[ဒီစာစုေလးက ကိုယ့္ရဲ႕ဘဝတစ္ေကြ႕မွာ Volunteer အေနနဲ႔ Custom မွာ လုပ္ခဲ့တုန္းက အေတြ႕အၾကံဳေတြ ကို အဓိကထားျပီး ေရးသားထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာဖတ္သူေတြအေနနဲ႔ ဗဟုသုတဆိုတာမ်ဳိး မဟုတ္ ရင္ေတာင္ ခံစားမႈေလးတစ္ခုခု ရရွိေစဖို႔ ေမၽွာ္လင့္ပါတယ္။ ]
[ ၁ ]
ေရွ႕မွာ ရွိေနတဲ့ ပိတ္ထားတဲ့ ဆင္စြယ္ေရာင္တံခါးရြက္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ဖ်ပ္ခနဲ တံခါးပြင့္လာျပီး ယူနီေဖာင္းကို ေသသပ္က်နစြာ ဝတ္ဆင္ထားေသာ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ အရာရွိမမ တစ္ေယာက္ ထြက္လာကာ ကိုယ့္နာမည္ကို ေခၚလိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ား ေအးစက္ သြားသည္ကို သတိထားမိလိုက္သည္။ ထိုင္ခံုမွ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ျပီး စာရြက္စာတမ္းေတြ ထည့္ထားေသာ ဖိုင္ကို ညီမေလးဆီ လွမ္းေပးလိုက္သည္။ ညီမေလးက ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ျပီး အားေပးသလို ျပံဳးျပ သည္။ ညီမေလးကို ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္ျပလိုက္ျပီး အရာရွိမမႏွင့္အတူ ဖြင့္ထားေသာ ဆင္စြယ္ေရာင္တံခါး မွတစ္ဆင့္ အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္လိုက္သည္။
အခန္းထဲရာက္လို႔ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို စူးစမ္းမိေတာ့ ေလေအးေပးစက္ဖြင့္ထားေသာ အခန္းတြင္းမွာ ကြန္ ပ်ဴတာစားပြဲ ၁၃ လံုးကို အခန္းနံရံဘက္မွ စ၍ အစဥ္လိုက္ စီတန္း ေနရာခ်ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဝင္ဝင္ခ်င္း ညာဘက္ အခန္းနံရံကို ကပ္ျပီး စီတန္းထားေသာ ကြန္ပ်ဴတာ စားပြဲေလးခုအနက္ လြတ္ေနေသာ စားပြဲတစ္ခုကို အရာရွိမမက လက္ညႊန္ျပလိုက္သည္။ ထိုစားပြဲရွိရာတြင္ ထိုင္မိသည္ႏွင့္ ကီးဘုတ္ေပၚကို စာရြက္တစ္ရြက္ေရာက္လာသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕နာမည္နဲ႔ ID နံပါတ္ေဘးမွာ လက္မွတ္ထိုးရန္ အကြက္တစ္ခုကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုစာရြက္မွာ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္ျပီး မၾကာမီမွာပင္ စာေမးပြဲ စတင္ျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္ျပသည့္ စာတန္းေလးက ကြန္ပ်ဴတာေမာ္နီတာတြင္ ေပၚလာသည္။ ေျဖဆိုခ်ိန္ ၁ နာရီ။
[ ၂ ]
လက္မွနာရီက နံနက္ (၈းဝဝ) ကို ညႊန္ျပေနသည္။ စီးရမည့္ ကားကလည္း မလာေသး။ ကားမွတ္တိုင္မွာ လူက တျဖည္းျဖည္း ပိုမ်ားလာသည္။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္မိၾက သည္။ သည္တစ္ေခါက္ လာမည့္ကားကို မျဖစ္မေနစီးမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ကို မေျပာဘဲ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သိေနၾကသည္။ မသိလို႔ကလည္း မျဖစ္၊ ေထာက္/ပို႔ကို နံနက္ကိုးနာရီထိုး ေရာက္ရမည္ေလ။ သည္ကေန ပန္းဆိုးတန္းကို ေရာက္ဖို႔က အၾကမ္းဖ်င္း နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ထား၊ ပန္းဆိုးတန္းကေနတစ္ဆင့္ ေထာက္/ ပို႔႐ံုးကို ေရာက္ဖို႔က ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ထားမွ လမ္းေလၽွာက္ခ်ိန္ ခုနစ္မိနစ္ေလာက္ က်န္မည္။ သို႔မဟုတ္ ပါက လမ္းေလၽွာက္ရမည့္အစား ဒေရာေသာပါး အေျပးအလႊားႏွင့္ ဂိတ္ေပါက္ဝက တာဝန္က်သူထံ မ်က္ႏွာ ခ်ဳိေသြးေနရဦးမည္။ ကိုးနာရီေက်ာ္လို႔မွ ဂိတ္ေပါက္ဝမွာ လက္မွတ္မထိုးမိရင္ျဖင့္ စိတ္မထင္လၽွင္ မထင္ သလို ေအာ္ေငါက္တတ္ေသာ တာဝန္က် ဦးေလးၾကီးႏွင့္ အေျခအတင္ ေျပာရဆိုရဦးမည္။ ထိုထိုေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ဤမၽွ အလ်င္စလို ျဖစ္ေနရျခင္းပါ။
ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ကားတစ္စီး မွတ္တိုင္တြင္ ထိုးရပ္လာသည္။ လူအုပ္ၾကီးက ဝုန္းဆို ကားနားေရာက္သြား ၾကျပီး ဆင္းသူက မဆင္းရေသးမီ တက္သူမ်ားက အတင္း တိုးေဝွ႔တက္ၾကသျဖင့္ တစ္ခဏ ဆူညံပြက္ေလာ ႐ုိက္သြားေတာ့သည္။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ဆြဲကာ ကားေခါင္းပိုင္းဆီ ေျပး သြားလိုက္ၾကသည္။
"ကားေခါင္းခန္း ရမလား"
ယာဥ္ေမာင္းက ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သျဖင့္ ဝမ္းသာအားရ ကားေရွ႕ပိုင္းမွ တက္လိုက္သည္။ ကားေခါင္းခန္း က စီးလၽွင္ ေငြပိုေပးရေသာ္လည္း ယခုလို အလ်င္လိုေနသည့္အခ်ိန္မ်ဳိးမွာေတာ့ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ရွိသည့္ အျပင္ ထိုင္ခံုေနရာပါ ရသျဖင့္ တန္သည္ဟု ေတြးလိုက္သည္။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ခံုေပၚမွာ ထိုင္မိ မွ ျပံဳးႏိုင္ေတာ့သည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နံနက္ (၈း၁ဝ) ျဖစ္ေနျပီ။ ဒါဆို ပန္းဆိုးတန္းမွတ္တိုင္ ေရာက္ လၽွင္ (၈း၄ဝ) ထား၊ ေနာက္တစ္ဆင့္ ေျပာင္းစီးရမည့္ကား ခ်က္ခ်င္းရလၽွင္ေတာ့ မီတန္ေကာင္းပါရဲ႕။ သည္ ကားသာ မွတ္တိုင္တစ္ခုခုမွာ မေထာက္ဘူးဆိုလၽွင္ေပါ့။
ခပ္သြက္သြက္ လမ္းေလၽွာက္ရင္း ဂိတ္ေပါက္ဝေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ နံနက္ (၈း၅၅) ရွိျပီ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ အခ်ိန္မီ႐ံုကေလးမို႔။ ဂိတ္ေပါက္ဝမွ တာဝန္က် ဦးေလးၾကီးက ခပ္တည္တည္ၾကည့္ျပီး Attendance စာရြက္ ကို ေရွ႕တိုးေပးသည္။ လက္မွတ္ထိုးျပီးသည္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား အေဆာက္အအံုထဲသို႔ သုတ္ေျခတင္ ၾကေတာ့သည္။ ကိုယ္တို႔ အလုပ္လုပ္ရမည့္ အခန္းေရွ႕ကို ေရာက္ေတာ့ ခ်ထားေသာ ဆက္တီမ်ားတြင္ အမ်ဳိး သမီး၊ အမ်ဳိးသား တခ်ဳိ႕ ထိုင္ေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ သိေဟာင္းကြၽမ္းေဟာင္းေတြ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ စကားေျပာဆို ရယ္ေမာေနၾကတာ ေတြ႕ရသည္။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ လုပ္ေနတုန္း ထိုလူစုထဲမွ တစ္ေယာက္က လွမ္းေခၚသည္။
"လာေလ၊ ဒီဘက္ေဘးမွာ ထိုင္ခံုေတြရွိတယ္"
ေခၚသူအနားကို ေလၽွာက္သြားျပီး ေဘးက ထိုင္ခံုမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ လွမ္းေခၚလိုက္သူကို ယခုမွ သတိ ထားမိသည္။ ကိုယ့္ထက္ေတာ့ ငယ္မယ့္ပံုပါ။ သို႔ေပမဲ့ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈကပဲ ရင့္က်က္ေစသည္လား မသိ။ ရင္ဖံုးလက္ရွည္ႏွင့္ လိုက္ဖက္သည့္ လူၾကီးဆန္ဆန္ ထမီကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။ မ်က္မွန္ကေလးကိုလည္း ရင္ဘတ္မွာ ခ်ိတ္ထားလိုက္ေသးသည္။ သူကပဲ ထိုင္ေနသူအားလံုးကို လွမ္းလွမ္း စကားေျပာေနသည္။ ထိုင္ေနရင္းမွ သူက စတင္ မိတ္ဆက္လာသည္။ သူ႔နာမည္က "ဝါဝါ" လို႔ သိရျပီး ယခု ထိုင္ေနၾကသူမ်ားမွာ ကိုယ္တို႔လိုပင္ စာေမးပြဲေအာင္ျမင္ျပီးသူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ္တို႔ကို ဦးေဆာင္မည့္ အရာရွိမွာ ေတာ္ေသာ၊ ထက္ေသာ၊ စည္းကမ္းတိက်ေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း၊ နာမည္က "အန္တီျပံဳး"ဟု ေခၚေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ စံုစံုေစ့ေစ့ ေျပာျပသည္။ အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အန္တီျပံဳး မေရာက္ေသးေသာေၾကာင့္ အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္ရန္ ေစာင့္ေနၾကေၾကာင္း ဆက္ေျပာသည္။
မၾကာခင္မွာပင္ အက်ႌအျဖဴေရာင္ႏွင့္ နက္ျပာေရာင္ထမီ ယူနီေဖာင္းကို သပ္ရပ္စြာ ဝတ္ဆင္ထားေသာ အရပ္ရွည္ရွည္၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းႏွင့္ ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး ေလၽွာက္လာသည္ ကို ေတြ႕ရသည္။ သူမက အားလံုးကို ျပံဳးျပလိုက္ျပီး ရင္းႏွီးေဖာ္ေရြစြာပင္ ႏႈတ္ဆက္သည္။
"ကဲ၊ ငါ့အဖြဲ႕သားေတြ အားလံုး လာၾက၊ ျပီးရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္စကား ေျပာၾကတာေပါ့"
ထိုင္ေနသူအားလံုး အန္တီျပံဳး၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ကြန္ပ်ဴတာခန္းအတြင္း အလၽွဳိအလၽွဳိ ဝင္လာၾကသည္။ အန္တီျပံဳးက အခန္းအလယ္ မက်တက်မွာ ေနရာယူလိုက္ျပီး သူမကိုယ္သူမ စတင္ မိတ္ဆက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ္တို႔လုပ္ရမည့္ Project အေၾကာင္းကို ရွင္းျပျပီး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ လုပ္ရမည့္ တာဝန္မ်ားကို ခြဲေဝေပးသည္။ လုပ္ရမည့္အလုပ္ေတြက တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ လိုင္စင္မဲ့ ဆိုင္ကယ္မ်ားကို တန္ဖိုးအလိုက္ အခြန္ႏႈန္း သတ္မွတ္ေကာက္ခံျပီး အခြန္ေဆာင္ျပီးေသာ ဆိုင္ကယ္မ်ားကို လိုင္စင္ထုတ္ေပးႏိုင္ရန္ စာရင္းျပဳစုဖို႔ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္နယ္/တိုင္းအသီးသီးရွိ ျမိဳ႕နယ္မ်ားအလိုက္ ဆိုင္ကယ္ စာရင္း ေကာက္ယူထားေသာ ဖိုင္မ်ားကို စာရင္းသြင္းျခင္း၊ တန္ဖိုးတြက္ခ်က္ျခင္း၊ အခြန္ေကာက္ခံမႈႏႈန္း မ်ားႏွင့္ အခြန္ေဆာင္ျပီးေသာ ဆိုင္ကယ္အစီးေရကို တြက္ခ်က္ေပးျခင္းတို႔ျဖစ္သည္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္ရာတြင္ ျမန္ဆန္ဖို႔ထက္ တိက်ေသခ်ာမႈရွိရန္ ဂ႐ုျပဳေစ လိုေၾကာင္း သတိေပးသည္။
ျပီးသည္ႏွင့္ ကိုယ္တို႔အလုပ္လုပ္ရမည့္ ဖိုင္ေတြကို ယူဖို႔ ပထမထပ္မွ အေပၚဆံုးထပ္သို႔ ခ်ီတက္ၾကရ သည္။ ေလးထပ္ရွိသည့္ အေဆာက္အအံုျဖစ္ေသာ္လည္း ထုၾကီးထည္ၾကီးမို႔ ေလွခါးထစ္ေတြက မ်ားလွ သည္။ တစ္ထပ္ႏွင့္တစ္ထပ္ကို ေလွခါးထစ္ ႏွစ္ဆစ္ခ်ဳိးရွိသည္။ အေပၚဆံုးထပ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေသာ့ ခတ္ထားေသာ သံပန္းတံခါးတစ္ခုကို ေတြ႕ရသည္။ အန္တီျပံဳးက ေသာ့ဖြင့္ျပီး သံပန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ သည္ႏွင့္ စိုထိုင္းေသာ စကၠဴနံ႔က တိုးထြက္လာသည္။ သံပန္းတံခါးမွ အထဲသို႔ အားလံုး ဝင္လိုက္ၾကသည္။ မ်က္စိေရွ႕မွာေတာ့ အေဆာက္အအံု၏ ဟိုဘက္နံရံမွသည္ သည္ဘက္ကိုယ့္ေျခရင္းအထိ အခန္းဧရိယာ အျပည့္ ဆာလာအိတ္ေတြ စီစီရီရီကို ထပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အိတ္တိုင္းအိတ္တိုင္းတြင္ ျပည္နယ္/ တိုင္းအမည္ႏွင့္ ျမိဳ႕နယ္အမည္ေတြကို မင္လံုးၾကီးၾကီး ေရးသားထားသည္။
ပထမဆံုး လုပ္ရမည့္အလုပ္က အဲဒီဆာလာအိတ္ေတြထဲက ျပည္နယ္တစ္ခုကို ေရြးထုတ္လိုက္ျပီး ထိုျပည္ နယ္ရွိ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီမံခ်က္ ဖိုင္မ်ားကို စာရင္းသြင္းဖို႔ ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ အဖြဲ႕ထဲက ေယာက္်ားေလး မ်ား စတင္ျပီး လုပ္အားေပးရေတာ့သည္။ တခ်ဳိ႕က အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ လည္ကတံုးအက်ႌလက္ရွည္ႏွင့္ ကခ်င္ လံုခ်ည္ႏွင့္ စတိုင္က်က်ဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာေတြ ရံႈ႕မဲ့ကုန္သည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္ေလ။ ဒီလို ဆာလာအိတ္ ၾကီးေတြ သယ္ရျပဳရ ေရႊ႕ရလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္သူက ေမၽွာ္လင့္ထားပါ့မလဲ။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီလိုအလုပ္မ်ဳိးဆို တာက ေယာက္်ားေလးေတြမွ မလုပ္ရင္ မိန္းကေလးေတြ လုပ္လို႔လည္း မရတဲ့ကိစၥ ျဖစ္ေနေလေတာ့ မ်က္ႏွာခပ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ပင္ ေရႊ႕ရျပဳရေတာ့သည္။ ဒါကိုပင္ ကိုယ္တို႔မိန္းကေလးအဖြဲ႕ထဲက အခ်ဳိ႕က ျပံဳးတံု႔ တံု႔ လုပ္ၾက၍ မ်က္ႏွာမ်ားက ပိုျပီး စူပုပ္ကုန္ၾကေတာ့သည္။
ဖိုင္အထုပ္ေတြ ေနရာခ်ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အန္တီျပံဳးက အားလံုးကို ေခၚျပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းကာ ေန႔လယ္စာ ထမင္းေကြၽးသည္။ သည္အခ်ိန္အထိ ကိုယ္တို႔ မိန္းကေလးေတြ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မလုပ္ရေသး။ ထမင္း စားျပီးေတာ့ အေပၚထပ္ကို တစ္ခါ တက္ၾကရျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုယ္တို႔မိန္းကေလးေတြ အဟားခံရ တဲ့ အလွည့္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို ဆာလာအိတ္ေတြ ျဖည္ျပီး ကိုယ္႐ုိက္ရမယ့္ ဖိုင္ေတြကို အစည္းလိုက္၊ အစည္းလိုက္ ကိုယ့္ဘာသာ သယ္ျပီး ေအာက္ထပ္ကိုဆင္း၊ ျပီးရင္ အဲဒါေတြ အကုန္လံုး ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ စာရင္းသြင္းရမွာမို႔ပါ။ တခ်ဳိ႕မိန္းကေလးေတြက ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္လွလွေလးေတြနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ကားစီးျပီး ခပ္ ၾကြားၾကြားေလး ႐ံုးလာၾကသည္မို႔ ယခုလို ကိုယ္႐ုိက္ရမယ့္ ဖိုင္ေတြကို ကိုယ္တိုင္သယ္ရမည္လည္းဆိုေရာ မ်က္လံုးေလးေတြ ဝိုင္းသြားၾကတာ ေယာက္်ားေလးေတြဘက္ကို အကူအညီေတာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ၾကသည္။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာတို႔ကလည္း ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုယ့္ထိုက္နဲ႔ကိုယ္ကံပဲလို႔ ထားလိုက္ၾကပံု ရေလသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ကိုယ့္တာဝန္ကို ကိုယ္ေက်ရမည္မို႔ မေခ်ာတို႔ခမ်ာ တစ္သက္လံုးက ႏုႏု ရြရြ ေနလာသမၽွ ေထာက္/ပို႔လည္း ေရာက္ေရာ မင္းသမီးလို ႏုေန၍ မရၾကရွာေတာ့ေခ်။ ဖိုင္တစ္ရာပါေသာ အစည္းတစ္စည္းကို မႏိုင့္တႏိုင္သယ္ျပီး ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းၾကရသည္။ ေအာက္ထပ္က ကိုယ့္အခန္း ထဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ ကိုယ့္ထိုင္ခံုေဘးမွာ ဖိုင္အထုပ္ကိုခ်၊ ၾကိဳးကိုျဖည္ျပီး တစ္ဖိုင္ခ်င္းစီ ကြန္ပ်ဴတာထဲ စာရင္းသြင္းၾကရသည္။
ညေနေရာက္သည္ႏွင့္ ကိုယ္စာရင္းသြင္းျပီးေသာ ဖိုင္မ်ားကို ၾကိဳးႏွင့္ ျပန္ခ်ည္၊ ျပီးလၽွင္ Marking လုပ္ကာ အေပၚဆံုးထပ္သို႔ ျပန္ထားရသည္။ စစခ်င္းေန႔မွာေတာ့ ကိုယ္လက္ေတြ နာက်င္ကာ ေျခေထာက္ေတြ လည္း ေညာင္းညာလွသည္။ သည္လိုႏွင့္ပင္ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိေတာ့ အသားက်သြားသည္။ ဒီအခ်ိန္ မွာေတာ့ အဖြဲ႕သားေတြအားလံုး ေမးထူးေခၚေျပာ ခင္မင္ရင္းႏွီးလာၾကသည္။ ခင္မင္သြားသည့္အခါက်မွ ကိုယ့္ထက္ အသက္ငယ္သူေတြ ပါသလို အသက္ၾကီးသူေတြလည္း ရွိေၾကာင္း သိလာရသည္။ အစပိုင္းတြင္ လြယ္ကူသည္ဟု ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း ရက္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမၽွ လူတစ္ေယာက္သည္ တစ္ေန႔လၽွင္ အနည္း ဆံုး ဖိုင္ငါးရာ ျပီးရမည္ဆိုသည့္ စံခ်ိန္တစ္ခု ထြက္လာေသာအခါ အဖြဲ႕သားအားလံုးမွာ တက္ညီလက္ညီႏွင့္ ကိုယ့္ကိုတာ ျပည့္မီဖို႔အေရး ကြန္ပ်ဴတာ ကီးဘုတ္ကို အားပါးတရ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း ႐ုိက္ၾကရေတာ့သည္။
စာ႐ုိက္ျမန္သူေတြက တစ္ေန႔လၽွင္ ဖိုင္ေျခာက္ရာေက်ာ္ ျပီးၾကေသာ္လည္း စာ႐ုိက္ေႏွးသူမ်ားမွာ တစ္ေန႔ လၽွင္ သံုးရာေတာင္ ျပီးဖို႔အႏိုင္ႏိုင္ ျဖစ္ၾကရသည္။ ထိုအခါ အဖြဲ႕သားထဲက တခ်ဳိ႕တစ္ဝက္မွာ တျဖည္းျဖည္း တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ျပီး ေပ်ာက္ကုန္ၾကေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အမာခံ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားမွာ (၁၃) ေယာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ သည္လိုႏွင့္ပင္ က်န္သည့္ အဖြဲ႕ဝင္ ၁၃ ေယာက္မွာ အခ်င္းခ်င္း ကူညီ ႐ုိင္းပင္းၾကရင္းႏွင့္ပင္ တစ္ႏွစ္ဆိုေသာ အခ်ိန္သည္ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ကုန္ဆံုးသြားေတာ့သည္။
[ ၄ ]
ေထာက္/ပို႔ဟု အတိုေကာက္ေခၚေသာ အေကာက္ခြန္ဌာနလက္ေအာက္မွ ေထာက္ပံ့ေရးႏွင့္ ပို႔ေဆာင္ေရး ဌာနခြဲတြင္ တစ္ႏွစ္ခြဲမၽွ ေလ့လာဆည္းပူးျပီးခ်ိန္တြင္ အျမဲခန္႔ ဝန္ထမ္းျဖစ္ဖို႔ စာေမးပြဲေျဖဆိုရမည္ဟု ညႊန္ၾကားလာသည္။ သို႔ႏွင့္ သိသမၽွ၊ ၾကားဖူးသမၽွ၊ တတ္သမၽွ၊ မွတ္သမၽွ သင္ယူေလ့လာ က်က္မွတ္ၾက ရျပန္သည္။ စာေမးပြဲသတင္းၾကားျပီး ဤဌာနတြင္ အလုပ္ဝင္ဖို႔ ၾကိဳးစားပမ္းစား ေျဖဆိုၾကမည့္သူေတြက စာေမးပြဲ နီးလာေလ ပိုမိုမ်ားျပားလာေလ ျဖစ္လာသည္။ ႐ံုးတြင္း စစ္သည့္ စာေမးပြဲပံုစံဟု သိထားရာမွ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုခြင့္ ကတ္ျပားမ်ား လက္ဝယ္ရရွိျပီးသည့္တိုင္ ေျဖဆိုမည့္သူမ်ားမွာ ႐ံုးတြင္ တဖြဲဖြဲ လာေရာက္ ၾကဆဲ ျဖစ္သည္။ အစဦးပိုင္း Volunteer အျဖစ္ ဝင္ခြင့္ေျဖစဥ္က မေအာင္ျမင္ခဲ့သူေတြေရာ၊ ေအာင္ျမင္ျပီးမွ ပင္ပန္းလွခ်ည့္ဟူ၍ ေနာက္ဆုတ္သြားသူေတြေရာကို ထိုရက္ပိုင္းတြင္ ျပန္ေတြ႕ရသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ္တို႔အရာရွိက မၽွတစြာ အားေပးပါသည္။ ေျဖဆိုႏိုင္သေလာက္ ရေအာင္ ေျဖၾကပါ။ မရ လၽွင္လည္း စာေမးပြဲစစ္သူေတြ မ်က္စိေနာက္ေအာင္ မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ သိကၡာရွိရွိ စာေမးပြဲေျဖၾကပါ။ တို႔ေတြ အတူတူ ပင္ပန္းခံျပီး လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ အလုပ္ဆိုတာ လူၾကီးေတြလည္း အားလံုး သိၾကပါတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ မွတ္တမ္းေတြလည္း ရွိသားပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွ မစိုးရိမ္ၾကနဲ႔။ တရား ကို နတ္ေစာင့္ပါတယ္ဟု အားေပးစကား ေျပာသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ... ထိုဌာနႏွင့္ ကံမစပ္ဟုပင္ ေျပာရမည္လား မသိ။ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ရက္ပိုင္းကေလးသာ လို သည့္အခ်ိန္တြင္ ထိုဌာန၌ လူၾကီးပိုင္း အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္တို႔ ေျဖရမည့္ စာေမးပြဲကို ရက္အကန္႔အသတ္မရွိ ေရႊ႕ဆိုင္းလိုက္ေၾကာင္း သတင္းထြက္လာသည္။ ကိုယ္တို႔ အဖြဲ႕သား ၁၃ ေယာက္ ခမ်ာ ခဲေလသမၽွ၊ သဲေရက် ျဖစ္ရေတာ့သည္။ အခ်ိန္ကုန္၊ လူပင္ပန္းခံျပီး ၾကိဳးစားခဲ့သမၽွ အစြမ္းအစ ျပဖို႔ အသာထား၊ ဘာတစ္ခုမၽွပင္ စလံုးေရ မစလိုက္ရသည့္အတြက္ ဤသတင္း စၾကားၾကားခ်င္းတြင္ ခံျပင္းမိ သည္။ ကိုယ္တို႔လုပ္ခဲ့သမၽွ အလုပ္ေတြက တစ္ခဏေလးအတြင္းမွာ ဘာမွအသံုးမဝင္သည့္ အလုပ္လို ျဖစ္ သြားသည္ဟု ခံစားခဲ့ရသည္။
သည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ၁၃ ေယာက္ေသာ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားထဲမွ အခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ဘဝတက္လမ္းအတြက္ မေသ ခ်ာသည့္ အခ်ိန္တစ္ခုကို ေစာင့္ဆိုင္းရန္ ဆႏၵမရွိေတာ့ဘဲ တျခား အဆင္ေျပရာ လုပ္ငန္းခြင္အသီးသီးသို႔ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္သြားၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ ငယ္ရြယ္သူမ်ားကလည္း ေနာက္ထပ္ စာေမးပြဲေျဖဆိုခြင့္ ရႏိုးႏွင့္ သင္တန္းေတြ တစ္ခုျပီးတစ္ခု တက္ရင္း ေစာင့္ၾကသည္။ အဲသည္အထဲမွာ ကိုယ္က ပထမ အစုထဲ ပါဝင္ခဲ့ သည္ ဆိုပါေတာ့။ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ဘဝမွာ ရွင္သန္ေနထိုင္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္သည္ အလြန္အေရးၾကီး သည္ဟု ခံယူမိသည္။ မေသခ်ာ၊ မေရရာသည့္ အလုပ္တစ္ခုကို အခ်ိန္ကုန္ခံ ေစာင့္ေနဖို႔ အခြင့္အေရး ကိုယ့္မွာ မရွိ။ ေရြးခ်ယ္စရာ ရွိသည္ ထားဦး၊ အခ်ိန္လြန္မွ ရလာမည့္ အခြင့္အေရးကို ထိုင္ေစာင့္ေနသည္ ထက္ အခ်ိန္ရွိခိုက္တြင္ ကိုယ့္အတြက္၊ ကိုယ့္မိသားစုအတြက္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သည့္ အတိုင္းအတာ အေလ်ာက္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ျဖည့္ဆည္းေပးျခင္းက ကိုယ့္ဘဝအတြက္ အဆင္အေျပဆံုးျဖစ္သည္ ဆိုသည္ကို ကိုယ္သာလၽွင္ သိသည္ မဟုတ္ပါလား။
အခန္းထဲရာက္လို႔ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို စူးစမ္းမိေတာ့ ေလေအးေပးစက္ဖြင့္ထားေသာ အခန္းတြင္းမွာ ကြန္ ပ်ဴတာစားပြဲ ၁၃ လံုးကို အခန္းနံရံဘက္မွ စ၍ အစဥ္လိုက္ စီတန္း ေနရာခ်ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဝင္ဝင္ခ်င္း ညာဘက္ အခန္းနံရံကို ကပ္ျပီး စီတန္းထားေသာ ကြန္ပ်ဴတာ စားပြဲေလးခုအနက္ လြတ္ေနေသာ စားပြဲတစ္ခုကို အရာရွိမမက လက္ညႊန္ျပလိုက္သည္။ ထိုစားပြဲရွိရာတြင္ ထိုင္မိသည္ႏွင့္ ကီးဘုတ္ေပၚကို စာရြက္တစ္ရြက္ေရာက္လာသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕နာမည္နဲ႔ ID နံပါတ္ေဘးမွာ လက္မွတ္ထိုးရန္ အကြက္တစ္ခုကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုစာရြက္မွာ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္ျပီး မၾကာမီမွာပင္ စာေမးပြဲ စတင္ျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္ျပသည့္ စာတန္းေလးက ကြန္ပ်ဴတာေမာ္နီတာတြင္ ေပၚလာသည္။ ေျဖဆိုခ်ိန္ ၁ နာရီ။
* * *
[ ၂ ]
လက္မွနာရီက နံနက္ (၈းဝဝ) ကို ညႊန္ျပေနသည္။ စီးရမည့္ ကားကလည္း မလာေသး။ ကားမွတ္တိုင္မွာ လူက တျဖည္းျဖည္း ပိုမ်ားလာသည္။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္မိၾက သည္။ သည္တစ္ေခါက္ လာမည့္ကားကို မျဖစ္မေနစီးမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ကို မေျပာဘဲ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သိေနၾကသည္။ မသိလို႔ကလည္း မျဖစ္၊ ေထာက္/ပို႔ကို နံနက္ကိုးနာရီထိုး ေရာက္ရမည္ေလ။ သည္ကေန ပန္းဆိုးတန္းကို ေရာက္ဖို႔က အၾကမ္းဖ်င္း နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ထား၊ ပန္းဆိုးတန္းကေနတစ္ဆင့္ ေထာက္/ ပို႔႐ံုးကို ေရာက္ဖို႔က ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ထားမွ လမ္းေလၽွာက္ခ်ိန္ ခုနစ္မိနစ္ေလာက္ က်န္မည္။ သို႔မဟုတ္ ပါက လမ္းေလၽွာက္ရမည့္အစား ဒေရာေသာပါး အေျပးအလႊားႏွင့္ ဂိတ္ေပါက္ဝက တာဝန္က်သူထံ မ်က္ႏွာ ခ်ဳိေသြးေနရဦးမည္။ ကိုးနာရီေက်ာ္လို႔မွ ဂိတ္ေပါက္ဝမွာ လက္မွတ္မထိုးမိရင္ျဖင့္ စိတ္မထင္လၽွင္ မထင္ သလို ေအာ္ေငါက္တတ္ေသာ တာဝန္က် ဦးေလးၾကီးႏွင့္ အေျခအတင္ ေျပာရဆိုရဦးမည္။ ထိုထိုေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ဤမၽွ အလ်င္စလို ျဖစ္ေနရျခင္းပါ။
ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ကားတစ္စီး မွတ္တိုင္တြင္ ထိုးရပ္လာသည္။ လူအုပ္ၾကီးက ဝုန္းဆို ကားနားေရာက္သြား ၾကျပီး ဆင္းသူက မဆင္းရေသးမီ တက္သူမ်ားက အတင္း တိုးေဝွ႔တက္ၾကသျဖင့္ တစ္ခဏ ဆူညံပြက္ေလာ ႐ုိက္သြားေတာ့သည္။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ဆြဲကာ ကားေခါင္းပိုင္းဆီ ေျပး သြားလိုက္ၾကသည္။
"ကားေခါင္းခန္း ရမလား"
ယာဥ္ေမာင္းက ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သျဖင့္ ဝမ္းသာအားရ ကားေရွ႕ပိုင္းမွ တက္လိုက္သည္။ ကားေခါင္းခန္း က စီးလၽွင္ ေငြပိုေပးရေသာ္လည္း ယခုလို အလ်င္လိုေနသည့္အခ်ိန္မ်ဳိးမွာေတာ့ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ရွိသည့္ အျပင္ ထိုင္ခံုေနရာပါ ရသျဖင့္ တန္သည္ဟု ေတြးလိုက္သည္။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ခံုေပၚမွာ ထိုင္မိ မွ ျပံဳးႏိုင္ေတာ့သည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နံနက္ (၈း၁ဝ) ျဖစ္ေနျပီ။ ဒါဆို ပန္းဆိုးတန္းမွတ္တိုင္ ေရာက္ လၽွင္ (၈း၄ဝ) ထား၊ ေနာက္တစ္ဆင့္ ေျပာင္းစီးရမည့္ကား ခ်က္ခ်င္းရလၽွင္ေတာ့ မီတန္ေကာင္းပါရဲ႕။ သည္ ကားသာ မွတ္တိုင္တစ္ခုခုမွာ မေထာက္ဘူးဆိုလၽွင္ေပါ့။
* * *
[ ၃ ]
"လာေလ၊ ဒီဘက္ေဘးမွာ ထိုင္ခံုေတြရွိတယ္"
ေခၚသူအနားကို ေလၽွာက္သြားျပီး ေဘးက ထိုင္ခံုမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ လွမ္းေခၚလိုက္သူကို ယခုမွ သတိ ထားမိသည္။ ကိုယ့္ထက္ေတာ့ ငယ္မယ့္ပံုပါ။ သို႔ေပမဲ့ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈကပဲ ရင့္က်က္ေစသည္လား မသိ။ ရင္ဖံုးလက္ရွည္ႏွင့္ လိုက္ဖက္သည့္ လူၾကီးဆန္ဆန္ ထမီကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။ မ်က္မွန္ကေလးကိုလည္း ရင္ဘတ္မွာ ခ်ိတ္ထားလိုက္ေသးသည္။ သူကပဲ ထိုင္ေနသူအားလံုးကို လွမ္းလွမ္း စကားေျပာေနသည္။ ထိုင္ေနရင္းမွ သူက စတင္ မိတ္ဆက္လာသည္။ သူ႔နာမည္က "ဝါဝါ" လို႔ သိရျပီး ယခု ထိုင္ေနၾကသူမ်ားမွာ ကိုယ္တို႔လိုပင္ စာေမးပြဲေအာင္ျမင္ျပီးသူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ္တို႔ကို ဦးေဆာင္မည့္ အရာရွိမွာ ေတာ္ေသာ၊ ထက္ေသာ၊ စည္းကမ္းတိက်ေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း၊ နာမည္က "အန္တီျပံဳး"ဟု ေခၚေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ စံုစံုေစ့ေစ့ ေျပာျပသည္။ အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အန္တီျပံဳး မေရာက္ေသးေသာေၾကာင့္ အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္ရန္ ေစာင့္ေနၾကေၾကာင္း ဆက္ေျပာသည္။
မၾကာခင္မွာပင္ အက်ႌအျဖဴေရာင္ႏွင့္ နက္ျပာေရာင္ထမီ ယူနီေဖာင္းကို သပ္ရပ္စြာ ဝတ္ဆင္ထားေသာ အရပ္ရွည္ရွည္၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းႏွင့္ ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး ေလၽွာက္လာသည္ ကို ေတြ႕ရသည္။ သူမက အားလံုးကို ျပံဳးျပလိုက္ျပီး ရင္းႏွီးေဖာ္ေရြစြာပင္ ႏႈတ္ဆက္သည္။
"ကဲ၊ ငါ့အဖြဲ႕သားေတြ အားလံုး လာၾက၊ ျပီးရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္စကား ေျပာၾကတာေပါ့"
ထိုင္ေနသူအားလံုး အန္တီျပံဳး၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ကြန္ပ်ဴတာခန္းအတြင္း အလၽွဳိအလၽွဳိ ဝင္လာၾကသည္။ အန္တီျပံဳးက အခန္းအလယ္ မက်တက်မွာ ေနရာယူလိုက္ျပီး သူမကိုယ္သူမ စတင္ မိတ္ဆက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ္တို႔လုပ္ရမည့္ Project အေၾကာင္းကို ရွင္းျပျပီး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ လုပ္ရမည့္ တာဝန္မ်ားကို ခြဲေဝေပးသည္။ လုပ္ရမည့္အလုပ္ေတြက တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ လိုင္စင္မဲ့ ဆိုင္ကယ္မ်ားကို တန္ဖိုးအလိုက္ အခြန္ႏႈန္း သတ္မွတ္ေကာက္ခံျပီး အခြန္ေဆာင္ျပီးေသာ ဆိုင္ကယ္မ်ားကို လိုင္စင္ထုတ္ေပးႏိုင္ရန္ စာရင္းျပဳစုဖို႔ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္နယ္/တိုင္းအသီးသီးရွိ ျမိဳ႕နယ္မ်ားအလိုက္ ဆိုင္ကယ္ စာရင္း ေကာက္ယူထားေသာ ဖိုင္မ်ားကို စာရင္းသြင္းျခင္း၊ တန္ဖိုးတြက္ခ်က္ျခင္း၊ အခြန္ေကာက္ခံမႈႏႈန္း မ်ားႏွင့္ အခြန္ေဆာင္ျပီးေသာ ဆိုင္ကယ္အစီးေရကို တြက္ခ်က္ေပးျခင္းတို႔ျဖစ္သည္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္ရာတြင္ ျမန္ဆန္ဖို႔ထက္ တိက်ေသခ်ာမႈရွိရန္ ဂ႐ုျပဳေစ လိုေၾကာင္း သတိေပးသည္။
ျပီးသည္ႏွင့္ ကိုယ္တို႔အလုပ္လုပ္ရမည့္ ဖိုင္ေတြကို ယူဖို႔ ပထမထပ္မွ အေပၚဆံုးထပ္သို႔ ခ်ီတက္ၾကရ သည္။ ေလးထပ္ရွိသည့္ အေဆာက္အအံုျဖစ္ေသာ္လည္း ထုၾကီးထည္ၾကီးမို႔ ေလွခါးထစ္ေတြက မ်ားလွ သည္။ တစ္ထပ္ႏွင့္တစ္ထပ္ကို ေလွခါးထစ္ ႏွစ္ဆစ္ခ်ဳိးရွိသည္။ အေပၚဆံုးထပ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေသာ့ ခတ္ထားေသာ သံပန္းတံခါးတစ္ခုကို ေတြ႕ရသည္။ အန္တီျပံဳးက ေသာ့ဖြင့္ျပီး သံပန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ သည္ႏွင့္ စိုထိုင္းေသာ စကၠဴနံ႔က တိုးထြက္လာသည္။ သံပန္းတံခါးမွ အထဲသို႔ အားလံုး ဝင္လိုက္ၾကသည္။ မ်က္စိေရွ႕မွာေတာ့ အေဆာက္အအံု၏ ဟိုဘက္နံရံမွသည္ သည္ဘက္ကိုယ့္ေျခရင္းအထိ အခန္းဧရိယာ အျပည့္ ဆာလာအိတ္ေတြ စီစီရီရီကို ထပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အိတ္တိုင္းအိတ္တိုင္းတြင္ ျပည္နယ္/ တိုင္းအမည္ႏွင့္ ျမိဳ႕နယ္အမည္ေတြကို မင္လံုးၾကီးၾကီး ေရးသားထားသည္။
ပထမဆံုး လုပ္ရမည့္အလုပ္က အဲဒီဆာလာအိတ္ေတြထဲက ျပည္နယ္တစ္ခုကို ေရြးထုတ္လိုက္ျပီး ထိုျပည္ နယ္ရွိ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီမံခ်က္ ဖိုင္မ်ားကို စာရင္းသြင္းဖို႔ ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ အဖြဲ႕ထဲက ေယာက္်ားေလး မ်ား စတင္ျပီး လုပ္အားေပးရေတာ့သည္။ တခ်ဳိ႕က အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ လည္ကတံုးအက်ႌလက္ရွည္ႏွင့္ ကခ်င္ လံုခ်ည္ႏွင့္ စတိုင္က်က်ဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာေတြ ရံႈ႕မဲ့ကုန္သည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္ေလ။ ဒီလို ဆာလာအိတ္ ၾကီးေတြ သယ္ရျပဳရ ေရႊ႕ရလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္သူက ေမၽွာ္လင့္ထားပါ့မလဲ။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီလိုအလုပ္မ်ဳိးဆို တာက ေယာက္်ားေလးေတြမွ မလုပ္ရင္ မိန္းကေလးေတြ လုပ္လို႔လည္း မရတဲ့ကိစၥ ျဖစ္ေနေလေတာ့ မ်က္ႏွာခပ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ပင္ ေရႊ႕ရျပဳရေတာ့သည္။ ဒါကိုပင္ ကိုယ္တို႔မိန္းကေလးအဖြဲ႕ထဲက အခ်ဳိ႕က ျပံဳးတံု႔ တံု႔ လုပ္ၾက၍ မ်က္ႏွာမ်ားက ပိုျပီး စူပုပ္ကုန္ၾကေတာ့သည္။
ဖိုင္အထုပ္ေတြ ေနရာခ်ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အန္တီျပံဳးက အားလံုးကို ေခၚျပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းကာ ေန႔လယ္စာ ထမင္းေကြၽးသည္။ သည္အခ်ိန္အထိ ကိုယ္တို႔ မိန္းကေလးေတြ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မလုပ္ရေသး။ ထမင္း စားျပီးေတာ့ အေပၚထပ္ကို တစ္ခါ တက္ၾကရျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုယ္တို႔မိန္းကေလးေတြ အဟားခံရ တဲ့ အလွည့္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို ဆာလာအိတ္ေတြ ျဖည္ျပီး ကိုယ္႐ုိက္ရမယ့္ ဖိုင္ေတြကို အစည္းလိုက္၊ အစည္းလိုက္ ကိုယ့္ဘာသာ သယ္ျပီး ေအာက္ထပ္ကိုဆင္း၊ ျပီးရင္ အဲဒါေတြ အကုန္လံုး ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ စာရင္းသြင္းရမွာမို႔ပါ။ တခ်ဳိ႕မိန္းကေလးေတြက ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္လွလွေလးေတြနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ကားစီးျပီး ခပ္ ၾကြားၾကြားေလး ႐ံုးလာၾကသည္မို႔ ယခုလို ကိုယ္႐ုိက္ရမယ့္ ဖိုင္ေတြကို ကိုယ္တိုင္သယ္ရမည္လည္းဆိုေရာ မ်က္လံုးေလးေတြ ဝိုင္းသြားၾကတာ ေယာက္်ားေလးေတြဘက္ကို အကူအညီေတာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ၾကသည္။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာတို႔ကလည္း ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုယ့္ထိုက္နဲ႔ကိုယ္ကံပဲလို႔ ထားလိုက္ၾကပံု ရေလသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ကိုယ့္တာဝန္ကို ကိုယ္ေက်ရမည္မို႔ မေခ်ာတို႔ခမ်ာ တစ္သက္လံုးက ႏုႏု ရြရြ ေနလာသမၽွ ေထာက္/ပို႔လည္း ေရာက္ေရာ မင္းသမီးလို ႏုေန၍ မရၾကရွာေတာ့ေခ်။ ဖိုင္တစ္ရာပါေသာ အစည္းတစ္စည္းကို မႏိုင့္တႏိုင္သယ္ျပီး ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းၾကရသည္။ ေအာက္ထပ္က ကိုယ့္အခန္း ထဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ ကိုယ့္ထိုင္ခံုေဘးမွာ ဖိုင္အထုပ္ကိုခ်၊ ၾကိဳးကိုျဖည္ျပီး တစ္ဖိုင္ခ်င္းစီ ကြန္ပ်ဴတာထဲ စာရင္းသြင္းၾကရသည္။
ညေနေရာက္သည္ႏွင့္ ကိုယ္စာရင္းသြင္းျပီးေသာ ဖိုင္မ်ားကို ၾကိဳးႏွင့္ ျပန္ခ်ည္၊ ျပီးလၽွင္ Marking လုပ္ကာ အေပၚဆံုးထပ္သို႔ ျပန္ထားရသည္။ စစခ်င္းေန႔မွာေတာ့ ကိုယ္လက္ေတြ နာက်င္ကာ ေျခေထာက္ေတြ လည္း ေညာင္းညာလွသည္။ သည္လိုႏွင့္ပင္ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိေတာ့ အသားက်သြားသည္။ ဒီအခ်ိန္ မွာေတာ့ အဖြဲ႕သားေတြအားလံုး ေမးထူးေခၚေျပာ ခင္မင္ရင္းႏွီးလာၾကသည္။ ခင္မင္သြားသည့္အခါက်မွ ကိုယ့္ထက္ အသက္ငယ္သူေတြ ပါသလို အသက္ၾကီးသူေတြလည္း ရွိေၾကာင္း သိလာရသည္။ အစပိုင္းတြင္ လြယ္ကူသည္ဟု ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း ရက္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမၽွ လူတစ္ေယာက္သည္ တစ္ေန႔လၽွင္ အနည္း ဆံုး ဖိုင္ငါးရာ ျပီးရမည္ဆိုသည့္ စံခ်ိန္တစ္ခု ထြက္လာေသာအခါ အဖြဲ႕သားအားလံုးမွာ တက္ညီလက္ညီႏွင့္ ကိုယ့္ကိုတာ ျပည့္မီဖို႔အေရး ကြန္ပ်ဴတာ ကီးဘုတ္ကို အားပါးတရ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း ႐ုိက္ၾကရေတာ့သည္။
စာ႐ုိက္ျမန္သူေတြက တစ္ေန႔လၽွင္ ဖိုင္ေျခာက္ရာေက်ာ္ ျပီးၾကေသာ္လည္း စာ႐ုိက္ေႏွးသူမ်ားမွာ တစ္ေန႔ လၽွင္ သံုးရာေတာင္ ျပီးဖို႔အႏိုင္ႏိုင္ ျဖစ္ၾကရသည္။ ထိုအခါ အဖြဲ႕သားထဲက တခ်ဳိ႕တစ္ဝက္မွာ တျဖည္းျဖည္း တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ျပီး ေပ်ာက္ကုန္ၾကေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အမာခံ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားမွာ (၁၃) ေယာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ သည္လိုႏွင့္ပင္ က်န္သည့္ အဖြဲ႕ဝင္ ၁၃ ေယာက္မွာ အခ်င္းခ်င္း ကူညီ ႐ုိင္းပင္းၾကရင္းႏွင့္ပင္ တစ္ႏွစ္ဆိုေသာ အခ်ိန္သည္ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ကုန္ဆံုးသြားေတာ့သည္။
[ ၄ ]
ေထာက္/ပို႔ဟု အတိုေကာက္ေခၚေသာ အေကာက္ခြန္ဌာနလက္ေအာက္မွ ေထာက္ပံ့ေရးႏွင့္ ပို႔ေဆာင္ေရး ဌာနခြဲတြင္ တစ္ႏွစ္ခြဲမၽွ ေလ့လာဆည္းပူးျပီးခ်ိန္တြင္ အျမဲခန္႔ ဝန္ထမ္းျဖစ္ဖို႔ စာေမးပြဲေျဖဆိုရမည္ဟု ညႊန္ၾကားလာသည္။ သို႔ႏွင့္ သိသမၽွ၊ ၾကားဖူးသမၽွ၊ တတ္သမၽွ၊ မွတ္သမၽွ သင္ယူေလ့လာ က်က္မွတ္ၾက ရျပန္သည္။ စာေမးပြဲသတင္းၾကားျပီး ဤဌာနတြင္ အလုပ္ဝင္ဖို႔ ၾကိဳးစားပမ္းစား ေျဖဆိုၾကမည့္သူေတြက စာေမးပြဲ နီးလာေလ ပိုမိုမ်ားျပားလာေလ ျဖစ္လာသည္။ ႐ံုးတြင္း စစ္သည့္ စာေမးပြဲပံုစံဟု သိထားရာမွ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုခြင့္ ကတ္ျပားမ်ား လက္ဝယ္ရရွိျပီးသည့္တိုင္ ေျဖဆိုမည့္သူမ်ားမွာ ႐ံုးတြင္ တဖြဲဖြဲ လာေရာက္ ၾကဆဲ ျဖစ္သည္။ အစဦးပိုင္း Volunteer အျဖစ္ ဝင္ခြင့္ေျဖစဥ္က မေအာင္ျမင္ခဲ့သူေတြေရာ၊ ေအာင္ျမင္ျပီးမွ ပင္ပန္းလွခ်ည့္ဟူ၍ ေနာက္ဆုတ္သြားသူေတြေရာကို ထိုရက္ပိုင္းတြင္ ျပန္ေတြ႕ရသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ္တို႔အရာရွိက မၽွတစြာ အားေပးပါသည္။ ေျဖဆိုႏိုင္သေလာက္ ရေအာင္ ေျဖၾကပါ။ မရ လၽွင္လည္း စာေမးပြဲစစ္သူေတြ မ်က္စိေနာက္ေအာင္ မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ သိကၡာရွိရွိ စာေမးပြဲေျဖၾကပါ။ တို႔ေတြ အတူတူ ပင္ပန္းခံျပီး လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ အလုပ္ဆိုတာ လူၾကီးေတြလည္း အားလံုး သိၾကပါတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ မွတ္တမ္းေတြလည္း ရွိသားပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွ မစိုးရိမ္ၾကနဲ႔။ တရား ကို နတ္ေစာင့္ပါတယ္ဟု အားေပးစကား ေျပာသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ... ထိုဌာနႏွင့္ ကံမစပ္ဟုပင္ ေျပာရမည္လား မသိ။ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ရက္ပိုင္းကေလးသာ လို သည့္အခ်ိန္တြင္ ထိုဌာန၌ လူၾကီးပိုင္း အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္တို႔ ေျဖရမည့္ စာေမးပြဲကို ရက္အကန္႔အသတ္မရွိ ေရႊ႕ဆိုင္းလိုက္ေၾကာင္း သတင္းထြက္လာသည္။ ကိုယ္တို႔ အဖြဲ႕သား ၁၃ ေယာက္ ခမ်ာ ခဲေလသမၽွ၊ သဲေရက် ျဖစ္ရေတာ့သည္။ အခ်ိန္ကုန္၊ လူပင္ပန္းခံျပီး ၾကိဳးစားခဲ့သမၽွ အစြမ္းအစ ျပဖို႔ အသာထား၊ ဘာတစ္ခုမၽွပင္ စလံုးေရ မစလိုက္ရသည့္အတြက္ ဤသတင္း စၾကားၾကားခ်င္းတြင္ ခံျပင္းမိ သည္။ ကိုယ္တို႔လုပ္ခဲ့သမၽွ အလုပ္ေတြက တစ္ခဏေလးအတြင္းမွာ ဘာမွအသံုးမဝင္သည့္ အလုပ္လို ျဖစ္ သြားသည္ဟု ခံစားခဲ့ရသည္။
သည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ၁၃ ေယာက္ေသာ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားထဲမွ အခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ဘဝတက္လမ္းအတြက္ မေသ ခ်ာသည့္ အခ်ိန္တစ္ခုကို ေစာင့္ဆိုင္းရန္ ဆႏၵမရွိေတာ့ဘဲ တျခား အဆင္ေျပရာ လုပ္ငန္းခြင္အသီးသီးသို႔ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္သြားၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ ငယ္ရြယ္သူမ်ားကလည္း ေနာက္ထပ္ စာေမးပြဲေျဖဆိုခြင့္ ရႏိုးႏွင့္ သင္တန္းေတြ တစ္ခုျပီးတစ္ခု တက္ရင္း ေစာင့္ၾကသည္။ အဲသည္အထဲမွာ ကိုယ္က ပထမ အစုထဲ ပါဝင္ခဲ့ သည္ ဆိုပါေတာ့။ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ဘဝမွာ ရွင္သန္ေနထိုင္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္သည္ အလြန္အေရးၾကီး သည္ဟု ခံယူမိသည္။ မေသခ်ာ၊ မေရရာသည့္ အလုပ္တစ္ခုကို အခ်ိန္ကုန္ခံ ေစာင့္ေနဖို႔ အခြင့္အေရး ကိုယ့္မွာ မရွိ။ ေရြးခ်ယ္စရာ ရွိသည္ ထားဦး၊ အခ်ိန္လြန္မွ ရလာမည့္ အခြင့္အေရးကို ထိုင္ေစာင့္ေနသည္ ထက္ အခ်ိန္ရွိခိုက္တြင္ ကိုယ့္အတြက္၊ ကိုယ့္မိသားစုအတြက္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သည့္ အတိုင္းအတာ အေလ်ာက္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ျဖည့္ဆည္းေပးျခင္းက ကိုယ့္ဘဝအတြက္ အဆင္အေျပဆံုးျဖစ္သည္ ဆိုသည္ကို ကိုယ္သာလၽွင္ သိသည္ မဟုတ္ပါလား။
* * *
ျမဝတီေဇာ္
ဗဟုသုတရစရာေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါ ။
ReplyDeleteညီမေလးေရ အလည္လာျပီး ပုိစ္ေလးကို ဖတ္သြားပါတယ္။
ReplyDeleteမ်ားမ်ားေရးနိုင္ပါေစကြယ္။