Friday, December 19, 2014

အတၱျဖင့္ ထံုမႊမ္းအပ္ေသာ အျမဳေတ



"ဒီေန႔ ျပႆဒါးေန႔လား မသိဘူး"

ကြ်န္မစိတ္ထဲမွ မေက်မနပ္ ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ ျဖစ္ပံုကိုလည္း ၾကည့္ဦး။ ဒီေန႔ လာၾကိဳေနက် ရံုးကား မရွိ သျဖင့္ လိုင္းကားျဖင့္ ကြ်န္မ ရံုးတက္ရသည္။ စီးလာသည့္ လိုင္းကားက ရံုးရွိရာသို႔ တစ္ဆင့္တည္းစီး၍ မေရာက္။ သို႔ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ဆင့္ ေျပာင္းစီးရသည္။ ျပႆနာက ထိုေျပာင္းစီးလာသည့္ ကားေပၚမွ စ,သည္။ ကြ်န္မ ကားေပၚတက္ျပီး ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္အေရာက္မွာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ေစ်းဆြဲျခင္း ကိုင္ျပီး တက္လာသည္။ လက္တစ္ဖက္က ေစ်းျခင္းေတာင္းဆြဲလာျပီး ေနာက္တစ္ဖက္က မုန္႔ဟင္းခါးထုပ္ ကို တြဲလြဲဆြဲကာ ကားေပၚသို႔ ဟိုယိုင္ သည္ယိုင္ႏွင့္ အေမာတေကာ တက္လာသည္။ သူမကားေပၚေရာက္ သည္ႏွင့္ ကားက မွတ္တိုင္မွ ၀ူးခနဲ ေဆာင့္ျပီး ထြက္ေတာ့သည္။ ကြ်န္မက ေနာက္ႏွစ္မွတ္တိုင္ေလာက္ဆို ဆင္းရေတာ့မည္မို႔ သူမေဘးနားမွာ ရပ္ေနလိုက္သည္။ ထိုအမ်ဳိးသမီးမွာ ကား၏ အတက္အဆင္းေပါက္ တြင္ ပိတ္ရပ္ေနသည္မို႔ ကြ်န္မက သူမကို -

"ဆင္းမွာလား မသိဘူးေနာ္၊ ကြ်န္မ ေရွ႕မွတ္တိုင္ဆင္းမွာမို႔၊ နည္းနည္း ဖယ္ေပးပါလား"

ဟု ေျပာလိုက္မိသည္။ ထိုအမ်ဳိးသမီးက ကြ်န္မကို လွည့္၍မွ်ပင္ မၾကည့္၊ ဘာမွလည္း ျပန္မေျပာ။ ကြ်န္မ နည္းနည္းေတာ့ တင္းသြားသည္။ ဘယ့္ႏွယ့္လဲ....။ ဆင္းရင္လည္း ဆင္းမယ္၊ မဆင္းေသးရင္လည္း မဆင္းေသးဘူးေပါ့ .. ေျဖလိုက္ေတာ့ ဘာျဖစ္သြားမွာမို႔လဲလို႔ ေတြးရင္း ကြ်န္မ ဆင္းရမည့္မွတ္တိုင္ ေရာက္ လာသည္။ ကားက အရွိန္ျဖင့္ ထိုးရပ္လိုက္သည္မို႔ ကြ်န္မမွာ ေဘးမွအမ်ဳိးသမီး၏ ေရွ႕သို႔ေရာက္သြားျပီး တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကြ်န္မ၏ ေနာက္ေက်ာဆီမွလည္း ပူခနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ကားေပၚမွ လူအခ်ဳိ႕၏ ဟယ္ခနဲ အာေမ႗ိတ္သံကိုပါ ၾကားလိုက္မိသည္။ ကြ်န္မသည္ ကားေပၚမွ ဆင္းလိုက္ရင္းက လက္ျဖင့္ ေနာက္ေက်ာသို႔ အသာစမ္းမိသည္။ လက္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ... သြားပါျပီ ... မုန္႔ဟင္းခါး ဟင္းရည္ေတြက ကြ်န္မအက်ီ ၤေနာက္ေက်ာမွာ ရႊဲစိုေပက်ံကုန္သည္ကို စိတ္ပ်က္ဖြယ္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္မက ေနာက္သို႔လွည့္ကာ ထိုအမ်ဳိးသမီးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ... သူမလည္း ထိုမွတ္တိုင္ တြင္ ဆင္းကာ ကြ်န္မ လွည့္ၾကည့္ေနမွန္း သိေသာ္လည္း ကြ်န္မကို ေတာင္းပန္စကားေျပာရန္ ေ၀းစြ။ သူမ၏ ေစ်းျခင္းေတာင္းကိုသာ လက္က ဆြဲလ်က္ ႏႈတ္မွလည္း -

"ကားက ဘယ္လိုမ်ား ေမာင္းေနလဲ မသိဘူး...၊ မုန္႔ဟင္းခါးေတြေတာ့ ကုန္ပါျပီ၊ ဟင္းရည္မပါပဲ ဘယ္လို လုပ္ စားရေတာ့မွာလဲ ..."

 ဟု တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ဆိုကာ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ကြ်န္မမွာ ကားမွတ္တိုင္မွ ရံုးေရာက္သည္အထိ မုန္႔ဟင္းခါးဟင္းရည္နံ႔မ်ား တေထာင္းေထာင္းျဖင့္ ရံုးေပၚအထိ ေလွ်ာက္လာရသည္။ ပို၍ဆိုးသည္က ရံုးထဲ ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ Air Con: ဖြင့္ထားေသာေၾကာင့္ ကြ်န္မကိုယ္ေပၚမွ မုန္႔ဟင္းခါး ဟင္းရည္နံ႔က သိသာစြာ ပညာျပေတာ့သည္။ ကြ်န္မမွာ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ရံုးက အစ္မၾကီးတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းကာ အက်ီ ၤေနာက္ေက်ာမွ ဟင္းရည္ဖတ္မ်ားကို တစ္ရွဴးျဖင့္ သုတ္ပစ္ရသည္။ ျပီးမွ သန္႔စင္ခန္းထဲ၀င္ျပီး အက်ီ ၤေနာက္ေက်ာကို ဆပ္ျပာတိုက္ကာ ခပ္ျမန္ျမန္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ပစ္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ေရစင္ေအာင္ ညႇစ္ျပီး စိုေနသည့္အတိုင္းပင္ ျပန္၀တ္ကာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ျပင္ရေတာ့သည္။

× × ×


ဒီလိုႏွင့္ နံနက္ ၁၀ နာရီခြဲခန္႔တြင္ လက္ကိုင္ဖုန္း ျမည္လာသျဖင့္ ေကာက္ယူ နားေထာင္လိုက္သည္။

"ဟဲလို"

"ဟဲလို .. ေအး ... မမ၊ ငါပါ၊ မီးမီးေလးကို ခုနကပဲ သူ႔အဘိုး လာေခၚသြားတယ္၊ မနက္စာ မုန္႔ေလးပဲ စား ရေသးတယ္၊ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြအားလံုး ငါ ထည့္ေပးလိုက္တယ္ သိလား"

"ဟုတ္လား၊ ငါက ဒီတစ္ပတ္က်ရင္ ကေလးကို သူ႔အဘိုးအဘြားေတြအိမ္ မပို႔ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာထား ခဲ့ေသးတယ္၊ ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္က သူ႔အဘြားက ေနသိပ္မေကာင္းဘူးဆိုလို႔ေလ၊ ဒါနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ လာေခၚ သြားတာလဲ၊ ငါ့ကိုလည္း ဖုန္းမဆက္ပါဘူး"

"ေအး၊ ဧည့္သည္ေတြ လာလို႔ဆိုလားပဲ၊ အဲဒါ.. ဟို... ဟိုဥစၥာ... ကားငွားလို႔ မရလို႔ဆိုျပီး ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီ နဲ႔ ေခၚသြားတယ္ မမ..."

"ဘာ...! ဘာနဲ႔ ေခၚသြားတယ္ ... ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ဟုတ္လား၊ အမယ္ေလး ... ဘုရား ဘုရား ...၊ ဒုကၡပါပဲဟယ္ ...ငါစိတ္ညစ္ပါတယ္ေနာ္...၊ ဆိုင္ကယ္နဲ႔သြားတာ ဘယ္ေလာက္ အႏၱရာယ္မ်ားလဲ ... ဘယ္တုန္းက သြား တာလဲ ... နင္တို႔က ကားမငွားေပးလိုက္ဘူးလား"

"မဟုတ္ပါဘူး .. မမရယ္၊ ငါကလည္း ေရခ်ဳိးခါနီး ျဖစ္ေနေတာ့ ... အျပင္ထြက္ဖို႔ မလြယ္လို႔ပါ...၊ ကားငွား သြားမယ္ဆိုျပီး ... ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ကားငွားမရလို႔ ... သူ႔အဘိုးက ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ေခၚသြားတာပါ"

"ဟာ... မျဖစ္ဘူး..၊ မျဖစ္ဘူး...၊ ငါဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ဦးမယ္ ...။ ဒါပဲေနာ္"

ကြ်န္မရင္ထဲတြင္ ဗေလာင္ဆူသြားကာ ရုတ္တရက္ လူက မူးမိုက္သလိုပင္ ျဖစ္သြားရသည္။ ကြ်န္မ အသိ ထဲတြင္ ျမင္ေယာင္မိသည္က သိပ္မၾကာေသးခင္က လိႈင္သာယာဘက္တြင္ ကားႏွစ္စီး ေရွာင္ရာမွ တစ္ဖက္ယာဥ္ေၾကာမွ လာေသာ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီတစ္စီးအား တိုက္မိခဲ့ရာ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီသမားေရာ၊ စီးလာသည့္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ပါ အသက္ဆံုးခဲ့ရသည့္သတင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုသတင္းကို ဖတ္မိျပီး ကတည္းက သမီးေလးကို ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ မေခၚဖို႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ သည္။ သည့္မတိုင္ခင္ကလည္း ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီႏွင့္ ဘယ္တုန္းကမွ် ေခၚမသြားခဲ့ဖူးပါ။ ဘယ္သြားသြား ကားျဖင့္သာ ေခၚသြားခဲ့သည္။

ယခုေတာ့ ... သူ႔အဘိုးျဖစ္သူက ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီႏွင့္ ေခၚသြားသည္ဆိုေတာ့ ... ကြ်န္မ ရင္ေတြ ေပါက္ ကြဲထြက္ေတာ့မလို ပူေလာင္ရေတာ့သည္။ တုန္ယင္ေနေသာ လက္ျဖင့္ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကို ခပ္ျမန္ျမန္ ႏွိပ္ လိုက္သည္။ တစ္ဖက္သို႔ ေခၚဆိုေနေသာ ဖုန္းသံ တတူတူကို စိတ္မရွည္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းအျပီးမွာ တစ္ဖက္ မွ ျပန္ထူးသံ ၾကားလိုက္ရသည္။

"ဟဲလို ... အေမလား"

"ဟဲလို ... ဘာလဲ"

"ေၾသာ္ ... အေဖ၊ သမီးေလးကို ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီနဲ႔ ေခၚသြားတယ္ဆို အေဖ၊ အဲဒါ ..."

"ေအးေလ၊ အခု အိမ္ေရာက္ေနျပီ၊ အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ"

"မဟုတ္ပါဘူး ... အေဖ၊ ကေလးကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ေခၚတာ သမီး အရမ္းစိတ္ပူလို႔ပါ၊ ေနာက္ကို အဲဒီလို မေခၚ ပါနဲ႔ အေဖ၊ ကားငွားခ သမီးေပးပါ့မယ္...၊ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ေတာ့ မေခၚပါနဲ႔ အေဖ၊ ကေလးက အခုမွ ရွစ္လပဲ ရွိပါေသးတယ္"

"ေနစမ္းပါဦး၊ ညည္းက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ အိမ္ေရာက္ေနျပီလို႔ ေျပာေနတယ္ မဟုတ္လား၊ ေတာ္ျပီ၊ ပူစရာ မလိုဘူး ... ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ေတာ့"

ေယာကၡမျဖစ္သူက သူေျပာခ်င္ရာ ေျပာျပီးသည္ႏွင့္ ဖုန္းကို ဂြပ္ခနဲ ခ်ပစ္လိုက္သည္။ ကြ်န္မ ရင္ထဲ ဆို႔နင့္ သြားကာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည့္ လက္ထဲမွ ဖုန္းကို ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္မ်ား တလိမ့္လိမ့္ က်ဆင္း လာေတာ့သည္။ ေျပာရက္လိုက္တာ... ၀မ္းနဲ႔လြယ္ျပီး ေမြးထားရတဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္သား သမီးအေပၚ စိတ္ပူခြင့္ေတာင္ မရွိဘူးလား ...။ အႏၱရာယ္ဆိုတာ ခ်ဳိပါတာမို႔လို႔လား ...၊ ဘာမွ မျဖစ္ရင္ေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္... ဖြ...ဖြ... မေျပာေကာင္း၊ မဆိုေကာင္း တစ္စံုတစ္ခုမ်ား မေတာ္တဆျဖစ္ခဲ့ရင္ ဘယ္ သူမွ ဘာမွ တတ္ႏိုင္မွာမဟုတ္။ မိခင္ျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မပဲ ရင္ကြဲရမွာ မဟုတ္လား။ အဆိုးဘက္က ေတြးျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္ေပမယ့္ ဆိုင္ကယ္ဆိုတာမ်ဳိးက စီးနင္းသူအတြက္ ဘာအကာအကြယ္မွ ေပးႏိုင္တာမဟုတ္။ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးဆိုေပမယ့္ ရွစ္လအရြယ္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ အေဆာင္းအကာ မပါဘဲ ေန ပူေအာက္မွာ စီးရသည္မို႔ ကေလး ဖ်ားနာေတာ့ေရာ... ဘယ္သူက လာ၍ အပင္ပန္းခံမည္နည္း။ မိခင္ျဖစ္ တဲ့ ကြ်န္မသာလွ်င္ ပင္ပန္းရမည္ မဟုတ္ပါလား။

ကြ်န္မကို ထည့္မတြက္လွ်င္ ေနပါ....။ အခုလိုမ်ဳိး ကြ်န္မ အလုပ္သြားေနခ်ိန္မွာ သမီးေလးကို ေခၚသြားခ်င္ ရင္ေတာင္ ေဘးကင္းကင္းနဲ႔ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ ေခၚသြားေစခ်င္တာ ကြ်န္မရဲ႕လြန္ကဲမႈ လား။ သမီးေလးကို အရာရာမွာ ျပည့္စံုေစခ်င္လြန္းလို႔ ကိုယ္တိုင္ အပင္ပန္းခံျပီး အလုပ္ထြက္လုပ္ေနတာ ပါ။ ကုမၸဏီအလုပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မီးဖြားခြင့္ သံုးလကို လစာအျပည့္နဲ႔ ခံစားခြင့္ရျပီး ခြင့္သံုးလ ျပည့္ခ်ိန္မွာ သမီးေလး ၂ လ ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ အလုပ္ျပန္၀င္ခဲ့ရပါသည္။ မိခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္သားသမီးကို တစ္ေန႔လံုးခြဲျပီး ညေရာက္မွ ေတြ႕ရတဲ့ ဘ၀ပါ။ ကေလးငယ္သည့္ အခ်ိန္တုန္းကလည္း ညတိုင္းနီးပါး ၃ နာရီ ေလာက္သာ အိပ္ရျပီး မနက္မိုးလင္း၍ ၇ နာရီမခြဲခင္မွာ လာၾကိဳသည့္ကားႏွင့္ အလုပ္ကို ထြက္လာ ရျပန္ပါသည္။ ထိုသို႔ ဒုကၡေတြခံျပီး ေမြးလာရသည့္ ကြ်န္မကို "ညည္းက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ" ဟု ေမး လိုက္ျခင္းဟာ ကြ်န္မမ်က္ႏွာကို ျဖတ္ရိုက္လိုက္သည္ထက္ ပိုနာက်င္ေစပါသည္။ မွန္ပါသည္။ ကြ်န္မေယာကၡမေတြအတြက္လည္း သမီးေလးက ေျမးဦးမို႔ ကြ်န္မထက္ မေလ်ာ့ေအာင္ ခ်စ္ၾကမွာပါ။ သို႔ေပမယ့္ ကြ်န္မရဲ႕ ပူပန္ေနတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ကို ေလ်ာ့ပါးသြားေအာင္ မေျပာခ်င္ရင္ ေနပါ၊ ရင္၀ေဆာင့္ကန္ သလို ခံစားရေစမည့္ စကားမ်ဳိးေတာ့ မေျပာသင့္ဘူး မဟုတ္ပါလား။ အဲဒီေန႔က ကြ်န္မ ထမင္း မစားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ရင္ထဲမွာ တင္းက်ပ္ ဆို႔နင့္ေနကာ ၀မ္းပမ္းတနည္းႏွင့္ မ်က္ရည္သာ ေတြေတြက်ေန မိေတာ့သည္။ ေသခ်ာပါသည္။ ဒီေန႔ဟာ ကြ်န္မ အတြက္ေတာ့ ျပႆဒါးေန႔ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

 × × ×

ကြ်န္မ အလုပ္လုပ္တာႏွင့္ ပတ္သက္၍ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕က ကြ်န္မကို ေျပာၾကပါသည္။ ကိုယ့္ေယာက္်ားက ရွာႏိုင္၊ ေဖြႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႔ အလကား အလုပ္ ထြက္လုပ္ေနရတယ္ဟူ၍။ ဟုတ္ကဲ့။ ဘယ္သူမွေတာ့ အလကားေနရင္း အလုပ္ ထြက္မလုပ္ၾကပါဘူးရွင္။ ဒီေန႔ေခတ္ၾကီးမွာ လူတစ္ေယာက္တည္း၏ လုပ္စာကို တစ္အိမ္လံုး ၀ိုင္းစားလို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္တာ အားလံုးအသိပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အရင္က လင္ မယားႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိစဥ္ကတည္းက ကြ်န္မ အလုပ္ လုပ္ခဲ့သည္။ ယခု သမီးေလး ရလာေတာ့လည္း ကြ်န္မ အလုပ္ဆက္လုပ္ပါသည္။ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲဆို.... ကြ်န္မရဲ႕သမီးေလးကို ကြ်န္မရဲ႕ေခြ်းႏွဲ စာနဲ႔ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ ၾကည့္ေနစရာ မလိုဘဲ ဆင္ခ်င္၊ ေကြ်းခ်င္၊ ျပဳစု ယုယခ်င္လို႔ပဲ ျဖစ္ပါသည္။

ဒီအလုပ္ေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္မ သမီးေလးကို အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ထားႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါသည္။ ကြ်န္မလည္း ကြ်န္မ အတိုင္းအတာအေလ်ာက္ သမီးေလးကို ျပည့္စံုလံုေလာက္စြာ ဂရုစိုက္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သလို မိသားစု၀င္ေတြကိုလည္း ကြ်န္မထက္ မပိုေတာင္ ကြ်န္မေလာက္နီးနီး သမီးေလးကို ဂရုတစိုက္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေစခ်င္မိပါသည္။ ဒါကို ကြ်န္မက "ပိုလြန္းအားၾကီးတယ္" လို႔ ေမးေငါ့ရင္လည္း ခံရပါမည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုလွ်င္ ကြ်န္မက အေမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေန၍ပင္။ ကြ်န္မ မွာ သမီးေလးကလြဲျပီး ပိုင္ဆိုင္တာ ဘာမွ် မရွိပါ။ ဘာကိုမွ်လည္း မလိုခ်င္ပါ။ ကြ်န္မ ေခါင္းထဲမွာ စြဲထားတဲ့ အသိတစ္ခုမွာ ကြ်န္မအလုပ္လုပ္ေနျခင္းသည္ ကြ်န္မ မိသားစုႏွင့္ ကြ်န္မရဲ႕ သမီးေလးအတြက္သာ။ က်န္ တာေတြ ကြ်န္မ စိတ္မ၀င္စားပါ။ အလုပ္လုပ္ျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲအေနႏွင့္ သမီးေလးနားမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ယုယခြင့္ကိုေတာ့ ကြ်န္မ ဆံုးရံႈးခံခဲ့ရသည္ေပါ့။

× × ×

ကြ်န္မဘ၀တြင္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ရွိခဲ့ပါသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကိုလည္း ကြ်န္မ အေကာင္ အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ ကြ်န္မရဲ႕ဆႏၵတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မငယ္စဥ္က မရဖူးတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ မႈေတြ၊ ျပည့္စံုမႈေတြ အားလံုးကို သမီးေလးအတြက္ ကြ်န္မက အတိုးခ် ဖန္တီးေပးခ်င္မိပါသည္။ ကြ်န္မ သမီးေလး ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔အတြက္ ကြ်န္မ အျမဲျဖည့္ဆည္းေပးသြားမည္။ ကြ်န္မ သမီးေလးကို ဘယ္ေသာအခါမွ မ်က္ႏွာမညိဳရေအာင္ ကြ်န္မ ၾကိဳးစားေနဦးမည္။ အဆံုးစြန္ထိ ေျပာပါရေစေတာ့။ သမီးေလးတစ္မ်က္ႏွာ တည္းနဲ႔ ကြ်န္မ ဘ၀အေမာေတြ ေျဖေနရျခင္းမို႔ သမီးေလးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ကြ်န္မဟာ အရူးတစ္ပိုင္းလို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္အထိ သမီးေလးကို ကြ်န္မ တန္ဖိုးထား ခ်စ္ျမတ္ႏိုးပါသည္။ ကြ်န္မလို မိခင္မ်ဳိးကို "အသည္းပိုလြန္းတယ္၊ အိုဗာျဖစ္လြန္းတယ္" လို႔ စကားတင္းဆိုၾကရင္လည္း ကြ်န္မ ခံယူဖို႔ အသင့္ပင္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ... သမီးေလးသည္သာ ကြ်န္မဘ၀၏ "အျမဳေတ" ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။



ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္


ျမ၀တီေဇာ္
(20/12/2014)


Sunday, December 14, 2014

"အမွတ္တရ"



ဒီကဗ်ာေလး ကြ်န္မဘေလာ့မွာ မတင္ဖူးေသးဘူး ထင္ပါတယ္...။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္က ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေပါ့။ အခုခ်ိန္ ျပန္ဖတ္မိေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပံဳးမိပါတယ္...။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဒီလို ကဗ်ာ တိုစိေလးေတြ ေရးျပီး မဂၢဇင္းေတြ ဘာေတြ ပို႔ဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာေပါ့။ :D






အမွတ္တမဲ့တိုင္းဟာ
     "အမွတ္တရ" မဟုတ္သလို ...
"အမွတ္တရ" ဆိုတာလည္း
     အမွတ္တမဲ့ေနရင္
 အမွတ္တမဲ့ပါပဲ ... ။




ျမ၀တီေဇာ္
(15/12/2014)
















Sunday, November 23, 2014

မ်ဳိသိပ္ရင္းသာ ...



အိမ္တံခါး ဖြင့္၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ သမီးေလးရဲ႕ ငိုသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိ ရင္း လြယ္ထားသည့္ စလင္းဘတ္အိတ္ႏွင့္ လက္ထဲက ဆြဲျခင္းေလးကို သံမံတလင္းေပၚသို႔ ခပ္သြက္သြက္ လႊတ္ခ်လိုက္မိသည္။ ကြ်န္မ၏ ေဒၚေလးက သမီးေလးကို ခ်ီေပြ႕ထားရင္း ေခ်ာ့ျမႇဴေနသည္။ သမီးေလးမွာ ငိုခဲလွေသာ ကေလးျဖစ္သျဖင့္ ယခုလို စူးစူး၀ါး၀ါး ငိုေနျခင္းကို စဥ္းစားမရႏိုင္ ျဖစ္ေနမိသည္။ အေတြးေတြ ကို ခနရပ္ျပီး ေရခ်ဳိးခန္းဆီ သုတ္သုတ္လွမ္းကာ ေျခလက္တို႔ကို ခပ္ျမန္ျမန္ ေဆးေၾကာေနမိသည္။

ျပီးေနာက္ အိမ္ေရွ႕ဘက္သို႔ ျပန္ထြက္လာျပီး ေဒၚေလးထံမွ သမီးေလးကို ေပြ႕ခ်ီယူလိုက္သည္။ ထိုအထိ သမီးေလးမွာ တစ္ကိုယ္လံုး ရဲရဲတြတ္ေနေအာင္ ငိုၾကီးခ်က္မ ျဖစ္ေနတုန္းပင္။ သမီးေလးကို ေပြ႕ခ်ီထား ရင္း ႏႈတ္မွလည္း တတြတ္တြတ္ ေခ်ာ့ျမႇဴေနမိသည္။ ကြ်န္မလက္ထဲေရာက္ေတာ့ သမီးေလးက အသံက်ယ္ ၾကီးႏွင့္ ေအာ္မငိုေတာ့ေပမယ့္ တရိႈက္ရိႈက္ ျဖစ္ေနဆဲပင္။ သမီးရဲ႕ မ်က္လံုးအိမ္မွ မ်က္ရည္ေပါက္ၾကီးမ်ား တလိမ့္လိမ့္ စီးက်ေနသည္ကို ၾကည့္ရင္း ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ မ်က္ရည္က်လာမိသည္။ သနားလိုက္တာ သမီးေလးရယ္... ။ သမီးေလး ဘာေၾကာင့္ ငိုရသည္ကို မစဥ္းစားတတ္ႏိုင္။ သမီးေလးမွာ ေမြးကတည္း က ေလနာလည္း မပါ။ အလြန္ သေႏၶေကာင္းေသာ ကေလးျဖစ္၍ အစဥ္အျမဲ မ်က္ႏွာျပံဳးခ်ဳိေနတတ္သည့္ ကေလးျဖစ္သည္။

ခဏၾကာမွ သမီးေလး ဤမွ် သည္းသည္းထန္ထန္ ငိုေၾကြးရျခင္းမွာ ၀မ္းသြားခ်င္ေသာ္လည္း မသြားႏိုင္၍ ငိုေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရေတာ့သည္။ သမီးေလးမွာ အသက္ေျခာက္လ ျပည့္ျပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ျဖည့္စြက္ စာ မေကြ်းေသးဘဲ ႏို႔ဘူးသာ တိုက္ေနဆဲျဖစ္ရာ ယခုလို ၀မ္းမသြားႏိုင္ျခင္းကို တစ္ခါမွ် မျဖစ္ဖူးခဲ့။ ကြ်န္မ မွာ မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ အလုပ္တစ္ဖက္ႏွင့္မို႔ သမီးေလး ေျခာက္လျပည့္လွ်င္ ဆရာ၀န္ဆီ ျပန္ျပရန္ ရွိသည္ ကိုလည္း မသြားျဖစ္ေသးဘဲ ျဖစ္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ မိခင္ပီပီ သမီးေလးရဲ႕ငိုသံကို ၾကာရွည္ မခံစားႏိုင္သည္ မို႔ သမီးေလးကိုခ်ီျပီး သမီးေလးရဲ႕ ခါးေအာက္ပိုင္းနားေလးကို လက္ကေလးျဖင့္ အသာအယာ ပြတ္ သပ္ေပးရင္း ကိုယ္ပါ မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ေနမိေတာ့သည္။

ေနာက္ဆံုး သမီးေလးက အနာခံျပီး ၀မ္းကို ညႇစ္လိုက္ရာ ၀တ္ထားေသာ Diaper တြင္ ေသြးစ အနည္းငယ္ ပင္ ပါလာေတာ့သည္။ သမီးေလး ငိုလိုက္သည္မွာ ေျပာစရာပင္ မရွိ။ (မရိုေသ့ စကား) ၀မ္းမွာ မာက်စ္ လြန္းေသာေၾကာင့္ သမီးေလးခမ်ာ တစ္ကိုယ္လံုး ေခြ်းေတြရႊဲနစ္ေနေအာင္ ၾကိဳးစားပမ္းစား သြားရရွာသည္။ ကြ်န္မ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးသည္ကိုပင္ မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သမီးေလး နာက်င္ခံစားရရွာသည္။ ကြ်န္မ လည္း သမီးေလးကို သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေပးျပီးသည္ႏွင့္ ေခ်ာ့ေမာ့ကာ သိပ္လိုက္သည္။ ငိုရ နာက်င္ရႏွင့္ ပင္ပန္းလြန္း၍ ထင္သည္။ သမီးေလးမွာ ကြ်န္မရင္ခြင္တြင္ ခနခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္သြားရွာေတာ့သည္။

+ + + + + +


"သမီးေလး ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို ျဖစ္တာလဲ မသိဘူး။ သူ ႏို႔ဘူးပဲ စို႔တာပဲဟာ...။ ၀မ္းခ်ဳပ္စရာ ဘာမွ မရွိပါ ဘူး"

ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ညီမေလးကို ကြ်န္မ ေျပာမိသည္။

"မမေရ... အမွန္က နင္မသိလို႔ ...။ ငါတို႔ မီးမီးေလးကို ထမင္းကို ေက်ေနေအာင္ ေခ်ျပီး ေကြ်းေနတာ တစ္ပတ္ေလာက္ ရွိေနျပီ"

"ဟယ္ ... ဟုတ္လား။ ငါက ဆရာ၀န္ဆီ ျပန္သြားျပျပီးမွ ျဖည့္စြက္စာ ေကြ်းရမယ့္ အစီအစဥ္ကို ေမးမလို႔ လုပ္ထားတာ။ ငါကလည္း မအားတာနဲ႔ မသြားျဖစ္ေသးဘူး။ ငါကေတာ့ ကေလးကို အစာေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးကို အရင္ ေကြ်းေစခ်င္တာ... ေတာ္ၾကာ ကေလးရဲ႕အစာအိမ္က ႏို႔ဘူးပဲ စို႔ရာကေန ခ်က္ခ်င္းၾကီး အစာမာ ကို ေျပာင္းေကြ်းလိုက္ေတာ့ မေက်ညက္ဘဲ ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔"

"အမယ္ေလး... မမရယ္...။ ငါတို႔လည္း သိပါတယ္ဟ...။ နင္ကလည္း...။ ငါတို႔က နင္ေျပာသလိုၾကီး ကေလးကို ခ်က္ခ်င္း အစာမာ ေကြ်းပါ့မလား။ ထမင္းကို ေပ်ာ့ေနေအာင္ ေခ်ျပီးမွ ခြံေကြ်းတာပါ... နင့္သမီး က ေရလည္း အရမ္းၾကိဳက္တယ္...။ ေရေသာက္လိုက္ ... ထမင္းေလး စားလိုက္နဲ႔။ ညေနဆိုရင္လည္း ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုး စားေသးတယ္"

"ေအးပါဟာ.... ငါ့သေဘာကေတာ့ သမီးေလးကို ထမင္း အရင္မေကြ်းခင္ Cracker ေလးကို ႏို႔ေလးနဲ႔ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ေလး ေဖ်ာ္ျပီး အရင္ေကြ်း... ေနာက္ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနမွ ထမင္းကို ဆန္ျပဳတ္လို လုပ္ျပီး ေသခ်ာေက်ေအာင္ ေခ်ျပီးမွ ေကြ်းေစခ်င္တာ ... ငါ ဆရာလုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူးဟာ... ငါက ကိုယ္ တိုင္လည္း မလုပ္ေပးႏိုင္ေတာ့ ... "

 ကြ်န္မစကားသံက အဆံုးမွာ တိုးတိမ္သြားသည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ ကြ်န္မက ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ စာရင္းကိုင္ မို႔ မနက္ ၇:၁၅ ဆိုလွ်င္ လာၾကိဳသည့္ကားႏွင့္ အိမ္က ထြက္ရသည္။ ရံုးခ်ိန္က မနက္ ၈း၃၀ မွ ညေန ၅း၃၀ ဆိုေပမယ့္ ကားလမ္းပိတ္တာႏွင့္ ဘာႏွင့္ ဆိုလွ်င္ အိမ္ကို အေစာဆံုး ည ၇း၀၀ (သို႔) ၇း၃၀ ေလာက္ မွ ျပန္ေရာက္တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သမီးေလးရဲ႕ ကိစၥအားလံုးအတြက္ အိမ္သားေတြကိုသာ အားကိုးရ သည္။ တစ္ေန႔တာလံုး သမီးေလးကို ခ်ီပိုး ထိန္းေက်ာင္း၊ ႏို႔ဘူးတိုက္၊ စားစရာေကြ်း၊ ေရခ်ဳိး၊ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္၊ ျပီးေတာ့ သမီးေလးအ၀တ္ေတြ ေလွ်ာ္၊ မီးပူတိုက္ စတဲ့အလုပ္ေတြဟာ မိခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ လုပ္ရမည့္ အလုပ္ေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ အလုပ္ထြက္လုပ္ေနရတဲ့ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သမီးရဲ႕တာ၀န္ေတြကို ပိတ္ရက္မွသာ လုပ္ေပးႏိုင္ ပါသည္။

ရွားရွားပါးပါး ပိတ္ရက္ေလး တစ္ရက္ကို သမီးေလးနဲ႔ ေဆာ့ကစား၊ လုပ္စရာရွိတာေတြကို သမီးေလးကို ခ်ီရင္း တစ္ဖက္က လုပ္ႏွင့္ ကုန္ဆံုးေစရသည္။ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕က ကြ်န္မကို ေျပာၾကသည္။ နင္ အလုပ္မလုပ္လည္း ရရဲ႕သားနဲ႔ ...။ နင့္ေယာက္်ားတစ္ေယာက္လံုး ရွာႏိုင္တာပဲ... အလကား အလုပ္ ထြက္လုပ္ေနတယ္တဲ့။ အလကားေတာ့ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္သားသမီးကို ခြဲျပီး အလုပ္ ထြက္မလုပ္ခ်င္ပါ။ ယခုေခတ္မွာ ထိုက္သင့္ေသာ လစာႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ခံစားခြင့္တခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ ကိုယ့္မိသားစုေရွ႕ေရးကို ၾကည့္ျပီး အလုပ္လုပ္ေနရျခင္းပါ။ ထိုသို႔ ေျပာေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကို ကြ်န္မ ဘာမွ မတံု႔ျပန္မိပါ။ ျပံဳး၍သာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ကြ်န္မ ရင္ထဲကို သူတို႔မွ မျမင္ႏိုင္တာေလ ...။

+ + + + + + +


"ဟယ္... သမီးေလး ငိုေနျပန္ျပီ။ ဟိုတစ္ခါလို ျဖစ္ျပန္ျပီ ထင္တယ္...။ ငါ စိတ္ညစ္ပါတယ္ဟာ...။ နင္တို႔ကို ငါ မွာထားတယ္ေလ...။ ကေလးရဲ႕၀မ္း ပံုမွန္ ျပန္ျဖစ္တဲ့အထိ ေစာင့္ျပီးမွ ထမင္းေကြ်းပါလို႔...။ ခုေတာ့ ကေလးခမ်ာ ခံစားရျပန္ျပီ...။သနားပါတယ္...ငါ့သမီးေလး"

ကြ်န္မ ရံုးက ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တစ္ညမွာ သမီးေလး ငိုေနသံ ၾကားလိုက္ရ၍ ကြ်န္မက ညီမေလးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ေျပာလိုက္မိသည္။ လူက ရံုးမွာ စိတ္ပင္ပန္းလာတာက တစ္မ်ဳိး၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သမီးေလး ၀မ္းမသြားႏိုင္၍ ငိုေနသည္ကို ၾကံဳလိုက္ရတာက တစ္မ်ဳိးေၾကာင့္ လူက စိတ္တိုမိသလို ျဖစ္ကာ ညီမေလးကို အျပစ္တင္လိုက္သည္။ ညီမေလးက -

"ေအးပါ ... ငါလည္း မေကြ်းပါဘူး...။ ဒီေန႔ ငွက္ေပ်ာသီးပဲ စားတာ...တျခား ဘာမွ မေကြ်းဘူး...။ ေနာက္ ဆို နင့္သမီးကို ဘာမွ မေကြ်းဘူး စိတ္ခ်...။ ႏို႔ဘူးပဲ တိုက္မယ္"

ညီမေလးကလည္း ကြ်န္မကို စိတ္ဆိုးကာ ဘုဆတ္ဆတ္ေျပာျပီး လွည့္ထြက္သြားေတာ့သည္။ ကြ်န္မမွာ အလုပ္က ျပန္လာလာခ်င္း အ၀တ္အစားပင္ မလဲႏိုင္ဘဲ သမီးေလးကို ခ်ီပိုးရင္း ေခ်ာ့ျမႇဴေနလိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ကေလးကို တစ္ပတ္တန္သည္၊ ႏွစ္ပတ္တန္သည္ ႏို႔ဘူးပဲ တိုက္ေနျပီး ၀မ္းပံုမွန္ျဖစ္သြားမွ အစာေပ်ာ့ေပ်ာ့ကို စေကြ်းပါလို႔ မွာထားသည့္ၾကားက ခုလိုျဖစ္ရသည္မို႔ အိမ္သားေတြကို စိတ္ဆိုးမိသည္။ အဓိကကေတာ့ သမီးေလး နာက်င္မႈကို မခံစားေစလိုျခင္းသာ။

"နင္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ ေကြ်းေမြးျပီး ထိန္းေက်ာင္းလာတာ။ ဒီအရြယ္က ဒီလိုပဲ ျဖစ္တတ္တာ ခ်ည္းပဲ။ ေနာက္ဆို ပံုမွန္အတိုင္း ျဖစ္သြားမယ့္ဥစၥာ....။ သူ႔အရြယ္နဲ႔သူ ေကြ်းသင့္တဲ့ အစားအစာကို ေကြ်း ရတာပဲ..."

 အေဒၚတစ္ေယာက္က  ေလသံ ေအးေအးႏွင့္ ေျပာျပီး ကြ်န္မအနားက ထြက္သြားပါသည္။ ထိုေန႔မွ စ၍ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ အိမ္သားမ်ား ကြ်န္မအေပၚ ေအးစက္လာၾကသည္ဟု ခံစားလာမိသည္။ ေျပာစရာ ဆိုစရာရွိလွ်င္ ေျပာဆိုၾကေသာ္လည္း ယခင္ကေလာက္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိၾကေတာ့ဟု ကြ်န္မစိတ္ထဲ ထင္ျမင္မိသည့္အခါ ရင္ထဲမွာ နာက်င္ ၀မ္းနည္းလာမိသည္။ ညဘက္ အိပ္ရာထဲတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သမီးေလးကို ၾကည့္ရင္း ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း ၾကိတ္ငိုမိသည္။ ကြ်န္မက သမီးေလးအေပၚ စိုးရိမ္ပူပန္ မႈဟာ သမီးေလးကို မိခင္ႏွင့္မျခား ေမတၱာေစတနာနဲ႔ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးသူတို႔အတြက္ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ ျဖစ္သြားေလျပီလား။ ကြ်န္မ အလုပ္သြားေနခ်ိန္မွာ အိမ္မွာ ရွိသမွ် လူအားလံုးဟာ သမီးေလးကို ၀ိုင္း၀န္း ခ်ီပိုး ထိန္းေက်ာင္းေပးေနၾကသည္မွာ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ပင္ပန္းရေကာင္းပင္ မသိ။ ဒါကို ကြ်န္မ သိလ်က္နဲ႔ အျပစ္တင္ ေျပာဆိုမိသည္ကို သူတို႔ စိတ္ကြက္သြားၾကျပီလား။

တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မရဲ႕သမီးေလးကို တစ္အိမ္သားလံုး တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္ၾကတာ ကြ်န္မ အသိပါ။ သမီးေလးဟာ ကြ်န္မဘက္မွာေရာ၊ ကြ်န္မအမ်ဳိးသားဘက္မွာပါ ေျမးဦးေလးမို႔ အကုန္လံုးက ၀ိုင္းျပီး ခ်စ္ၾက သည္းၾကတာလည္း ကြ်န္မအသိပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း ကြ်န္မရဲ႕ မိခင္စိတ္အရ သမီးေလးကို ဘာေၾကာင့္မွ မငိုေၾကြးရေစခ်င္တာ၊ သမီးေလးကို အျမဲ ျပံဳးရယ္ရႊင္ျမဴးေနေစခ်င္တာေတြေၾကာင့္ အိမ္သားေတြအေပၚ အျပစ္တင္ ျငဴစူခဲ့မိျခင္းသာ။ အခုေတာ့ ကြ်န္မ မွားမွန္း သိခဲ့ပါျပီ။ ကြ်န္မရဲ႕ တဇြတ္ထိုးဆန္ဆန္ စိုးရိမ္မႈ အေပၚ စိတ္ခုသြားတဲ့ မိသားစု၀င္မ်ားကိုလည္း ကြ်န္မ နားလည္ေပးတတ္ခဲ့ပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ခုေနအခါမွာ ကြ်န္မရင္ထဲမွာ မ်ဳိသိပ္ျပီး သိမ္းထားတဲ့ စကားေတြကို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ မိသားစုမ်ားကို ဖြင့္ဟခြင့္ ရမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္...။



"သမီးေလးကို ခ်စ္ေပးတဲ့အတြက္ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" 


လို႔ ......။









စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား အားလံုးကို ေလးစားလ်က္


ျမ၀တီေဇာ္

(24/11/2014)
12:45 PM
 






Monday, October 27, 2014

ေပးဆပ္ခ်စ္



တစ္ခါတေလေတာ့လည္း
ၾကိဳးစားတိုင္း မျဖစ္တဲ့ ကံတရားကို
ဟားတိုက္ ရယ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္ ...။

တစ္ခါတေလေတာ့လည္း
ေနရာတကာ အားနာတတ္တဲ့အက်င့္ကို
ကိုယ့္အားနည္းခ်က္လို႔
သတ္မွတ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္ ...။

တစ္ခါတေလေတာ့လည္း
ကိုယ့္ရင္ထဲက အပူကို သို၀ွက္
ငိုခ်င္လ်က္နဲ႔ ျပံဳးေနရတဲ့ဘ၀ကို
မုန္းတီးပစ္လိုက္ခ်င္တယ္...။

..................................
..................................
..................................


ရင္ထဲက နာက်င္ေနတဲ့ ဒဏ္ရာ
ဖန္တစ္ရာေတေအာင္
ခံစားရေပမယ့္လည္း
အမွတ္မရွိတဲ့ ႏွလံုးသားက
(မင္းအတြက္ဆို)
အရံႈးေပးခ်င္တုန္းပဲ .... ။







 < ျမ၀တီေဇာ္ >
    3 း 13 PM
    27/10/2014









Tuesday, October 21, 2014

လူတခ်ဳိ႕အေၾကာင္း



လူတခ်ဳိ႕ ရွိတယ္ ...
ကိုယ္တိုင္က မျပည့္စံုေပမယ့္
သူတစ္ပါးရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ေတြကို
ေစာင့္ၾကည့္ ေ၀ဖန္ဖို႔ အသင့္ရွိၾကတယ္။

လူတခ်ဳိ႕ ရွိတယ္ ...
ကိုယ္နဲ႔ ဆိုင္ဆိုင္၊ မဆိုင္ဆိုင္
သူတစ္ပါးရဲ႕ အေရးအရာ ကိစၥေတြမွာ
တတ္ေယာင္ကားလုပ္ျပီး
အျပစ္ဆိုတတ္ၾကတယ္။

လူတခ်ဳိ႕ ရွိတယ္ ...
ကိုယ့္ရဲ႕ လိုအင္ေတြအတြက္
သူတစ္ပါးရဲ႕ ဘ၀ေတြကို
ခပ္လြယ္လြယ္ နင္းေခ်ပစ္တတ္ၾကတယ္။

အဲဒီလိုပဲ ...

လူတခ်ဳိ႕ ရွိတယ္ ...
ကိုယ့္ေလာက္ မျပည့္စံုသူနဲ႔ ၾကံဳေတြ႕ရေပမယ့္
ကိုယ္နဲ႔ တန္းတူထားျပီး
အခင္မပ်က္ ဆက္ဆံတတ္တယ္။

လူတခ်ဳိ႕ ရွိတယ္ ...
ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္တဲ့
သူတစ္ပါးရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေတြမွာ
ေ၀ဖန္ေျပာဆိုဖို႔
ေရွာင္ရွားတတ္ၾကတယ္။

လူတခ်ဳိ႕ ရွိတယ္ ...
ကိုယ့္ရဲ႕ လိုအင္အတြက္နဲ႔
သူတစ္ပါးကို မေကာင္းဆိုဖို႔
ႏႈတ္က မထြက္ရဲတဲ့သူေတြ ရွိတယ္။

တကယ္ေတာ့ လူတခ်ဳိ႕က သင္ထင္သေလာက္ မတံုးအၾကပါဘူး။ သူတို႔ သင့္ကို မတံု႔ျပန္တာက သင့္ကို ေၾကာက္လို႔၊ သတၱိမရွိလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေန႔ သင့္ကို သင္ျပဳတဲ့ မေကာင္းမႈေတြက ဒဏ္ျပန္ခတ္မွာကို သိေနလို႔ပါ။

(ျမ၀တီေဇာ္)
21/10/2014