ ငါတို႔က နင္ေျပာသလိုၾကီး ကေလးကို ခ်က္ခ်င္း အစာမာ ေကြ်းပါ့မလား။ ထမင္းကို ေပ်ာ့ေနေအာင္ ေခ်ျပီးမွ ခြံေကြ်းတာပါ... နင့္သမီး က ေရလည္း အရမ္းၾကိဳက္တယ္...။ ေရေသာက္လိုက္ ... ထမင္းေလး စားလိုက္နဲ႔။ ညေနဆိုရင္လည္း ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုး စားေသးတယ္"

"ေအးပါဟာ.... ငါ့သေဘာကေတာ့ သမီးေလးကို ထမင္း အရင္မေကြ်းခင္ Cracker ေလးကို ႏို႔ေလးနဲ႔ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ေလး ေဖ်ာ္ျပီး အရင္ေကြ်း... ေနာက္ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနမွ ထမင္းကို ဆန္ျပဳတ္လို လုပ္ျပီး ေသခ်ာေက်ေအာင္ ေခ်ျပီးမွ ေကြ်းေစခ်င္တာ ... ငါ ဆရာလုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူးဟာ... ငါက ကိုယ္ တိုင္လည္း မလုပ္ေပးႏိုင္ေတာ့ ... "

 ကြ်န္မစကားသံက အဆံုးမွာ တိုးတိမ္သြားသည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ ကြ်န္မက ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ စာရင္းကိုင္ မို႔ မနက္ ၇:၁၅ ဆိုလွ်င္ လာၾကိဳသည့္ကားႏွင့္ အိမ္က ထြက္ရသည္။ ရံုးခ်ိန္က မနက္ ၈း၃၀ မွ ညေန ၅း၃၀ ဆိုေပမယ့္ ကားလမ္းပိတ္တာႏွင့္ ဘာႏွင့္ ဆိုလွ်င္ အိမ္ကို အေစာဆံုး ည ၇း၀၀ (သို႔) ၇း၃၀ ေလာက္ မွ ျပန္ေရာက္တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သမီးေလးရဲ႕ ကိစၥအားလံုးအတြက္ အိမ္သားေတြကိုသာ အားကိုးရ သည္။ တစ္ေန႔တာလံုး သမီးေလးကို ခ်ီပိုး ထိန္းေက်ာင္း၊ ႏို႔ဘူးတိုက္၊ စားစရာေကြ်း၊ ေရခ်ဳိး၊ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္၊ ျပီးေတာ့ သမီးေလးအ၀တ္ေတြ ေလွ်ာ္၊ မီးပူတိုက္ စတဲ့အလုပ္ေတြဟာ မိခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ လုပ္ရမည့္ အလုပ္ေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ အလုပ္ထြက္လုပ္ေနရတဲ့ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သမီးရဲ႕တာ၀န္ေတြကို ပိတ္ရက္မွသာ လုပ္ေပးႏိုင္ ပါသည္။

ရွားရွားပါးပါး ပိတ္ရက္ေလး တစ္ရက္ကို သမီးေလးနဲ႔ ေဆာ့ကစား၊ လုပ္စရာရွိတာေတြကို သမီးေလးကို ခ်ီရင္း တစ္ဖက္က လုပ္ႏွင့္ ကုန္ဆံုးေစရသည္။ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕က ကြ်န္မကို ေျပာၾကသည္။ နင္ အလုပ္မလုပ္လည္း ရရဲ႕သားနဲ႔ ...။ နင့္ေယာက္်ားတစ္ေယာက္လံုး ရွာႏိုင္တာပဲ... အလကား အလုပ္ ထြက္လုပ္ေနတယ္တဲ့။ အလကားေတာ့ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္သားသမီးကို ခြဲျပီး အလုပ္ ထြက္မလုပ္ခ်င္ပါ။ ယခုေခတ္မွာ ထိုက္သင့္ေသာ လစာႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ခံစားခြင့္တခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ ကိုယ့္မိသားစုေရွ႕ေရးကို ၾကည့္ျပီး အလုပ္လုပ္ေနရျခင္းပါ။ ထိုသို႔ ေျပာေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကို ကြ်န္မ ဘာမွ မတံု႔ျပန္မိပါ။ ျပံဳး၍သာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ကြ်န္မ ရင္ထဲကို သူတို႔မွ မျမင္ႏိုင္တာေလ ...။

+ + + + + + +


"ဟယ္... သမီးေလး ငိုေနျပန္ျပီ။ ဟိုတစ္ခါလို ျဖစ္ျပန္ျပီ ထင္တယ္...။ ငါ စိတ္ညစ္ပါတယ္ဟာ...။ နင္တို႔ကို ငါ မွာထားတယ္ေလ...။ ကေလးရဲ႕၀မ္း ပံုမွန္ ျပန္ျဖစ္တဲ့အထိ ေစာင့္ျပီးမွ ထမင္းေကြ်းပါလို႔...။ ခုေတာ့ ကေလးခမ်ာ ခံစားရျပန္ျပီ...။သနားပါတယ္...ငါ့သမီးေလး"

ကြ်န္မ ရံုးက ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တစ္ညမွာ သမီးေလး ငိုေနသံ ၾကားလိုက္ရ၍ ကြ်န္မက ညီမေလးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ေျပာလိုက္မိသည္။ လူက ရံုးမွာ စိတ္ပင္ပန္းလာတာက တစ္မ်ဳိး၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သမီးေလး ၀မ္းမသြားႏိုင္၍ ငိုေနသည္ကို ၾကံဳလိုက္ရတာက တစ္မ်ဳိးေၾကာင့္ လူက စိတ္တိုမိသလို ျဖစ္ကာ ညီမေလးကို အျပစ္တင္လိုက္သည္။ ညီမေလးက -

"ေအးပါ ... ငါလည္း မေကြ်းပါဘူး...။ ဒီေန႔ ငွက္ေပ်ာသီးပဲ စားတာ...တျခား ဘာမွ မေကြ်းဘူး...။ ေနာက္ ဆို နင့္သမီးကို ဘာမွ မေကြ်းဘူး စိတ္ခ်...။ ႏို႔ဘူးပဲ တိုက္မယ္"

ညီမေလးကလည္း ကြ်န္မကို စိတ္ဆိုးကာ ဘုဆတ္ဆတ္ေျပာျပီး လွည့္ထြက္သြားေတာ့သည္။ ကြ်န္မမွာ အလုပ္က ျပန္လာလာခ်င္း အ၀တ္အစားပင္ မလဲႏိုင္ဘဲ သမီးေလးကို ခ်ီပိုးရင္း ေခ်ာ့ျမႇဴေနလိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ကေလးကို တစ္ပတ္တန္သည္၊ ႏွစ္ပတ္တန္သည္ ႏို႔ဘူးပဲ တိုက္ေနျပီး ၀မ္းပံုမွန္ျဖစ္သြားမွ အစာေပ်ာ့ေပ်ာ့ကို စေကြ်းပါလို႔ မွာထားသည့္ၾကားက ခုလိုျဖစ္ရသည္မို႔ အိမ္သားေတြကို စိတ္ဆိုးမိသည္။ အဓိကကေတာ့ သမီးေလး နာက်င္မႈကို မခံစားေစလိုျခင္းသာ။

"နင္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ ေကြ်းေမြးျပီး ထိန္းေက်ာင္းလာတာ။ ဒီအရြယ္က ဒီလိုပဲ ျဖစ္တတ္တာ ခ်ည္းပဲ။ ေနာက္ဆို ပံုမွန္အတိုင္း ျဖစ္သြားမယ့္ဥစၥာ....။ သူ႔အရြယ္နဲ႔သူ ေကြ်းသင့္တဲ့ အစားအစာကို ေကြ်း ရတာပဲ..."

 အေဒၚတစ္ေယာက္က  ေလသံ ေအးေအးႏွင့္ ေျပာျပီး ကြ်န္မအနားက ထြက္သြားပါသည္။ ထိုေန႔မွ စ၍ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ အိမ္သားမ်ား ကြ်န္မအေပၚ ေအးစက္လာၾကသည္ဟု ခံစားလာမိသည္။ ေျပာစရာ ဆိုစရာရွိလွ်င္ ေျပာဆိုၾကေသာ္လည္း ယခင္ကေလာက္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိၾကေတာ့ဟု ကြ်န္မစိတ္ထဲ ထင္ျမင္မိသည့္အခါ ရင္ထဲမွာ နာက်င္ ၀မ္းနည္းလာမိသည္။ ညဘက္ အိပ္ရာထဲတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သမီးေလးကို ၾကည့္ရင္း ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း ၾကိတ္ငိုမိသည္။ ကြ်န္မက သမီးေလးအေပၚ စိုးရိမ္ပူပန္ မႈဟာ သမီးေလးကို မိခင္ႏွင့္မျခား ေမတၱာေစတနာနဲ႔ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးသူတို႔အတြက္ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ ျဖစ္သြားေလျပီလား။ ကြ်န္မ အလုပ္သြားေနခ်ိန္မွာ အိမ္မွာ ရွိသမွ် လူအားလံုးဟာ သမီးေလးကို ၀ိုင္း၀န္း ခ်ီပိုး ထိန္းေက်ာင္းေပးေနၾကသည္မွာ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ပင္ပန္းရေကာင္းပင္ မသိ။ ဒါကို ကြ်န္မ သိလ်က္နဲ႔ အျပစ္တင္ ေျပာဆိုမိသည္ကို သူတို႔ စိတ္ကြက္သြားၾကျပီလား။

တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မရဲ႕သမီးေလးကို တစ္အိမ္သားလံုး တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္ၾကတာ ကြ်န္မ အသိပါ။ သမီးေလးဟာ ကြ်န္မဘက္မွာေရာ၊ ကြ်န္မအမ်ဳိးသားဘက္မွာပါ ေျမးဦးေလးမို႔ အကုန္လံုးက ၀ိုင္းျပီး ခ်စ္ၾက သည္းၾကတာလည္း ကြ်န္မအသိပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း ကြ်န္မရဲ႕ မိခင္စိတ္အရ သမီးေလးကို ဘာေၾကာင့္မွ မငိုေၾကြးရေစခ်င္တာ၊ သမီးေလးကို အျမဲ ျပံဳးရယ္ရႊင္ျမဴးေနေစခ်င္တာေတြေၾကာင့္ အိမ္သားေတြအေပၚ အျပစ္တင္ ျငဴစူခဲ့မိျခင္းသာ။ အခုေတာ့ ကြ်န္မ မွားမွန္း သိခဲ့ပါျပီ။ ကြ်န္မရဲ႕ တဇြတ္ထိုးဆန္ဆန္ စိုးရိမ္မႈ အေပၚ စိတ္ခုသြားတဲ့ မိသားစု၀င္မ်ားကိုလည္း ကြ်န္မ နားလည္ေပးတတ္ခဲ့ပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ခုေနအခါမွာ ကြ်န္မရင္ထဲမွာ မ်ဳိသိပ္ျပီး သိမ္းထားတဲ့ စကားေတြကို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ မိသားစုမ်ားကို ဖြင့္ဟခြင့္ ရမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္...။



"သမီးေလးကို ခ်စ္ေပးတဲ့အတြက္ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" 


လို႔ ......။









စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား အားလံုးကို ေလးစားလ်က္


ျမ၀တီေဇာ္

(24/11/2014)
12:45 PM