သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ေတြ႕တဲ့ည

အဲဒီညကအေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးလိုက္တိုင္း အခုခ်ိန္တိုင္ေအာင္ ကြၽန္မ ရင္ေတြခုန္ကာ ေျခဖ်ားလက္ ဖ်ား ေအးခ်င္သည္။ အဲဒီညကမွ ကြၽန္မဘဝမွာ သူ႔ကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ အနီးကပ္ ေတြ႕ဖူးျခင္းလည္း ျဖစ္ သည္။ သူ႔အေၾကာင္း လူေတြေျပာတာ ၾကားဖူးေပမယ့္ အခုလို ကိုယ္တိုင္ ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္ လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ့မိပါ။ ေနာက္ျပီး သူနဲ႔ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အဲဒီညကို ကြၽန္မတစ္သက္ ဘယ္ေတာ့ မွ ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

* * * * *

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီညက ကြၽန္မ မိသားစုမ်ားကို စိတ္ေကာက္ျပီး ထမင္းမစားဘဲ အိပ္ရာထဲ ခပ္ေစာေစာ ဝင္ခဲ့ သည္။ အစ ပထမေတာ့ စိတ္ဆိုးေနတာမို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္။ ဟိုဘက္ လွိမ့္လိုက္၊ ဒီဘက္ လွိမ့္ လိုက္ႏွင့္ စိတ္က မျငိမ္သက္ေတာ့ လူကလည္း ျငိမ္မေန။ ညဦးပိုင္းေလာက္က မိသားစုမ်ားႏွင့္ စကားေျပာ အဆင္မေျပ ျဖစ္ရသည့္ကိစၥကို ျပန္ေတြးျပီး စိတ္တိုေနမိသည္။ ေနာက္ ညဥ့္နက္လာေတာ့ တျဖည္းျဖည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ဘယ္ေလာက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္း ကြၽန္မ မသိလိုက္။ ဗိုက္က ေတာ္ေတာ္ဆာလာတာမို႔ ကြၽန္မ ႏိုးသြားသည္။ ႏိုးႏိုးခ်င္း ကြၽန္မနားထဲ တိုးဝင္လာသည့္ အသံတစ္ခုက အိပ္ခ်င္မူးတူး ျဖစ္ေနသည့္ ကြၽန္မမ်က္လံုးကို က်ယ္သြားေစသည္။

"ကြၽီ...ကြၽီ...ဂ်စ္...ဂ်စ္"

တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ညေမွာင္ေမွာင္မွာ ထိုအသံကို ကြၽန္မ သိသိသာသာ ၾကားလိုက္ရသည္။ ဟင္... ဘာသံ လဲ။ ၾကြက္ေတြ တစ္ခုခုကို ကိုက္ျဖတ္ေနတာမ်ားလား။ ဒါလည္း မဟုတ္ေလာက္ပါ။ ၾကြက္ကိုက္သံဆိုလၽွင္ "ဂ်စ္-ဂ်စ္-ဂ်စ္-ဂ်စ္" ေလာက္သာ ၾကားရမည္။ ခုေတာ့ "ကြၽီ-ကြၽီ" ဆိုတဲ့အသံက ဘယ္က ထြက္ေနတာပါလိမ့္။ ကြၽန္မ အိပ္ရာထဲက အသာ ထထိုင္ကာ ေသခ်ာ နားစြင့္ၾကည့္သည္။ ေဟာ... ထပ္ၾကားရျပန္ျပီ။ ဒီအသံက ဘယ္က လာတာျဖစ္မလဲလို႔ ခန္႔မွန္းၾကည့္မိေတာ့ ကြၽန္မတို႔ အိမ္ေအာက္ထပ္ မီးဖိုခန္းမွေန၍ အိမ္ေဘးသို႔ ထြက္ေသာ  ေဘးတံခါးေပါက္မွ လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိလာရသည္။ ဒါဆို သူခိုးမ်ားလား။ ဘုရား ... ဘုရား၊ အိမ္ကို သူခိုးကပ္ေနျပီ။ ဒုကၡပါပဲ။ ကြၽန္မ ေခါင္းနားပန္း ၾကီးသြားသည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အိမ္မွာရွိေနတဲ့ လူအားလံုးက မိန္းမသားမ်ားသာ။ ကြၽန္မရဲ႕အစ္ကိုၾကီးကလည္း ထိုအခ်ိန္က နယ္မွာ တာဝန္ က်ေနသည္။ ဒီေတာ့ ဒီသူခိုးသာ အိမ္ထဲ ေရာက္လာလို႔ရွိရင္ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ၾကမလဲ။ ကြၽန္မ ဆက္မေတြး ဝံ့။ ေျပာလို႔ရတာ မဟုတ္၊ သင္းက ကြၽန္မတို႔အိမ္ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနေတြကို ေသခ်ာေလ့လာ ထားျပီး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ။ မျဖစ္ဘူး ... မျဖစ္ဘူး၊ သင္း အိမ္ထဲကို ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ဝင္လို႔ မျဖစ္။ ပစၥည္းေတြ ယူသြားတာက ေတာ္ေသးရဲ႕။ လူကိုပါ အႏၲရာယ္ျပဳသြားရင္ ကိုယ္က်ဳိးနည္းရခ်ည္ရဲ႕။ ဒုကၡပါပဲ။

အေတြးေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ကြၽန္မ ေခါင္းထဲတြင္ ဆူပြက္ေနသည္။ ဘာက စလို႔ ဘာကို လုပ္ရမွန္း လည္း မသိ။ ျခင္ေထာင္ထဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း လူက တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနမိသည္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္ ကြၽန္မ နားထဲမွာ တဂြၽိဂြၽိသံက ဝင္လာျပန္သည္။ ကြၽန္မ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ယင္ေနလ်က္က ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ အခုေလာေလာဆယ္ ကြၽန္မ ႏိုးေနတာကို ဒီသူခိုး မသိေသး။ ထို႔အတူ အိမ္ထဲကို သူခိုးက ဝင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေန သည္ကိုလည္း ကြၽန္မ မိသားစုမ်ားက မသိေသး။ အိပ္ေမာက်ေနၾကသည္ကိုး။ ဒီေတာ့ ကြၽန္မ သတၱိေမြးျပီး ဒီ သူခိုးကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရသည္။ အင္း ... ရင္ဆိုင္တာကေတာ့ ဟုတ္ပါျပီ။ သူ႔ကို ဘာနဲ႔ ဘယ္လို ကာကြယ္ ရမလဲ။ စဥ္းစားစမ္း .... စဥ္းစားစမ္း။ အဲ ... အဲ ... သတိရျပီ။ ကြၽန္မ အၾကံရျပီး အိပ္ရာထဲက အသာ ထလာခဲ့ သည္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ေပၚထပ္ လွည္းေသာ တံျမက္စည္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္၊ ၾကမ္းျပင္ကို ေျခ ဖ်ားေထာက္ နင္းျပီး ေလွကားမွ ေအာက္ထပ္သို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ဆင္းလာခဲ့သည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာေတာ့ မီးမွိတ္ထား၍ ေမွာင္ေနေသာ္လည္း အိမ္ျပင္က လေရာင္ေၾကာင့္ ဧည့္ခန္းက အရာဝတၳဳမ်ားကို ေကာင္း စြာ ျမင္ႏိုင္ေသးသည္။

ကြၽန္မ ေလွကားတစ္ဝက္မွေန၍ ေအာက္ထပ္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ ပစၥည္းမ်ားအားလံုး သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ေျခရာလက္ရာ မပ်က္။ ကြၽန္မ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ လိုက္ၾကည့္ေတာ့ ေတြ႕ပါျပီ။ ထမင္းစားခန္းရွိ ျပတင္းေပါက္မွ အလင္းေရာင္တစ္ခု ထိုးထြက္ေနသည္။ ၾကည့္စမ္း၊ သူခိုးကေတာ့ ဒီ ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္ျပီးေနျပီ။ လူႏိုးမွာ စိုး၍ ပံုစံမပ်က္ အသာေလး ျပန္ေစ့ထားပံု ရသည္။ အခုအခ်ိန္ထိ ကြၽန္မ ႏိုးေနသည္ကို သူခိုးက ရိပ္မိပံုမေပၚ။ သူ႔အလုပ္ကိုသာ ဆက္လုပ္ေနသည္။ ကြၽန္မ လက္ထဲက တံျမက္စည္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ကိုင္ျပီး ထမင္းစားခန္း တံခါးေပါက္နားကို တိုးကပ္သြားသည္။ ကြၽန္မတို႔ အိမ္၏ ထမင္းစားခန္းႏွင့္ မီးဖိုခန္းကို ထိုတံခါးခ်ပ္တစ္ခုျဖင့္ ျခားထားေသာေၾကာင့္ ကြၽန္မမွာ သူခိုးႏွင့္ အနီး ဆံုးေနရာသို႔ ေရာက္ေနေလျပီ။ ဒီတံခါးကေန ဝင္ျပီး ညာဘက္ျခမ္းကို လွည့္ၾကည့္လိုက္လၽွင္ ေတြ႕ရေသာ တံခါးခ်ပ္မွာ သူခိုးက ကြၽန္မတို႔အိမ္ထဲ ဝင္ဖို႔ ၾကိဳးစားပမ္းစား ဖြင့္ေနသည့္ တံခါးပင္ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္မ ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္း ခုန္ကာ တံခါးခ်ပ္နား တိုးကပ္သြားသည္။ ထိုေရလယ္ကူးတံခါးမွာ ေစ့႐ံုသာ ေစ့ထားျပီး ကြၽန္မ ဖြင့္လိုက္လၽွင္ေတာင္ အသံျမည္သည့္ တံခါးမ်ဳိး မဟုတ္။

ကဲ...ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္၊ လာေလေရာ့။ ကြၽန္မ အရဲစြန္႔ျပီး ေရလယ္ကူးတံခါးခ်ပ္ကို အသာဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ တံခါးပြင့္သြားေသာ္လည္း သူခိုးက အိမ္ေဘးတံခါးကို ဖြင့္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတုန္း။ ကြၽန္မ တံခါးခ်ပ္အကြယ္မွ မီးဖိုခန္းေဘးတံခါးသို႔ အသာေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေမွာင္ေနေပမယ့္ က်င့္သားရသြားေသာ မ်က္လံုးက အိမ္ေဘးတံခါးရဲ႕ အေျခအေနကို သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္လိုက္ရသည္။ အမယ္ေလး ...။ ၾကည့္စမ္း ... ၾကည့္စမ္း။ ကြၽန္မ မ်က္လံုးမ်ား ျပာေဝသြားသည္။ တစ္ျပိဳင္တည္းမွာပင္ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းႏွင့္ အားတက္ျခင္းကို ခံစား လိုက္ရသည္။ ေၾကာက္လန္႔ရျခင္းက သူခိုးရဲ႕လက္တစ္ဖက္ကို တံခါးၾကားမွ နီးနီးကပ္ကပ္ အရွင္လတ္ လတ္ ျမင္လိုက္ရလို႔ျဖစ္ျပီး အားတက္ျခင္းကေတာ့ ထိုစဥ္က ကြၽန္မတို႔ အိမ္ေဘးတံခါးကို မင္းတုပ္ထိုးေလ့ ရွိေသာေၾကာင့္ သူခိုးက တံခါးရဲ႕ အေပၚဂ်က္၊ ေအာက္ဂ်က္မ်ား ျဖဳတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း တံခါးအလယ္က ကန္႔ လန္႔ျဖတ္လ်က္ ထိုးထားေသာ မင္းတုပ္ကို မျဖဳတ္ႏိုင္သျဖင့္ သူ ဘယ္လိုမွ ဝင္လို႔ရမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ကြၽန္မ သိသြားလို႔ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီသူခိုးက လည္သည္။ တံခါးေအာက္ေျခရွိ ဂ်က္ကို ျဖဳတ္လိုက္ျပီး ထိုေနရာကို အုတ္ခဲတစ္လံုးျဖင့္ ကလန္႔လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့မွ သူ႔လက္ကို လၽွဳိသြင္းျပီး မင္းတုပ္ကို ျဖဳတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတာ ေတြ႕ရသည္။

ကံဆိုးစြာပင္ သူ႔လက္ကို လၽွဳိသြင္းျပီး မင္းတုပ္ကို ျဖဳတ္ဖို႔ မမွီမကမ္း ျဖစ္ေနသည္။ တံခါးမင္းတုပ္ၾကားမွ လၽွဳိထြက္လာေသာ လက္တစ္ဖက္က အေပၚဘက္ရွိ မင္းတုပ္ကို မမီသျဖင့္ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ လိုက္ရွာစမ္းေန သည္ကို ၾကည့္ျပီး ကြၽန္မ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္ေနမိေသးသည္။ ျပီးေတာ့မွ ကိုယ့္အတြက္ အႏၲရာယ္မရွိသည္ ကို စိတ္ခ်သြားျပီး မီးဖိုခန္း မီးခလုတ္ကို ခပ္ရဲရဲပင္ ဖြင့္ပစ္လိုက္သည္။ ဖ်တ္ခနဲ လင္းသြားေသာ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ သူခိုးသည္ တံခါးၾကားမွ ထြက္ေနေသာ သူ႔လက္တစ္ဖက္ကို ႐ုတ္ခနဲ ျပန္ထုတ္သြား သည္။ သူလည္း အလန္႔တၾကား ကမန္းကတန္း ျပန္ဆြဲထုတ္ရလို႔ အေတာ္နာသြားမည္မွာ ေသခ်ာ သည္။ ျပီးေတာ့ ျခံထဲမွ ထြက္ေျပးသြားေသာ ေျခသံခပ္အုပ္အုပ္ၾကားလိုက္ရသည္။ ဒီေတာ့မွ ကြၽန္မလည္း သတိရကာ အိမ္ေပၚ ျပန္တက္ျပီး အိပ္ေနေသာ ကြၽန္မအေဒၚတစ္ေယာက္ကို သြားႏိႈးရသည္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ကို အျဖစ္အပ်က္ အစအဆံုး ေျပာျပျပီး ေအာက္ထပ္ကို တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ ဆင္းလာျပီး တစ္အိမ္လံုးရွိ မီး ခလုတ္မ်ားကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ထိုအခါမွ အျခား မိသားစုဝင္မ်ားႏွင့္ ေခါင္းရင္းအိမ္က အိမ္နီးခ်င္း အေဒၚၾကီး ပါ ႏိုးလာၾကျပီး ကြၽန္မနဲ႔သူခိုး ရင္ဆိုင္ေတြ႕ၾကပံုကို တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး ေမးၾက၊ ေျပာၾက၊ ေဝဖန္ၾကနဲ႔ မနက္ ငါးနာရီထိုးခါနီးမွ ကိုယ့္အိပ္ရာထဲကိုယ္ ျပန္ေရာက္ၾကေတာ့သည္။

မိုးလင္းေတာ့ ကြၽန္မအေဒၚက ကြၽန္မကို လာႏိႈးသည္။ ျပီးေတာ့ -

"သမီးေရ၊ သူခိုးက ေဘးတံခါးနဲ႔ ထမင္းစားခန္း ျပတင္းေပါက္တင္ ဖြင့္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ဧည့္ခန္း က  ျပတင္းေပါက္ေတြအားလံုးကို သူက ဖြင့္ျပီးသား။ မနက္က ငါႏိုးလို႔ လိုက္စစ္ၾကည့္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္ အားလံုး ဂ်က္ေတြ ျပဳတ္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ေဘးတံခါးကိုလည္း ဖြင့္လိုက္ေရာ သူခိုးရဲ႕ဖိနပ္တစ္ရံ ပါ ေတြ႕ရတယ္။ အဲ့ဒီဖိနပ္ေဘးမွာ စတီးဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းလည္း ေတြ႕တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ျပတင္းေပါက္ေတြကို သူ ကလန္႔ျပီး ဖြင့္ထားတာနဲ႔ တူတယ္"

"ဟင္၊ ဟုတ္လား၊ ဒါဆို သမီးက မီးဖြင့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူက ဖိနပ္ေတာင္ မစီးႏိုင္ဘဲ ထြက္ေျပးသြားတာနဲ႔ တူတယ္ေနာ္"

"ေအးေပါ့"

"ဒါနဲ႔ သူ႔ဖိနပ္ၾကီးကိုေကာ ဘယ္နား သြားထားလိုက္သလဲ"

"အိမ္ေရွ႕က ပလက္ေဖာင္းနားမွာ ခ်ထားလိုက္တယ္ေလ၊ ေျပာလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီသူခိုးက ျပန္လာယူ ခ်င္ ယူေနမွာ။ သူ႔ဖိနပ္က ျမမာလာ သားေရစိမ္းဖိနပ္ အသစ္ၾကီးကိုး"

"ဟုတ္လား၊ အမယ္ သူခိုးက ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ၊ သားေရစိမ္းဖိနပ္ အေကာင္းစားနဲ႔ဆိုေတာ့"

 * * * * *

အဲဒီေန႔ကစျပီး အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း၊ စကားစပ္မိတိုင္း ကြၽန္မကို အိမ္က လူေတြက "မဟာသူရဲေကာင္း ၾကီး" ဆိုျပီး စေနာက္ျပီး ေခၚၾကေတာ့တယ္။ သူတို႔ေခၚတာက အေကာင္းသေဘာနဲ႔ ေခၚတာေတာ့ ဘယ္ ဟုတ္လိမ့္မလဲ။ သူခိုးကို ရင္ဆိုင္လိုက္မဟဲ့ဆိုျပီး လက္နက္အျဖစ္ တံျမက္စည္းၾကီး အေယာင္ေယာင္ အမွား မွားနဲ႔ ကိုင္ထားတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ပံုစံကို သူတို႔က ဟာသလုပ္ျပီး ေျပာၾကတာေလ။ တကယ္ပါ။ သူတို႔ကေတာ့ ရယ္ႏိုင္ၾကေပမေပါ့။ သူတို႔မွ ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳရတာ မဟုတ္ဘဲကို။ ကြၽန္မမွာေတာ့ အဲဒီညကအေၾကာင္း ခုလို ျပန္ေျပာရတာေတာင္ ရင္တုန္ပန္းတုန္နဲ႔ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေအးတုန္းပဲ။ ေနာက္ျပီး အဲဒီ့ညက အျဖစ္အပ်က္က ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ ကြၽန္မကို ျပဳစားလိုက္သလဲဆိုရင္ ခုခ်ိန္ထိ ညဘက္ ကြၽန္မ တေရးႏိုးသြားရင္ေတာင္ ဟိုဟိုဒီဒီ နားစြင့္မိျပီး မေတာ္တဆမ်ား အသံဗလံေလး တစ္ခုခု မၾကားလိုက္နဲ႔ ကြၽန္မ အိပ္ရာနားမွာ ထားတဲ့ သံတူရြင္းၾကီး ေကာက္ကိုင္ျပီး ေအာက္ထပ္ကို ေျခေဖာ့ျပီး ဆင္းၾကည့္ေနမိတဲ့ အထိ စိတၱဇ ျဖစ္ေနတုန္းပါဆို။

စာဖတ္သူမ်ား အားလံုးကို ခင္မင္ ေလးစားလ်က္

ျမဝတီေဇာ္