Tuesday, August 6, 2013

ဘ၀တစ္ခုက ေပးေသာ သင္ခန္းစာ



ညေန ရံုးဆင္းခ်ိန္မို႔ ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ရွင္ေလာင္းလွည့္ေနသလား မွတ္ရေအာင္ ကားေတြ က ျပည့္သိပ္ က်ပ္ညပ္လို႔ေနသည္။ ဒီရက္ပိုင္းမွာ မိုးကလည္း စိတ္ရွိလက္ရွိ ရြာခ်ထားသည္မို႔ လမ္းမထက္ မွာ ေရေတြက တေဖြးေဖြးျဖစ္ေနသည္။ လမ္းေပၚအထိ လွ်ံေနေသာ မိုးေရေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ လည္း ပလက္ေဖာင္းေပၚက မေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ ကားသြားရာ လမ္းမေပၚသို႔ ဆင္းေလွ်ာက္ၾကရ သည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ဳိးမွာ မိုးရာသီေရာက္တိုင္း ေတြ႕ျမင္ေနက် ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရဲ႕ သမားရိုး က် ျမင္ကြင္းတစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါသည္။

x x x x x

ကၽြန္မစီးလာေသာ ကားက မီးပိြဳင့္တစ္ခုတြင္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ မိေနေသာေၾကာင့္ ေဘးဘီ၀ဲယာ ကို ဘာရယ္မဟုတ္ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ အဲဒီလို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခိုက္မွာ ျမင္ကြင္းတစ္္ခုက ကၽြန္မ မ်က္စိ ထဲ ၀င္လာသည္။ ကားေတြ တန္းစီျပီး ရပ္ေနတဲ့ ၾကားတြင္ ေရစိုေနသည့္ အ၀တ္အစား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းကို ၀တ္ ဆင္ထားျပီး ခ်ဳိင္းေထာက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ပိုက္ဆံလိုက္ေတာင္းေနေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔မိ သည္။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲတြင္ အခါလည္အရြယ္ေလာက္ရွိမည့္ ကေလးငယ္ကို ေပြ႔ထားသည္။ သူ႕မ်က္လံုးေတြ က ညႇိဳးေရာ္ေနေသာ္လည္း တည္ျငိမ္မႈ ရွိသည္။ ကေလးငယ္ကို ပတ္ထားသည့္ အႏွီးစ ခပ္ညစ္ညစ္မွာ လည္း မိုးေရေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ေနရာမွာ စိုရႊဲေနေသးသည္။ ကေလးငယ္ကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနဟန္ တူသည္။ သူ႕ကို စျမင္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ စီးလာေသာကားႏွင့္ အနည္းငယ္ လွမ္းေသးသည္။ ေနာက္ တျဖည္းျဖည္း ကားေတြ ေရြ႕ေရြ႕လာရင္း သူ႕နားေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ သူ႕ကို ရွင္းရွင္းလင္း လင္း ျမင္လာရသည္။


သူ႔ကို ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့ အေၾကာ္ သံုးေလးခုႏွင့္ သၾကားလံုးႏွစ္လံုးကို ပလတ္စတစ္အိတ္ျဖင့္ ထုပ္ ထားေသာအထုပ္တစ္ခုကို သူ႕ခါးမွာ ၾကိဳးစတစ္ခုႏွင့္ ပတ္ခ်ည္ထားသည္။ သူ႔လက္ထဲမွာ တစ္ရာတန္၊ ငါး ဆယ္တန္စတဲ့ အေၾကြတခ်ဳိ႕ကို  တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ သူ႔ေခါင္းမွာ ပတ္ထားတဲ့ အ၀တ္ေဟာင္း တစ္ခုေၾကာင့္ အရိပ္က်ကာ သူ႔မ်က္ႏွာက ရွိရင္းစြဲ အသက္ထက္ ပိုရင့္ေနသည္။ သူက ကားေတြၾကား မွာ ေကြ႕ကာ ပတ္ကာ ေလွ်ာက္သြားရင္း ပိုက္ဆံ လိုက္ေတာင္းေနသည္။ သူ႔ကို လွဴၾကတဲ့သူေတြ ရွိသလို တခ်ဳိ႕ကားေတြက ေမာင္းထုတ္ၾကသည္။ သူ႔ကို ေငြမေပးဘဲ ေမာင္းထုတ္လိုက္လွ်င္လည္း သူက စိတ္ပ်က္ ဟန္မျပဘဲ ေနာက္တစ္စီးဆီ ဆက္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ဒီလိုႏွင့္ သူ ကၽြန္မတို႔ကားနား ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္မတို႔၏ ေရွ႕က တကၠစီတစ္စီးကို သူ ပိုက္ဆံေတာင္းေနတာ ေတြ႕ရသည္။ တကၠစီေမာင္းသူက လက္ ခါျပလိုက္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ကားနား သူေရာက္လာသည္။ ကၽြန္မ သူ႔ကို ေပးဖို႔ ပိုက္ဆံကို အိတ္ထဲမွ ထုတ္ေနစဥ္ ကၽြန္မတို႔ကားႏွင့္ ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ကားက သူ႔ကို လွမ္းေခၚလိုက္ျပီး ေငြငါးေထာင္က်ပ္ လွဴ လိုက္တာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည္မို႔ သူ႔မ်က္လံုးေတြ သိသိသာသာ ေတာက္ပသြား ကာ ေငြငါးေထာင္က်ပ္ လက္ထဲေရာက္သည္ႏွင့္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ျပီး ကားလမ္းတစ္ဖက္ကို ခပ္သြက္သြက္ ကူးသြားေတာ့သည္။

ကၽြန္မ သူ႔ကို လိုက္ၾကည့္မိေနစဥ္မွာပဲ သူ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာကာ ကေလးကို ေက်ာမွာ ပိုးထားျပီး လက္ထဲတြင္ အ၀တ္စတစ္ခု ကိုင္လာသည္။ အ၀တ္စမွာ ေဟာင္းႏြမ္းေသာ္လည္း သန္႔ျပန္႔ သည္။ သူက ထိုအ၀တ္စႏွင့္ သူ႔ကို ေငြငါးေထာင္လွဴလိုက္ေသာ ကား၏ ေဘးတစ္ဖက္တြင္ ရွိေနေသာ ရႊံ႕စက္မ်ားကို စတင္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေတာ့သည္။ ထိုစဥ္ ကားေပၚမွ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက ယခုလို လုပ္ေပးဖို႔ မလိုပါေၾကာင္းႏွင့္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာျပီး မီးပြိဳင့္ မီးစိမ္းသြားေသာေၾကာင့္ ကားကို အသာ အယာ ေမာင္းထြက္သြားေတာ့သည္။ ထိုအမ်ဳိးသမီးလည္း ကားလမ္းေဘးဘက္ကို ခပ္သြက္သြက္ ျပန္ကူး သြားေတာ့သည္။

အျဖစ္အပ်က္က ထူးျခားသျဖင့္ ကၽြန္မ အံ့ၾသသြားကာ ယာဥ္ေမာင္းသူကို စပ္စုၾကည့္မိသည္။ ယာဥ္ေမာင္း သူက -

"ေအးဗ်ာ...၊ ဒီလို ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ ကူညီတတ္တဲ့ လူေတြ မ်ားမ်ားေပၚထြက္လာဖို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္။ ခုနက ပိုက္ဆံ လိုက္ေတာင္းေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက အရင္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ တစ္ရပ္ကြက္တည္း ေနခဲ့ တာဗ်။ ခုေတာ့ သူက ဒီနား ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ ျပီးေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အေတာ္ ခ်ဳိ႕တဲ့ရွာတာ၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာ တာ၀န္သိစိတ္ရွိတယ္လို႔ ေျပာရမလားပဲ။ တစ္ခါတေလ သူစားဖို႔ဆိုျပီး မုန္႔ေလး ပဲေလး လွဴ တဲ့သူေတြရွိရင္ အခုလိုပဲ ခါးမွာ ၾကိဳးနဲ႔ ပတ္ခ်ည္ျပီး အိမ္ေရာက္ေအာင္ သယ္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ သူ႔မိသားစု စားရေအာင္ေပါ့။

သူ႔မိသားစုမွာ သူက အၾကီးဆံုးေလ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက မိသားစုအေပၚ သိပ္သိတတ္တာ။ သူလိုခ်င္တာ ရွိရင္ သူ႔အေမက ၀ယ္မေပးရဘူး။ သူ႔ဘာသာသူ ခေရပန္းေကာက္ျပီး ေရာင္းလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အရပ္ထဲမွာ အ၀တ္ လွည့္ေလွ်ာ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္လုပ္ျပီး ေငြရွာတယ္ေလ။ အဲဒီလို စုထားျပီးေတာ့မွ သူ႔ေမာင္ေတြ၊ ညီမေတြကို သူက ေက်ာင္းထားတယ္။ သူလိုခ်င္တာကိုေတာင္ အိမ္စရိတ္သံုးလို႔ ပိုမွ ၀ယ္တာ။ သူက လူသာ ဆင္းရဲတာ၊ စိတ္ထားကေတာ့ ရိုးေျဖာင့္တယ္။

တေလာကေတာ့ သူ႔ေယာက်္ား ဆံုးသြားတယ္ ၾကားတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အခု သူ႔မွာ မိသားစုတာ၀န္ေတြ ပို လာရတာေပါ့။ ေတာ္ရံုတန္ရံု မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က သူ႔လိုမ်ဳိး ဆင္းရဲဒုကၡကို ခံႏိုင္ရည္ရွိမယ္ မထင္ ဘူး။ ျပီးေတာ့ သူက ဒုကၡိေလ။ သူကေတာ့ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ သူ႔မိသားစု၀န္ကို ထမ္းေနတာက ခ်ီးက်ဴးဖို႔ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ တေလာက သူ႔ကေလးေလး ေဆးရံုတက္ရေသးတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေသြး လြန္ တုပ္ေကြးတဲ့ဗ်ာ။

ခုနကလည္း အဲ့ဒီကေလးေလး ေနမေကာင္းလို႔ ေဆးခန္းျပခ်င္လို႔၊ ကူညီပါဆိုျပီး လိုက္ေတာင္းတာေလ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း မယံုေတာ့ မလွဴၾကဘူးေပါ့၊ ေဟာ ... သဒၶါတရား ေကာင္းတဲ့သူမ်ား က်ေတာ့လည္း လွဴလိုက္တာမွ ရက္ရက္ေရာေရာ။ တကယ္ကို ပီတိျဖစ္စရာပါဗ်ာ။ ၾကည့္ရတာ လွဴတဲ့သူကလည္း ဒီလမ္း ကေန ျဖတ္သြား ျဖတ္လာျပဳရင္းကေန သူ႔ကို သတိထားမိတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၾကံဳတဲ့ အခါ  ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီလိုက္တာပါပဲ"

ယာဥ္ေမာင္းသူ ေျပာသည့္ စကားမ်ားကို နားေထာင္ရင္း ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွ အမည္မသိ အမ်ဳိးသမီးအတြက္ သာဓုအၾကိမ္ၾကိမ္ ေခၚဆိုမိသည္။ သူ႔ဘ၀အေၾကာင္းကို သိရွိခဲ့ရျပီးေနာက္ ကၽြန္မ၏ စိတ္အာရံုတြင္ အသိ တခ်ဳိ႕ လင္းလက္သြားခဲ့ပါသည္။

အမွန္စင္စစ္ ကၽြန္မတို႔သည္ လူအျဖစ္ကို ရသည္ကစ၍ မည္သည့္အရာမွ် ကိုယ့္စိတ္အတိုင္း ျဖစ္လာ ရသည္ မဟုတ္ပါ။ ကံစီမံရာ ဘ၀တြင္သာ မိမိဘ၀ေပး အေျခအေနအလိုက္ အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ ရွင္ သန္ ေနထိုင္ၾကရပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ မိမိ လိုခ်င္ေတာင့္တသည့္ ဘ၀မ်ဳိး မရႏိုင္ခဲ့သည္မ်ားလည္း ရွိၾကပါသည္။ ထိုသို႔ ၾကံဳရသည့္အခါ ေလာကဓံကို ျငီးျငဴ အျပစ္ဖို႔ မေနဘဲ မိမိႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ မည့္ အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္းကို ရွာေဖြ ၾကံဆ ေနထိုင္ၾကဖို႔ လိုပါမည္။ မိမိဘ၀ကို မိမိကိုယ္တိုင္သာလွ်င္ ပဲ့ကိုင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၾကံဳလာသည့္ အခက္အခဲဟူသမွ်ကို ရင္ဆိုင္ ေျဖရွင္းႏိုင္သည့္ စိတ္ ဓာတ္ခြန္အားမ်ဳိးကိုလည္း ေမြးျမဴထားရပါမည္။ သို႔မွသာလွ်င္ တိုေတာင္းလွသည့္ လူ႔ဘ၀အတြင္း ေနေပ်ာ္ စရာ ဘ၀ ၀န္းက်င္ကို ဖန္တီးႏိုင္ၾကလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေနမိပါသည္။



စာဖတ္သူမ်ား အားလံုးကို ခင္မင္ ေလးစားလ်က္

ျမ၀တီေဇာ္