ေဝးကြာျခင္းျဖင့္ ဖြဲ႕ေႏွာင္ေသာ

အနက္ေရာင္ ေၾကြမတ္ခြက္ေလးထဲသို႔ ေကာ္ဖီမႈန္႔တစ္ဇြန္း ထည့္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ သၾကားတစ္ဇြန္း ခြဲႏွင့္ ေကာ္ဖီမိတ္ ႏွစ္ဇြန္းထည့္လိုက္သည္။ ျပီးေနာက္ ေရေႏြးကို မတ္ခြက္ တစ္ဝက္သာသာ ထည့္ကာ ဇြန္းကေလးျဖင့္ အသာေမႊလိုက္သည္။ ခဏၾကာ ေမႊျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ေမႊး ပ်ံ႕လတ္ဆတ္သည့္ ေကာ္ဖီရနံ႔က ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေဝ့ဝဲသြားေတာ့သည္။ ေကာ္ဖီခြက္ေလးကို ယူျပီး စာၾကည့္စားပြဲတြင္ ထိုင္လိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ ေကာ္ဖီခြက္ေလးကို အသာခ်ကာ ဖတ္လက္စ ဘာသာရပ္စာအုပ္ကို ဆြဲယူလိုက္သည္။ စာအုပ္ ကို ဖြင့္ကာ ေကာ္ဖီတစ္ငံု ေကာက္ေမာ့လိုက္စဥ္-

"ေကာ္ဖီေသာက္ေနျပန္ျပီလား၊ ျပီးရင္ ရင္တုန္တယ္ေတြ ဘာေတြ အသံမၾကားခ်င္ဘူးေနာ္"

ဆိုတဲ့အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားႏွင့္ ေဘးဘီကို ဆတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေတြ႕ေနရတဲ့ အရာဝတၳဳအားလံုးက ေနသားတက် တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္ လ်က္။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေခါင္းကို ရမ္းပစ္လိုက္ျပီး အသိစိတ္ကို ျပန္လည္ စုစည္းလိုက္သည္။ ငါ နားၾကား မွားေနတာပဲ။ ကိုယ့္အနားမွာ သူမရွိဘူးဆိုတဲ့ အမွန္တရားက ဦးေႏွာက္ထဲ မွာ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ေပၚလာ သည္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ရိႈက္လိုက္ရင္း ဖတ္မည္ဟု ဖြင့္ထားေသာ စာအုပ္ကို စိတ္မွတ္မဲ့ ျပန္ပိတ္လိုက္ မိသည္။

ဒီလိုပါပဲေလ။ ကိုယ့္ဘဝမွာ ဘာကိုပဲလုပ္လုပ္ သူ႔အရိပ္နဲ႔ ကင္းကြာတယ္ဆိုတာ ရွိမွ မရွိခဲ့သည္ပဲ။ တစ္ခါ တုန္းကေတာ့ ေနရာတကာ သူက လႊမ္းမိုး ခ်ဳပ္ခ်ယ္လြန္းသည္ဆိုျပီး စိတ္ညစ္ဖူးခဲ့သည္။ တကယ္လည္း ကိုယ္ဘာပဲလုပ္လုပ္ သူက စိတ္တိုင္းမက်တတ္ခဲ့။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က အၾကိဳက္ခ်င္းက လံုးဝ မတူၾက။ ကိုယ္က လက္ဖက္ရည္ ေပါ့ဆိမ့္ကို အခ်ိန္ရလၽွင္ ဆိုင္မွာထိုင္ျပီး ဇိမ္နဲ႔ စိမ္ေျပနေျပ ေသာက္ခ်င္ တတ္သူ၊ သူကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရတာ အင္မတန္မုန္းသူ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္က အိမ္ မွာ ေကာ္ဖီေလးနဲ႔ အစားထိုး ေသာက္ျပန္ေတာ့ သူက ကိုယ့္က်န္းမာေရးအရ ေကာ္ဖီနဲ႔မတည့္ဘူးလို႔ ဆရာဝန္က ေျပာဖူးတာကို အကိုးအကားျပဳျပီး မေသာက္ေစရေအာင္ တားျမစ္တတ္သည္။ ဒါတင္ပဲလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသး။ မနက္ေစာေစာ အဆာေျပစာကို ကိုယ္က ထမင္းေတြ ဘာေတြ သိပ္မစားတတ္။ သူ ကေတာ့ မနက္ ၇ နာရီခြဲေလာက္ဆိုလၽွင္ ထမင္းစားပြဲမွာ အက်အန ထိုင္ျပီး ထမင္းႏွင့္ဟင္းကို ျမိန္ရွက္စြာ စားတတ္သူ။ ဒါေၾကာင့္ပင္ သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ၾကားမွာ မၾကာခဏဆိုသလို အဆီအေငၚ မတည့္တတ္။

ေနာက္တစ္ခု သူႏွင့္ကိုယ္ အၾကိဳက္ခ်င္း ကြဲျပားတာက ကိုယ္က သီခ်င္းနားေထာင္လၽွင္ အသံ ခပ္တိုးတိုး ဖြင့္ျပီး ေအးေအးျငိမ္ျငိမ္ နားေထာင္ရတာကို ၾကိဳက္သည္။ သူကေတာ့ ဆူညံေပါက္ကြဲ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲသည့္ သီခ်င္းေတြကို နားေထာင္တတ္သလို စိတ္လိုလက္ရ ရွိသည့္အခါ ကိုယ္ပင္ လိုက္မမီႏိုင္ေအာင္ ဘိုးေတာ္ ဘုရားေခတ္က သီခ်င္းေတြကို ဖြင့္ျပီး တခုတ္တရ နားေထာင္တတ္ေသးသည္။ ဒါေၾကာင့္ပင္ သူ႔ကို ကိုယ္က နာမည္တစ္ခု တိတ္တိတ္ေပးထားသည္။ "မီးစ တစ္ဖက္၊ ေရမႈတ္တစ္ဖက္နဲ႔ လူ"လို႔။

တကယ္တမ္း ေတြးၾကည့္မိေတာ့ သူႏွင့္ကိုယ္က မတည့္အတူေနလို႔ ေျပာရမည္ ထင္သည္။ ကိုယ္ႏွစ္သက္ တာေတြကို သူက ခံစားလို႔မရ။ သူ႕အၾကိဳက္ေတြက ကိုယ္ႏွင့္ လားလားမၽွ မဆိုင္။ ဒါေပမယ့္ သူႏွင့္ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ပင္ အၾကိဳက္ခ်င္း မတူညီေသာ္လည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ နားလည္ မႈေတြႏွင့္ ခရီးဆက္လာၾကသည္မွာ ခုဆိုလၽွင္ ငါးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္။ မွတ္မွတ္ရရ သည္ငါးႏွစ္တာ အေတာ အတြင္းမွာ သူႏွင့္ကိုယ္ တစ္မိုးတည္းေအာက္မွာ အတူရွိေနရခ်ိန္က သံုးႏွစ္ပင္ မျပည့္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘဝေပး ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေနရာစီ ရွင္သန္ေနထိုင္ၾကရသည္မို႔ အခါအခြင့္သင့္ခိုက္မွာ အတူ ဆံုရခ်ိန္ကေလးေတြက ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ေရႊထက္ အဖိုးထိုက္တန္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ့္ဘာသာ စဥ္းစားမိသည္။ ကိုယ္တို႔လို အေျခအေနမ်ဳိးကို တျခားသူေတြ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ေနၾကသည္ လဲဟု ေသခ်ာမသိေသာ္လည္း ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ၾကာေလေလ၊ ရင္ထဲက ဒဏ္ရာေတြက ပိုလို႔ တိုးလာေလ ျဖစ္ေတာ့သည္။

အခုလည္း ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ေနခ်ိန္မွာ သူနဲ႔အတူ ကုန္ဆံုးခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်ိန္မ်ားက ကိုယ့္ ကို ေျခာက္အိပ္မက္တစ္ခုလို ခံစားေနရသည္။ မနက္မိုးလင္းသည္မွ ညေနမိုးခ်ဳပ္သည္အထိ ကိုယ့္အေတြး တိုင္းမွာ သူ႔ပံုရိပ္ေတြက တရစ္ဝဲ၀ဲ ထင္ဟပ္လို႔ေနသည္။ တကယ္ဆိုလၽွင္ ေဝးကြာျခင္းက လူႏွစ္ေယာက္ အတြက္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ တည္ျငိမ္ရင့္က်က္ေစသင့္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ကိုယ့္တစ္ေယာက္ တည္းရဲ႕ ခံစားခ်က္ျဖင့္ ေဝးကြာျခင္းကို အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုရမည္ဆိုလၽွင္ေတာ့ ေဝးကြာျခင္းဆိုတာဟာ စိတ္ ခ်င္း နီးစပ္သူေတြအတြက္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေရေျမျခားေနပါေစ  ႏွလံုးသားရဲ႕ လက္တစ္ကမ္းမွာ၊ မသိ စိတ္ရဲ႕ အထိအေတြ႕မွာ၊ ညဥ့္လယ္ယံရဲ႕ အိပ္မက္ထဲမွာ အျမဲတမ္း ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႕ေနမယ့္ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ၾကိဳး တစ္ေခ်ာင္းလို႔သာ ဆိုခ်င္ပါေတာ့တယ္။




[ဒီတေလာအတြင္းမွာ ကြၽန္မ စာေတြ သိပ္မေရးႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း စာဖတ္သူမ်ားကို အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ ဘာရယ္လို႔ မဟုတ္ပါဘဲ စိတ္က စုစည္းလို႔မရ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပို႔စ္ေလးကိုလည္း စိတ္ထဲမွာ ခံစားေနရတဲ့အတိုင္း ခ်ေရးမိေၾကာင္း ဝန္ခံလိုပါတယ္ရွင္။ သည္းခံ ဖတ္ေပးၾကတဲ့အတြက္ ေက်းွဇူးပါရွင္။]

စာဖတ္သူအားလံုးကို ခင္မင္ ေလးစားလ်က္

ျမဝတီေဇာ္