လူေတြက အေတာ့္ကို ခက္သည္။ ကိုယ္ မလုပ္ႏိုင္သည့္အလုပ္တစ္ခုကို သူတစ္ပါး လုပ္ႏိုင္တာေတြ႕လၽွင္ ခ်ီးမြမ္းဖို႔ထက္ ကဲ့ရဲ႕ဖို႔က အရင္ ေတြးၾကသည္။ အို... ဒီေလာက္ေလးမ်ား သူမွ လုပ္ႏုိင္တာလား၊ တို႔လည္း လုပ္မယ္ဆို သူ႔ထက္ေတာင္ သာဦးမွာ။ တကတည္း သူတစ္ေယာက္တည္း တရားအလုပ္ လုပ္ႏိုင္တာ က်ေနတာပဲ ဆိုသည့္ စကားတင္းဆိုမႈေတြကို ေဒၚမမလတ္ ၾကံဳဖူးေပါင္း မ်ားခဲ့ျပီ။ ခုလို အခါၾကီး ရက္ၾကီး သၾကၤန္တြင္းဆို ဒီလိုအေျပာေတြကို တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ေန႔ ၾကားလာရဦးမွာကို သိေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္ပါမယ့္ တရားကို ရွာတတ္ဖို႔ လိုသည္။ သည္လို လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ အေျပာမ်ဳိးေတြ အတြက္နဲ႔ေတာ့ ေဒၚမမလတ္တို႔က မမႈေရးခ် မမႈပါေခ်။ တရားရွာ ကိုယ္မွာေတြ႕သည္တဲ့။ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္ ရမွာ မဟုတ္လား။ ေဒၚမမလတ္က ဝန္ထမ္းဆိုေတာ့ ဒီရက္မ်ဳိးမွာမွ ဘုရားရိပ္၊ တရားရိပ္မွာ ခိုလႈံဖို႔ အခ်ိန္မ်ားမ်ား ရတာမုိ႔ သူက ၾကိဳတင္ အားခဲထားသည္။ ႐ံုးက ဂ်ဴတီက်တဲ့ရက္ကိုေတာ့ အျခားသူမ်ားႏွင့္ နားလည္မႈယူျပီး ဂ်ဴတီလဲေစာင့္ဖို႔ေတာ့ ေျပာရဦးမွာေပါ့ေလ။
ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ ေဒၚမမလတ္က အပ်ဳိၾကီး။ အိမ္တြင္ အတူေနသူမ်ားက အစ္မၾကီးႏွင့္ ညီမသံုးေယာက္၊ အစ္မၾကီးက ေမြးထားတဲ့ တူမႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ မိန္းမသားမ်ားသာ ေနသည္ဆိုျပီး ေဒၚမမလတ္တို႔ကို အထင္ေသးရန္ မရွိ။ ေဒၚမမလတ္က စနစ္တက် အစစအရာရာ ဦးေဆာင္ စီမံခန္႔ခြဲမႈေၾကာင့္ ပတ္ဝန္း က်င္မွာ တင့္တင့္တယ္တယ္ ေနႏိုင္ စားႏိုင္ေသာ မိသားစုျဖစ္သည္။ အခုလို သၾကၤန္ကာလ ႐ံုးပိတ္ရက္ရွည္ ရတုန္းမွာ ေဒၚမမလတ္က ရိပ္သာဝင္ဖို႔ စိတ္ကူးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အိမ္က လူမ်ားကို သူ စိတ္မခ်။ သင္းတို႔ေတြက ဘာအလုပ္ပဲ လုပ္လုပ္ အျဖစ္ကို မရွိၾက၊ သူ႔ဆီလာလာျပီး အေမးအျမန္း ထူၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သင္းတို႔အတြက္ လုပ္စရာ ကိုင္စရာေလးေတြကို စာႏွင့္ေရးျပီး စီမံေပးခဲ့မွ ျဖစ္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သၾကၤန္တြင္းအတြက္ အေျခာက္အျခမ္းေလးမ်ား ဝယ္ခိုင္းထားရန္ႏွင့္ ခ်က္ရမည့္ ဟင္းအမည္မ်ားကို စဥ္းစားျပီး ခ်ေရးလိုက္သည္။
အၾကိဳေန႔ ...... ....... ....... ပဲဟင္းခ်ဳိႏွင့္ ငါးရံ႕ေျခာက္ ဆီဆမ္း၊ သရက္ခ်ဥ္သုပ္၊ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္
အက်ေန႔ ...... ....... ....... ငါးနီတူေျခာက္ေၾကာ္၊ ဘူးသီးႏွင့္ ပုတက္စာဟင္းခ်ဳိ၊ ငါးပိရည္ေဖ်ာ္၊ တို႔စရာ
အၾကတ္ေန႔ ...... ...... .... သီးစံုခ်ဥ္ရည္ဟင္း၊ ငါးေၾကာ္ႏွပ္ႏွင့္ ငါးပိရည္ေဖ်ာ္၊ တို႔စရာ
အတက္ေန႔ ...... ...... ..... ျမင္းခြာရြက္သုပ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ဟင္းခ်ဳိ၊ ငါးေျခာက္အစပ္ေၾကာ္
အင္း ... ဒီေလာက္ဆို ရျပီထင္ပါရဲ႕။ အသီးအရြက္ကိုေတာ့ မနက္ေစာေစာ အိမ္က တူမႏွစ္ေယာက္ကို သြား ဝယ္ခိုင္းရမည္။ ေၾသာ္... ေမ့ေနလို႔ ကိုယ္က ရိပ္သာဝင္မွာဆိုေတာ့ အခ်ဳိရည္ပုလင္း၊ ထန္းလ်က္၊ သၾကား လံုးထုပ္၊ ထြန္းေရႊဝါ ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆး၊ အစာမေၾက ေလထိုးေလေအာင့္အတြက္ အစာေၾကေဆးလည္း ဝယ္ခိုင္းထားရမည္။ ေရးထားေသာ စာရင္းစာရြက္ကို ၾကည့္ျပီး ေဒၚမမလတ္ ေသခ်ာေအာင္ ထပ္စစ္ေဆး လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့မွ ရိပ္သာကို ယူသြားရမည့္ ပစၥည္းမ်ားကို စဥ္းစားရသည္။
အရင္ဆံုး ေဒၚမမလတ္ အဝတ္ဗီ႐ုိကို ဖြင့္လိုက္သည္။ အဝတ္ထပ္ထဲမွ အရိပ္ပန္းထည္ အျဖဴေရာင္အက်ႌ အသစ္ သံုးေလးထည္ကို ေရြးထုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေသတၱာထဲမွ အနားတြင္ အပြင့္ခပ္ရိပ္ရိပ္ ပါသည့္ ေယာဂီလံုခ်ည္ သံုးထည္ကို ထုတ္လိုက္ျပီး လက္ဆြဲအိတ္ထဲသို႔ ေသေသသပ္သပ္ စီရီ ထည့္လိုက္ သည္။ ျပီးေတာ့ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါတစ္ထည္၊ စိတ္ပုတီး၊ ေယာဂီညိဳေရာင္ အပြင့္ႏုပ္ႏုပ္ကေလးမ်ား ပါေသာ တဘက္ပါးပါး တစ္ထည္ႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာ စိပ္ပုတီးကိုပါ ထည့္လိုက္သည္။ လိုအပ္သမၽွ အားလံုးထည့္ျပီး သြားေတာ့ လက္ဆြဲအိတ္ကေလးကို အိပ္ရာေဘးနားမွာ အဆင္သင့္ ခ်ထားလိုက္သည္။ ညေနက်လၽွင္ တရားရိပ္သာသြားဖို႔ အဆင္သင့္ပင္။
ထို႔ေနာက္ ဘုရားစင္ေရွ႕ထိုင္ကာ ျပဳေနက် ဝတ္အတိုင္း ဘုရားရွိခိုး၊ သီလယူ၊ ပုတီးစိပ္၊ ေမတၱာဘာဝနာ ပြား မ်ားျခင္း၊ အမၽွေပးေဝျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ျပီးခ်ိန္မွာ ေန႔ခင္း ၁၁ နာရီ ထိုးေနျပီ ျဖစ္သည္။ သူ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းလာကာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ အလုပ္မ်ားေနသည့္ ညီမအငယ္ဆံုးထံ ေလၽွာက္သြားလိုက္သည္။
"ဘာဟင္းခ်က္ထားလဲ၊ ညီမ"
"ဝက္သားနဲ႔အာလူး ခ်က္တယ္ မလတ္၊ စားေတာ့မလား"
"ဟယ္! အဲဒီဟင္းေတြက ငါနဲ႔မွ မတည့္တာ၊ ငါ့ကို ဆရာဝန္က ဝက္သားလည္း ေရွာင္ခိုင္းထားတယ္၊ အာလူး ကိုလည္း ေလးဖက္နာေရာဂါရွိေနလို႔ မစားရဘူးလို႔ ေျပာထားတာ၊ ငါ ေျပာျပီးသားပဲ၊ အခု ငါက ဘာနဲ႔စားရ မွာလဲ"
"မလတ္ရယ္၊ ဒါဆိုလည္း လက္ဖက္ကေလးေတာ့ ရွိတယ္၊ သုပ္ေပးရမလား"
"ေအးေပါ့၊ အဲဒါပဲ စားရေတာ့မွာေပါ့၊ ငါနဲ႔ မတည့္တာေတြ မခ်က္ပါနဲ႔လို႔ ေသခ်ာမွာထားရက္နဲ႔ဟာ"
ညီမအငယ္ဆံုးက ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ လက္ဖက္သုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနသည္။ ေဒၚမမလတ္ကေတာ့ အနည္းငယ္ ကြၽဲျမီးတိုသြားသည္။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ သင္းတို႔ကို ေျပာေနရတာေပါ့။ ဘာကိုမွ အမွတ္အသား မရွိဘူး။ အိမ္ေရွ႕ဘက္ ျပန္ထြက္လာရင္းက ႐ံုးက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ၾကည့္ဖို႔ ေပးထားတဲ့ ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲေခြ အပိုင္းသစ္ကို ၾကည့္ဖို႔ သတိရသည္။ အခုအခ်ိန္ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ညေန သံုးနာရီေက်ာ္ ဆို ျပီးႏိုင္တာေၾကာင့္ အေခြဖြင့္ၾကည့္ဖုိ႔ စိတ္ကူးႏွင့္ ႐ံုးသြားသည့္ လက္ဆြဲျခင္းထဲမွ ေခြကို ထုတ္လိုက္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တူမအၾကီးရဲ႕ သီခ်င္းဆိုသံက လၽွံထြက္လာသည္။ ၾကည့္စမ္း၊ ဒီအသက္အရြယ္ပဲ ရွိေနျပီ မိုက္ခ႐ုိဖုန္းနဲ႔ သီခ်င္းကို ေအာ္ဆိုေနတုန္း၊ သူမုိ႔ ကိုရီးယားကား ၾကည့္မယ္ မျပင္လိုက္နဲ႔ ျပင္လိုက္တာနဲ႔ သင္းနဲ႔ ခုလို အျမဲၾကံဳရတတ္သည္။ သင္းကလည္း သီခ်င္းဆိုခ်င္ရင္ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြ ဆိုတာမဟုတ္ဘူး၊ ငါ ကိုရီးယားကား ၾကည့္ေတာ့မယ္ဆို သင္းက ရႈပ္ျပီ။ ေဒၚမမလတ္ စိတ္က ေထာင္းကနဲ ျဖစ္သြားျပီး -
"ဟဲ့၊ နင္ သီခ်င္းဆိုတာ ေနာက္မွဆို၊ အိမ္က အပိုင္ သီခ်င္းေခြပဲ ဘယ္အခ်ိန္ဆိုဆိုေပါ့၊ အခု ငါ ႐ံုးက ေပး လိုက္တဲ့ ကိုရီးယားကား ၾကည့္မလို႔၊ နင့္ဟာ ပိတ္လိုက္"
"ဟင္! လတ္လတ္ကလည္း ဘာမွ မဆိုင္ဘူး၊ သမီးက ဒီ႐ံုးပိတ္ရက္မွ သီခ်င္းဆိုရတဲ့ဟာကို၊ လတ္လတ္ ၾကည့္ခ်င္ရင္ ေနာက္မွၾကည့္၊ သမီး ဒီတစ္ပုဒ္ ျပီးေအာင္ ဆိုဦးမွာ"
"နင္တို႔က လြန္ကို လြန္တယ္၊ ငါက ေနာက္မွ ၾကည့္လို႔ မရဘူးဟဲ့၊ ညေန တရားစခန္းသြားမွာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ မသြားခင္ အျပီးၾကည့္မလို႔၊ ႐ံုးျပန္တက္ရင္ ဒီေခြက သူမ်ားကို ျပန္ေပးရမွာ"
"လတ္လတ္တို႔ကေတာ့ မႏိုင္ဘူး၊ ညေန တရားရိပ္သာသြားမွာကိုမ်ား ကိုရီးယားကား အျပီးၾကည့္သြားဦး မယ္တဲ့၊ မွားပါတယ္ မွားပါတယ္"
"ေတာ္စမ္း၊ ငါ့ကို ျပန္မေျပာနဲ႔၊ ပိတ္ဆို ခု ပိတ္လိုက္၊ သြား၊ အေနာက္မွာ နင့္အေဒၚကို သြားကူလုပ္ေပးလိုက္၊ တကတည္း အသက္ပဲ သံုးဆယ္ရွိေနျပီ၊ ဘာမွ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ မရဘူး၊ မိန္းကေလးေတြခ်ည္းပဲ ေနတဲ့ အိမ္တဲ့၊ ဖုန္ေတြခ်ည္းပဲ၊ စည္းကမ္းကို မရွိဘူး၊ သူမ်ားေတြ အိမ္လာလည္ရင္ ဘယ္ေလာက္ရွက္စရာ ေကာင္း လဲ"
"အမေလး ! ေတာ္ပါျပီ လတ္လတ္ရယ္၊ သီခ်င္းလဲ မဆိုေတာ့ပါဘူး၊ နားညည္းေအာင္ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့"
"ေျပာလိုက္ရင္ နင္တို႔က အေထ့နဲ႔ အေငါ့နဲ႔၊ ေျပာတဲ့သူက အဆိုးျဖစ္ေသးတယ္"
တူမအၾကီးက စူေအာင့္ေအာင့္ႏွင့္ ထထြက္သြားမွ ေဒၚမမလတ္ ကိုရီးယားေခြကို စက္ထဲထည့္ကာ တီဗြီေရွ႕ တြင္ ထိုင္ခံုခ်ျပီး အက်အန ထိုင္ၾကည့္ေတာ့သည္။ ဇာတ္လမ္းကလည္း ေကာင္းလွသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အဓိ႒ာန္ထားသည့္ ပုတီးပတ္ေရက ဒီေန႔အတြက္ မျပည့္ေသးသည္မို႔ လက္က ပုတီးစိတ္မပ်က္ေစရသလို မ်က္စိကလည္း တီဗီြမွ မခြာရဲ။
"မလတ္! ထမင္းစားေတာ့ေလ၊ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ခြဲေတာ့မယ္၊ မဆာေသးဘူးလား"
"ေအး၊ စားမယ္ေလ၊ နင့္လက္ဖက္သုပ္က ရျပီလား"
"ရတာ ၾကာေပါ့၊ လက္ဖက္သုပ္တာပဲဟာ၊ ထမင္းစားဖို႔ မလတ္တစ္ေယာက္ပဲ က်န္တာေနာ္၊ ညီမတို႔ အကုန္ စားျပီးျပီ"
"ဟင္! နင္တို႔ကလည္း ငါ့ကိုေတာင္ မေခၚဘူး"
"ေခၚပါတယ္ မလတ္ရယ္၊ မလတ္က ဇာတ္လမ္းထဲ စိတ္ေရာက္ေနေတာ့ ဘယ္ၾကားမလဲ"
"နင္တို႔ေခၚ႐င္ ငါက ဘာလို႔ မၾကားရမွာလဲ၊ အိမ္ေရွ႕နဲ႔ အိမ္ေနာက္ ဘယ္ေလာက္ ေဝးတာမွတ္လို႔၊ ကဲ၊ ကဲ ငါ ထမင္းစားလိုက္ဦးမယ္၊ ေခြကို ခဏရပ္ထားဦးမွ၊ ျပီးမွ ဆက္ၾကည့္မယ္"
"လတ္လတ္! သမီးတို႔က Channel 7 က ေန႔လယ္ ၂ နာရီလာတဲ့ကား ၾကည့္မွာေနာ္"
"နင္တို႔ဟာက ညက်ရင္ ျပန္လာမွာ မဟုတ္လား၊ အဲဒီက်မွ ၾကည့္ေပါ့၊ ငါ့ဇာတ္လမ္းက ျပီးေတာ့မွာ၊ တစ္ပိုင္း ပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ဟာကို"
"ဟာ! လတ္လတ္ကလည္း ညဘက္ ျပန္ျပေပမယ့္ ညဆယ္နာရီေလာက္မွ လာတာ၊ ေစာင့္မၾကည့္ခ်င္ ပါဘူး၊ အိပ္ေရးပ်က္တယ္ဗ်"
"နင္တို႔ဟာေလ၊ ငါနဲ႔ကို အတိုက္အခံ ေတာ္ေတာ္လုပ္ခ်င္တယ္၊ ငါက ညေနဆို တရားရိပ္သာသြားမွာပါ ဆို၊ ေနာက္ေန႔ေတြက်မွ နင္တို႔ စိတ္ၾကိဳက္ ၾကည့္ၾကေပါ့"
ညီမႏွင့္ တူမမ်ား ပြစိပြစိႏွင့္ မေက်မနပ္ ျဖစ္သြားၾကေသာ္လည္း ဆက္မေျပာၾကေတာ့။ ေဒၚမမလတ္လည္း ထမင္းစားရင္းႏွင့္ ဇာတ္လမ္းကို ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ဇာတ္လမ္းျပီးသြားခ်ိန္တြင္ ေဒၚမမလတ္ မ်က္ လံုးေတြ အေတာ္ေညာင္းေနျပီ ျဖစ္သည္။ လူကလည္း စိတ္ဝင္တစားႏွင့္ ၾကည့္ေနမိေသာေၾကာင့္ အေညာင္းဆန္႔လိုက္ျပီး ေဘးတြင္ ခ်ထားေသာ ထမင္းပန္းကန္ကို ယူကာ ေဆးေၾကာလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ နာရီကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညေန သံုးနာရီ ခြဲခါနီးရွိျပီျဖစ္သည္။ တရားစခန္းသြားဖို႔ အခ်ိန္ေစာေသးတာမို႔ တေရးတေမာ အိပ္လိုက္ဦးမည္ဟု စဥ္းစားသည္။ ထို႔ေနာက္ သင္ျဖဴးဖ်ာေလးကို ဆြဲယူခင္းကာ လွဲခ် လိုက္ေတာ့သည္။
ေဒၚမမလတ္ မည္မၽွၾကာေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ၊ ညီမတစ္ေယာက္ လာႏိႈးမွ လန္႔ႏိုးလာသည္။
"မလတ္! မလတ္! ထေတာ့ေလ၊ ေလးနာရီခြဲေနျပီ၊ မလတ္ တရားစခန္း သြားမလို႔ဆို"
"ဟယ္! ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ငါ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ၾကည့္စမ္း၊ အခ်ိန္မီေလးပဲ၊ ျမန္ျမန္ ေရခ်ဳိးဦးမွ"
ကမန္းကတန္း ေရမိုးခ်ဳိးျပီး သနပ္ခါးခပ္ပါးပါး လိမ္းလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ ခ်ည္သားထည္ ဘေလာက္စ္ အက်ႌ နံ႔သာေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွင့္ ေယာဂီထမီကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္ဆင္လိုက္သည္။ လည္ကုပ္ထိ႐ံုမၽွ ရွိေသာ ဆံပင္ကို ဆံညႇပ္တစ္ခုျဖင့္ စုသိမ္း ညႇပ္ထားလိုက္သည္။ မွန္ထဲမွ ကိုယ့္႐ုပ္သြင္ကို တစ္ခ်က္စစ္ေဆးလိုက္ျပီး စိတ္တိုင္းက်ျပီဆိုေတာ့မွ အိပ္ရာေဘးက လက္ဆြဲအိတ္ကေလးကို လွမ္းယူလိုက္သည္။
"ဟင္!"
ေဒၚမမလတ္ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ လက္ထဲမွ ေစးထန္းထန္း အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ လက္ဆြဲအိတ္ကို လႊတ္ ခ်လိုက္ျပီး လက္ကို ျဖန္႔ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔လက္တြင္ စိုစြတ္ေစးကပ္ေသာ အရည္တခ်ဳိ႕ကို ေတြ႕လိုက္ရ သည္။ ေဒၚမမလတ္ ေဒါသေတြ တေထာင္းေထာင္း ထြက္လာသည္။ ဒါ...ဒါ...ဟို အက်င့္ယုတ္တဲ့ ေၾကာင္၊ သင္းလက္ခ်က္ပဲ ျဖစ္ရမယ္၊ ဘယ့္ႏွယ့္ သူမ်ားတကာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ သြားလုပ္ရင္ ယူသြားဖို႔ အသင့္ျပင္ ထားတဲ့ အိတ္ကိုမွ စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ ေသးလာပန္းထားရတယ္လို႔၊ တယ္ေလ.....။ ေတြးရင္း ေတြးရင္း ေဒါသ က ပိုပိုထြက္လာသည္။ စိတ္တိုတိုႏွင့္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ပစ္လိုက္သည္။
"ဟဲ့! ဟိုအက်င့္ယုတ္တဲ့ ေၾကာင္စုတ္ ဘယ္မလဲ၊ ၾကည့္စမ္း! ငါ ရိပ္သာသြားဖို႔ ျပင္ထားတဲ့ လက္ဆြဲအိတ္ ကိုမွ ရာရာစစ ေသးလာပန္းတဲ့ေၾကာင္၊ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူးလားဟင္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ငါ ေျပာတာ၊ ဒီလို စည္းမရွိ ကမ္းမရွိတဲ့ ေၾကာင္စုတ္ကို အိမ္ကို အလာမခံပါနဲ႔လို႔ ဘယ္ႏွခါ ေျပာရမလဲဟင္၊ အခု ၾကည့္စမ္း၊ ငါ့ အဝတ္ေတြေတာ့ ေပကုန္ပါျပီ၊ ဘယ္မလဲ ... အဲဒီေၾကာင္ အစုတ္ပလုတ္၊ ငါနဲ႔ေတြ႕မယ္ ဟင္း"
ေဒၚမမလတ္၏ ေဒါသတၾကီး ေအာ္ေျပာသံေၾကာင့္ ညီမအငယ္ဆံုး ေျပးထြက္လာျပီး -
"မလတ္! မလတ္! စိတ္ေလၽွာ႔ပါ မလတ္ရယ္၊ ညီမ အိတ္အသစ္တစ္လံုးနဲ႔ ျပန္ထည့္ေပးမယ္ေလ၊ ေပး၊ ေပး"
"ေတာ္ျပီ၊ ေတာ္ျပီ၊ အိတ္အသစ္ လဲထည့္ေပးလည္း ငါ့အဝတ္ေတြက ေသးေတြ စိုကုန္ျပီ၊ ဒီမွာ ၾကည့္ပါဦး၊ နင္ အနံ႔မရဘူးလား၊ ဒီသၾကၤန္တြင္းမွာ ဝတ္ဖို႔ ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ဟာကို၊ ေတြ႕မယ္ အဲဒီေၾကာင္ စုတ္၊ လာစမ္းပါေစဦး၊ ႐ုိက္ထုတ္ပစ္လိုက္မယ္၊ ငါ့မ်ား ဘာမွတ္ေနလဲ"
+++++++
အဲဒီလိုနဲ႔ အဆံုးသတ္ကေတာ့ အားလံုး ေမၽွာ္လင့္ထားသလို ေဒၚမမလတ္တစ္ေယာက္ တရားရိပ္သာ မသြားျဖစ္ေတာ့ေပမယ့္ သၾကၤန္ရက္မ်ားမွာ မနက္ပိုင္း ျပဳျမဲ ဘုရားေဝယ်ာဝစၥ ျပီးစီးသည္ႏွင့္ တီဗြီေရွ႕တြင္ အခန္႔သားထိုင္လ်က္၊ လက္တြင္လည္း အဓိ႒ာန္ပုတီး အစိပ္မပ်က္၊ အိမ္တြင္ ရွိသမၽွ ကိုရီးယားဇာတ္ လမ္းတြဲမ်ားကို တစ္ခ်ပ္ျပီးတစ္ခ်ပ္ သည္းခံ စိတ္ရွည္စြာျဖင့္ မထတမ္း အားေပးၾကည့္ရႈေနသည္ကို ေတြ႕ရ ပါေတာ့သတည္း။ ။
စာဖတ္သူအားလံုး မဟာသၾကၤန္ရက္မွာ ေဒါသ ေမာဟမ်ား ကင္းေဝးျပီး
ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။
ခင္မင္ေလးစားလ်က္
ျမဝတီေဇာ္
