Thursday, November 8, 2012

ေပးဆပ္ျခင္းရဲ႕ အျခားတစ္ဖက္မွာ

ဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ သူမ ထိတ္ခနဲ စိတ္လႈပ္ရွားသြားရသည္။ ဖုန္းခြက္ကို အသာမ,လိုက္ျပီး "ဟဲလို" လို႔ အသံျပဳလိုက္ေတာ့ တစ္ဖက္က သူမအၾကားခ်င္ဆံုး အသံေလးကို ၾကားလိုက္ရသည္။

"ေမေမ"
"........."
"ေမေမလား၊ ေမေမ သမီးပါ။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ေနေကာင္းၾကရဲ႕လား၊ သမီးလည္း အလုပ္ေတြ အရမ္းမ်ားေန တာနဲ႔ ေမေမတို႔ဆီ ဖုန္းမဆက္ျဖစ္တာပါ"

"ေအး ေအး၊ ရတယ္ သမီး၊ ေမေမတို႔ ေနေကာင္းၾကပါတယ္။ သမီးေကာ အလုပ္မွာ အဆင္ေျပရဲ႕လား"

"သိပ္မေျပဘူး ေမေမ၊ သမီး မၾကာခင္ အလုပ္တစ္ခု ေျပာင္းဖို႔ စီစဥ္ေနတယ္။ ဒီမွာ ေရာက္ေနတဲ့ သမီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကူညီေပးမယ္တဲ့၊ အခုအလုပ္က သမီးတို႔လို မိန္းကေလးေတြကို သိပ္မခန္႔ခ်င္ ၾကဘူးေလ။ လစာကလည္း နည္း၊ အရမ္းလည္း ပင္ပန္းတယ္။ ဒီၾကားထဲ ဆိုက္ထဲ အလုပ္ဆင္းရတဲ့အခါ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ေႏွာင့္ေႏွးတယ္ေပါ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ သမီးလည္း အလုပ္ေျပာင္းဖို႔ စီစဥ္လိုက္တာ။ ေနာက္ ရမယ့္ အလုပ္က လစာလည္း ပိုေကာင္းတယ္ဆိုေတာ့ ေမေမတို႔ကိုလည္း သမီး ေငြမ်ားမ်ားပို႔ႏိုင္တာေပါ့"

"ဟုတ္လား.....၊ ဒါဆိုလည္း သမီး ပင္ပန္းရင္ ျပန္လာခဲ့ပါလား သမီးရယ္၊ သမီး ဒီမွာ အလုပ္လုပ္လည္း ေမေမ တုိ႔ စားေလာက္ပါတယ္၊ ေမေမက ကိစၥမရွိပါဘူး။ ညည္းအေဖကသာ ညည္းကို လြမ္းလို႔ ျပန္လာခိုင္းဖို႔ ခဏ ခဏ ေျပာေနတာ"

"ေမေမ၊ သမီး ေျပာမယ္။ သမီးလိုခ်င္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ မရမခ်င္း သမီး ျပန္မလာဘူး။ သမီးျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ က်ရင္လည္း သမီးဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနရမယ္၊ သမီး မိဘကိုလည္း အေကာင္းဆံုး ထားႏိုင္မွ ျပန္လာမယ္။ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ အေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ သမီး ျပန္မလာဘူး ေမေမ"

"............."

"ဒါဆို ဒါပဲေနာ္ ေမေမ၊ သမီး ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္။ ေနာက္တစ္ခါက်မွ အၾကာၾကီး စကားေျပာမယ္ေနာ္"

ဖုန္းေျပာျပီးသည္ႏွင့္ သူမ  ငိုင္ေတြေနမိသည္။ သမီးေလးတစ္ေယာက္တည္း ရပ္ေဝးေျမျခားမွာ အဆင္မေျပ ဟု ၾကားရေတာ့လည္း သူမ စိတ္မခ်ခ်င္။ ျဖစ္ႏိုင္လၽွင္ သမီးေလးကို ျပန္လာေစျပီး ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာပဲ မိသားစုသံုးေယာက္ ေအးအတူ ပူအမၽွ စည္းစည္းလံုးလံုး ရွိေစသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သမီးက ေခါင္းမာ သည္။ ေျပာျပီးသည့္ စကားကို ျပန္မျပင္တတ္သည့္အက်င့္၊ ဆံုးျဖတ္ျပီးသည့္ ကိစၥတစ္ခုကို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္သည့္အက်င့္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ဇာတိျပခဲ့သည္။ သမီး..သမီး...။ သမီးအေၾကာင္းကို ေတြးမိ ရင္းမွ သူမစိတ္အစဥ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကာလကို ျပန္လည္ ေရာက္ရွိသြားေလေတာ့ သည္။

* * * * *

သူမ အိမ္ေထာင္က်စကတည္းက မိဘအိမ္မွ ခြဲခြာကာ ခင္ပြန္းသည္ တာဝန္က်ရာ ေျမလတ္ျမိဳ႕ကေလးသို႔ လိုက္ပါခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က မိဘအိမ္ရိပ္မွ မခြဲစဖူး ခြဲခဲ့ရသည့္ျပင္ အသိမိတ္ေဆြ မရွိသည့္ အရပ္ေဒသသစ္မွာ အသားက်ဖို႔ သူမ အေတာ္ၾကိဳးစားခဲ့ရသည္။ ခင္ပြန္းသည္ အလုပ္သြားသည့္အခ်ိန္ဆို သူမတစ္ေယာက္ တည္း အိမ္မွာ က်န္ခဲ့ရသည့္အခါ တစ္ခါတေလ အိမ္လြမ္းစိတ္ျဖင့္ သူမ ငိုမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္လြမ္းနာ သက္သာေစရန္ အိမ္ရွိ ၾကမ္းျပင္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျပာင္လက္ေနေအာင္ သူမ တိုက္ခြၽတ္တတ္သည္။ တစ္ခါတေလလည္း  အိမ္ျခံဝင္းထဲရွိ ေျမကြက္လပ္ကေလးမွာ သူမ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ သီးပင္၊ စားပင္ေတြ ကို ေရေလာင္းေပါင္းသင္ ျပဳလုပ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ဆံုးေစခဲ့သည္။

ထိုသို႔ သမား႐ုိးက်ဆန္လြန္းေသာ သူမတို႔ဘဝေလးထဲသို႔ သမီးေလး ဝင္ေရာက္လာခ်ိန္မွစျပီး ေန႔ရက္တိုင္း မွာ သမီးေလးအတြက္ဟူေသာ စိတ္ေၾကာင့္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခြန္အားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ပင္ပန္းေသာ္လည္း သမီးမ်က္ႏွာကို ျမင္ရသည့္ခဏ၌ ဘဝအေမာမ်ား ေျပေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။ သမီးေလးမွာ ငယ္စဥ္က ခ်ဴခ်ာ သျဖင့္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပိုးေမြးသလို ေမြးျမဴခဲ့ၾကရသည္။ သို႔ႏွင့္ သမီးေလး ေက်ာင္းေနရြယ္ေရာက္လာ သည့္အခါ အမ်ားႏွင့္မတူ ဘက္စံု ထူးခြၽန္သည့္ သမီးေလးေၾကာင့္ သူမတို႔ မိဘႏွစ္ပါး ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္း အဝိုင္းၾကားမွာ သမီးဂုဏ္ႏွင့္ ေခါင္းေမာ့ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ အတန္းစဥ္တိုင္း ပထမရသည့္ ပညာေရးတြင္ ထူး ခြၽန္ေသာ သမီးေလးကို သူမတို႔ အလိုလိုက္ အခ်စ္ပိုခဲ့ၾကရသည္။ သည္လိုႏွင့္ သမီးေလး အလယ္တန္း အေရာက္မွာ ထူးခြၽန္သည့္ သမီးေလးရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ သူမတို႔ေနထိုင္ရာ ျမိဳ႕ကေလးမွ သူမ၏ ေမြး ရပ္ေျမ ျမိဳ႕ကေလးရွိ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ေျပာင္းေရႊ႕ေက်ာင္းတက္ေစဖို႔ စီစဥ္ျဖစ္ခဲ့သည္။

ထိုစဥ္က သမီးႏွင့္ မခြဲစဖူး ခြဲရသည့္အတြက္ သူမရင္မွာ လစ္ဟာလြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သမီးေရွ႕ေရးမို႔ သူမကိုယ္သူမ စိတ္တင္းျပီး သမီးႏွင့္ ခြဲေနခဲ့သည္။ အစပိုင္းတြင္ေတာ့ သမီးသည္လည္း မိဘႏွင့္ ခြဲေနမက်သျဖင့္ လြမ္းဖ်ား ဖ်ားကာ ေနမေကာင္းျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္မွ ေနသားက် ကာ ေက်ာင္းေနေပ်ာ္သြားေတာ့မွ သူမ ဟင္းခ်ႏိုင္ခဲ့သည္။ သည္လိုႏွင့္ ရက္၊ လ၊ ႏွစ္ေတြ အလီလီ ေျပာင္း ခဲ့ျပီးေနာက္ သမီးလည္း အထက္တန္းကို ဂုဏ္ထူးမ်ားမ်ားျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ သမီးဝါသနာပါရာ သက္ေမြးတကၠသိုလ္တစ္ခုကို တက္ဖို႔လည္း သူမတို႔ ေခါင္းညိတ္ လိုက္ေလ်ာခဲ့ၾကသည္။ သူမတို႔တာဝန္က သမီးေလး ပညာသင္ရာမွာ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾကႏွင့္ စိတ္ေအးေအး စာသင္ႏိုင္ဖို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ပံ့ပိုးေပးဖို႔သာပင္။

* * * * *

ဘြဲ႕ရျပီးသည့္ေနာက္ သမီးက သူမတို႔ကို အသိေပး တိုင္ပင္လာသည္။ ေရေျမျခားတိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ သြားေရာက္ ပညာသင္ခ်င္သည္တဲ့။ ထိုအခိ်န္က သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး စကားတစ္ခြန္းမၽွ ေျပာမထြက္ႏိုင္ ခဲ့ၾက။ သမီးေက်ာင္းတက္စဥ္တစ္ေလၽွာက္လံုး သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျခိဳးျခံေခြၽတာျပီး ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ စုေဆာင္းခဲ့ၾကသည္။ သမီးအတြက္ ျပည့္စံုလံုေလာက္သည့္ ပမာဏ မျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ့ မနည္းလွသည့္ ပမာဏပင္။ ယခုလို သမီးအေဖ၏ က်န္းမာေရး ခ်ဳိ႕ယြင္းလာခဲ့ခ်ိန္တြင္ သမီး အား အေဝးသို႔ ထြက္မသြားေစခ်င္သည္မွာ အမွန္ပင္။ မိဘႏွင့္ ဥမကြဲသိုက္မပ်က္ ေနထိုင္ရင္း သမီးကို အလုပ္လုပ္ေစခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း မိဘဟူသည္မွာ သားသမီး၏စိတ္ျငိဳျငင္မႈကို ၾကာရွည္ မခံစားႏိုင္ သူမ်ား ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ သမီးဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာခဲ့ၾကသည္။ သမီးသည္ ဘဝရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ၊ စိန္ေခၚ မႈေတြကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ဆိုင္ဖို႔ သူမတို႔ ရင္မွ ခြဲထြက္သြားခဲ့သည္။ သမီး ျမန္မာျပည္မွ ထြက္ခြာသည့္ေန႔က သူမတို႔ေရွ႕မွ ရဲရင့္သြက္လက္စြာ ေက်ာခိုင္းေလၽွာက္သြားတဲ့ သမီးကို ၾကည့္ရင္း သူမ ရင္တြင္းမွ ခပ္တိုးတိုး စကားဆိုမိသည္။ ေၾသာ္...ပ်ံပါေစေလ၊ မိဘရင္က ခြာလို႔ ဘဝေကာင္းကင္ျပင္ၾကီးထဲမွာ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ပ်ံသန္းၾကည့္ ပါေစေတာ့။ မိဘရင္ခြင္ထက္ လံုျခံဳမႈေပးႏိုင္တဲ့ေနရာကို သမီး ရွာလို႔ ေတြ႕ႏိုင္ပါ့မလားရယ္လို႔ သူမ ဆက္ မေတြးၾကည့္ခ်င္ေတာ့။ တျဖည္းျဖည္း ေဝးသြားတဲ့ သမီးပံုရိပ္က သူမ ျမင္ကြင္းမွာ ေဝဝါးသြားခဲ့သည္။


 သြားခါစ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းေတာ့ သမီးအသံကို သူမတို႔ ရံဖန္ရံခါ ၾကားခြင့္ရခဲ့ၾကသည္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ သမီးသည္ အလုပ္အလြန္မ်ားေၾကာင္း၊ နားခ်ိန္အိပ္ခ်ိန္ထဲမွ ဖဲ့၍ သူမတို႔ဆီ ဖုန္းဆက္ရေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ မၾကာခဏ ဖုန္းဆက္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိတာမို႔ ေငြလႊဲပို႔လိုက္သည့္အခ်ိန္မွသာ ဆက္ႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း စသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားသာ အပ္ေၾကာင္းထပ္မၽွ ေျပာဆိုျပီး ဖုန္းခ်သြားတတ္သည္။ တစ္ခါက ခင္ပြန္း သည္က သမီးအသံကို ၾကားခ်င္လြန္း၍ သမီးေပးထားေသာ လက္ကိုင္ဖုန္းကို ေခၚၾကည့္မိရာ သမီးက စိတ္ ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ သူ႔အလုပ္ခ်ိန္ကို အေႏွာင့္အယွက္ မေပးရန္ႏွင့္ ေငြလိုလၽွင္ ပို႔ေပးလိုက္မည္ဟု ေျပာဆိုလိုက္ သျဖင့္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရင္နင့္ေအာင္ ခံစားခဲ့ၾကရသည္။

သမီးသည္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မလိုအပ္ေတာ့ဟူေသာ အေတြးက သူမရင္တြင္း၌ ဗေလာင္ဆူေစသည္။ ခင္ပြန္းသည္ေရွ႕တြင္ ဘာမၽွမျဖစ္သေယာင္ ဟန္ေဆာင္ေနရေသာ္လည္း ညအိပ္ရာဝင္တိုင္း ေမတၱာပို႔ရင္း သမီးမ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္မိသည့္အခါ မ်က္ရည္က်မိသည္။ "မိဘမ်က္ရည္တစ္စက္ သားသမီးတစ္သက္" ဆိုသည့္စကားေၾကာင့္ သူမ မ်က္ရည္ေၾကာင့္ သမီးေလးဘဝ ပူေလာင္မႈေတြနဲ႔ ညိႇဳးႏြမ္းသြားမွာကိုေတာ့ သူမ (မိခင္ပီပီ) မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သူမစိတ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ရင္း၊ ရွိရွိသမၽွ အိမ္ အလုပ္မ်ား ကို သိမ္းက်ဳံးလုပ္ကိုင္ရင္း စိတ္အာ႐ံုေျပာင္းရသည္။

* * * * *

ယခုတေလာ သူမကိုယ္သူမ သတိထားမိသည္မွာ ၾကာျပီ။ ႐ုတ္တရက္ အသံက်ယ္က်ယ္ ၾကားလိုက္ရလၽွင္ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဝမ္းနည္းစရာတစ္ခုခုကို ေတြးမိလိုက္လၽွင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ၏ ဘယ္ဘက္ရင္အံုေအာက္မွ စူးစူး ရွရွ ေအာင့္မ်က္မႈက ပို၍ ပို၍ စိပ္လာသည္။ ယခင္က ထိုသို႔ ျဖစ္ဖူးေသာ္လည္း ခံစားရသည့္ နာက်င္မႈမွာ ယခုေလာက္ မျပင္းထန္ေခ်။ သူမ ရင္ထဲက နာက်င္မႈကို သူမ ေသာက္ေနက် ေဆးေတြက ေလ်ာ့ပါး သက္သာေအာင္ မစြမ္းႏိုင္ျပီလား....။ သူမကို ကုသေနက် သမားေတာ္ၾကီးက ယခင္တစ္ေခါက္ ေဆးခန္း သြားျပစဥ္က အေသအခ်ာ မွာလိုက္သည္။ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား မလုပ္မိေအာင္ ေနပါ၊ တတ္ႏိုင္လၽွင္ အိပ္ရာေပၚ တြင္သာ နားနားေနေနပါ။ ႏွလံုးမွာ အလြန္အားနည္းေနသျဖင့္ ခြဲစိတ္ေကာင္း ခြဲစိတ္ရႏိုင္သည္တဲ့။ မခြဲစိတ္ ခင္ အေတာအတြင္း အားအင္ျပည့္ေအာင္ အနားယူပါဟု အတန္တန္ မွာလိုက္သည္။

သူမ အိမ္အလုပ္ေတြ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေလၽွာ႔ခ်လိုက္သည္။ ဟိုစဥ္က ဇိုးခနဲဇတ္ခနဲ စိတ္ျမန္ကိုယ္ျမန္ႏွင့္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္သမၽွ ယခုလို လူမမာတစ္ေယာက္လို အိပ္ရာထက္တြင္ လဲေလ်ာင္းေနရသည္က သူမကို ပို၍ စိတ္ဓာတ္က်ေစေလသည္။ အသံုးမဝင္သူတစ္ေယာက္ပမာ ခံစားရေစသည္။ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ေနရမွ စိတ္က သမီးဆီကို အခ်ိန္ျပည့္ ေရာက္သည္။ သမီးငယ္ငယ္က ဓာတ္ပံုေတြ၊ သမီးဆြဲခဲ့သည့္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြ၊ သမီး၏ စာၾကည့္စားပြဲ တစ္ခုခ်င္းစီကို ေသခ်ာ ျပန္ၾကည့္မိရင္း သမီးကို လြမ္းဆြတ္စိတ္က ထိန္းမႏိုင္၊ သိမ္း မရ ျဖစ္လာသည္။ သမီးႏွင့္ အဆက္အသြယ္ မရခဲ့သည္မွာ ယခုဆိုလၽွင္ သံုးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္။

သမီး...သမီး... သမီးအေၾကာင္းကို ေတြးမိရင္းမွ သူမ သတိရသည္။ သမီးေလးဘဝ ေရလိုေအးျပီး ပန္း လိုေမႊးေစဖို႔ သူမ ေန႔စဥ္ျပဳေနက် ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ဆြမ္းပန္းေရခ်မ္း ဆီမီး ကပ္လွဴပူေဇာ္ရဦးမည္။ ထိုအေတြးႏွင့္ သူမ ခုတင္မွ အသာဆင္းလိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႕သို႔ ထြက္လိုက္ေတာ့ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားက တဖြဲဖြဲ က်ဆင္းလို႔ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕ရွိ သူမ စိုက္ထားေသာ စံပယ္႐ံုကေလးမွာ မိုးေရစက္ေတြ ၾကား မွာ  ေဖြးေဖြးျဖဴေအာင္ ပြင့္ေနသည္။ သူမ ျခံထဲသို႔ အသာဆင္းကာ စံပယ္႐ံုကေလးမွ ျဖဴစင္ေမႊးပ်ံ႕ေနေသာ စံပယ္ပြင့္ျဖဴျဖဴကေလးမ်ားကို ခူးဆြတ္လိုက္သည္။ မိုးစက္မႈန္ကေလးမ်ားက စံပယ္ပြင့္ကေလးမ်ားေပၚတြင္ တြဲလြဲခိုလ်က္ ပိုမိုလန္းဆန္းေအာင္ အားျဖည့္ေပးေနသလို သူမ စိတ္တြင္ ထင္ျမင္ကာ ၾကည္ႏူးမိသည္။

ခူးလာေသာ စံပယ္ပန္းကေလးမ်ားကို ပန္းကန္ျပားသန္႔သန္႔ေပၚတြင္ တင္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ပန္းေမြ႕ ယာခင္း၍ ကပ္လွဴ ပူေဇာ္လိုက္သည္။ ျပီးေနာက္ သူမ အိပ္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္ခဲ့သည္။ ခုတင္ေဘးရွိ အပ္ခ်ဳပ္စက္ ခံုကေလးမွာ ထိုင္ရင္း လက္စမသတ္ရေသးသည့္ ေခါင္းအံုးစြပ္ကေလးကို ခ်ဳပ္ဖို႔ သတိရသည္။ ယေန႔ ေနရ သည္မွာလည္း သက္ေသာင့္သက္သာရွိသျဖင့္ သူမ ေခါင္းအံုးစြပ္ကေလးကို စိတ္လိုလက္ရ ခ်ဳပ္ေနမိသည္။ အာ႐ံုစူးစိုက္မႈေၾကာင့္ ထင္သည္။ သူမ ေခါင္းေတြ ႐ုတ္တရက္ မူးေဝလာခဲ့သည္။ မ်က္မွန္ကို ခြၽတ္ျပီး ေခါင္း ကို ျဖည္းညင္းစြာ ေမာ့လိုက္သည္။ ထိုခဏမွာပင္ သူမ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ား ေအးစက္လာကာ ဘယ္ဘက္ ရင္အံုမွ စူးရွစြာ ေအာင့္မ်က္ နာက်င္လာသည္။ သူမ ထိုင္ေနရာမွ အားယူထျပီး ေဘးက ခုတင္ေပၚသို႔ ေရႊ႕ ကာ လွဲလိုက္စဥ္မွာပင္ သူမ ရင္ထဲက နာက်င္မႈက မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ပိုဆိုးလာသည္။

နာက်င္မႈသည္ သူမ ခႏၶာကိုယ္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွ စ၍ တစ္ကိုယ္လံုးသို႔ လ်င္ျမန္စြာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနသည္ကို သူမ အသိအာ႐ံုတြင္ ခံစား သိရွိေနသည္။ သတိမလြတ္သြားေအာင္ အားတင္းလ်က္မွ သူမ အျမင္အာ႐ံုတြင္ သမီးေလး၏ ႐ုပ္ပံုလႊာက ထင္ဟပ္လာသည္။ သမီး...သမီးေလးကို သူမတစ္သက္ ေတြ႕ျမင္ခြင့္မွ ရပါ ဦးေတာ့မလား။ သမီးေလးအတြက္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး မိဘဝတၱရား ေက်ပြန္ႏိုင္ခဲ့ျပီ ထင္ သည္။ သူမ၏ ဝိုးတဝါး အသိအာ႐ံုမွာ သမီးေလးအတြက္ ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ တစ္ခု ကို ျပဳလုပ္ေပးလိုက္ရသည့္ ၾကည္ႏူးမႈက သူမရင္ထဲ တစိမ့္စိမ့္ ဝင္ေရာက္လို႔လာသည္။ သူမ အားယူျပံဳးလိုက္မိသည္။ သမီးေရ... သမီးနဲ႔ ဒီတစ္သက္ ျပန္ေတြ႕ခြင့္မရခဲ့ဘူး ဆိုရင္ေတာင္ ေမေမ ေျဖသာ ပါျပီ သမီးရယ္....။ ေမေမတို႔အေပၚမွာ သမီးေလး ေျပာဆိုျပဳမူမႈေတြ အမွားအယြင္း ရွိခဲ့ရင္လည္း ေမေမ အျမဲ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ သမီးေလးဘဝ တစ္ေလၽွာက္လံုး သာယာေအးခ်မ္းပါေစကြယ္... .... ....။ ရင္ထဲမွေန၍ သမီးေလးကို တီးတိုး ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ျပီးသည္ႏွင့္ သူမ၏အသိအာ႐ံုဝယ္ ျပဳခဲ့သမၽွ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကို တစ္ဖန္ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ေနစဥ္မွာပင္ နက္ရိႈင္းလွသည့္ အေမွာင္ထုထဲသို႔ တျဖည္းျဖည္း နစ္ဝင္ ေပ်ာက္ ဆံုးသြားခဲ့ရေတာ့သည္။




ျမဝတီေဇာ္


[၃ဝ-၅-၂ဝ၁၂ ေန႔က ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေသာ မိခင္တစ္ဦးကိုယ္စား အမွတ္တရ ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္။]










2 comments:

  1. "မိဘမ်က္ရည္တစ္စက္ သားသမီးတစ္သက္" အဲ တာမယုံမရွိနဲ႔ေနာ္
    တကယ္မွန္တာ တခ်ဳိ႕သားသမီးေတြနားမလည္ၾကတာ အရမ္း၀မ္းနဲဖုိ႔ေကာင္းတယ္

    ReplyDelete
  2. စိတ္မေကာင္းစရာဘဲ
    မိဘေမတၱာဆိုတာ တကယ္ကို အႏႈိင္းမဲ႕ပါဘဲလား..
    ကိုယ္ေနမေကာင္းတာေတာင္ သားသမီးအတြက္ဘဲ ပူေနတဲ႕ မိခင္ရဲ႕ ၾကီးမားလွတဲ႕ ေမတၱာက တကယ္ကိုေလးစားစရာပါ

    ReplyDelete