မေႏွာင္းေသးေသာ အသိ

လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ Phone Screen ေပၚက Call Ended ဆိုတဲ့ စာေလးကို ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ဝဲလာ မိသည္။ ေစာေစာတုန္းက စိတ္ကိုတင္းျပီး စကားေျပာေနရေသာ္လည္း အသံက ဟန္မေဆာင္ႏိုင္စြာ တုန္ခါေနမွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိထားမိသည္။ ဘာေၾကာင့္ ခုခ်ိန္ထိ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ နား လည္မႈက လြဲေနရေသးတာလဲ။ ဘာလုိ႔ စကားေျပာလိုက္တိုင္းမွာ အထစ္အေငါ့က တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ရွိေနရတာလဲ။ အခ်ိန္ေတြ အၾကာၾကီး ခြဲေနၾကရျပီးမွ တစ္ေယာက္အသံ တစ္ေယာက္ ၾကားရတဲ့ ခုလို မိနစ္ပိုင္းေလာက္ အခ်ိန္ကေလးမွာေတာင္မွ ကြၽန္မတို႔ ဘာလို႔ စကားလံုးတိုင္းကို အမွား မခံႏိုင္ ျဖစ္ေနၾက ရတာလဲ။ ဝမ္းနည္းစိတ္ေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ တင္းက်ပ္လာသည္။

+ + + + + + +

သည္ေန႔မနက္ ႐ံုးေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကြၽန္မရဲ႕ အလုပ္စားပြဲကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနစဥ္ ဖုန္းျမည္ လာသည္။ Screen ေပၚက နံပါတ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ 0061 ႏွင့္စေသာ Oversea call ျဖစ္ေန၍ ဝမ္းသာသြား သည္။ ထင္သည့္အတိုင္း "သူ" ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔အသံကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ဟာ ကြၽန္မ အတြက္ေတာ့ အရာအားလံုးကို ေမ့ေလ်ာ့သြားေစခဲ့ပါသည္။ အလုပ္ခ်ိန္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ညဘက္မွ ဖုန္း ျပန္ေခၚမယ့္အေၾကာင္း ခ်ိန္းဆိုျပီး ဖုန္းခ်လိုက္သည္။ ထိုေန႔တစ္ေန႔လံုး ကြၽန္မစိတ္တြင္ အခ်ိန္ ျမန္ျမန္ ကုန္ပါေစေတာ့လို႔ ဆုေတာင္းေနမိသည္။ လူကသာ အလုပ္လုပ္ေနေသာ္လည္း သူမ်ားေတြ သတိထား မိေလာက္ေအာင္ မ်က္ႏွာက ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ဖံုးဖိမရ ျဖစ္ေနသည္။ သည္လိုႏွင့္ ကြၽန္မ ေမၽွာ္လင့္ေနေသာ ညေန ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ ေရာက္လာပါသည္။ ႐ံုးက အျပန္ ကားစီးလာရင္း ကားလမ္းေတြ ပိတ္ေနသည့္အခါ စိတ္ေစာကာ ခါတိုင္းေန႔မ်ားထက္ စိတ္မရွည္ႏိုင္ ျဖစ္ရေသးသည္။ ေတာ္ၾကာ သူအၾကာၾကီး ေစာင့္ေနရလို႔ စိတ္ဆိုးသြားရင္ ဒုကၡ။

အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ကမန္းကတန္း ေရမိုးခ်ဳိး ညစာစားျပီးသည္ႏွင့္ ဖုန္းမွ အင္တာနက္လိုင္း ဖြင့္လိုက္ သည္။ သူေရာက္ေနသည့္ ႏိုင္ငံမွာ ကြၽန္မတို႔ဆီမွ အခ်ိန္ႏွင့္ဆိုလၽွင္ တစ္နာရီခြဲမၽွ ေစာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္မဘက္တြင္ ညရွစ္နာရီမၽွ ရွိေသးေသာ္လည္း သူ႔ဘက္တြင္ေတာ့ ညကိုးနာရီခြဲ ရွိေနျပီျဖစ္သည္။ ထိုေန႔ က အင္တာနက္လိုင္း ေကာင္းေနေသာေၾကာင့္ စကားေျပာရသည္မွာ အဆင္ေျပသည္။ လိုင္းက်သြား ရင္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ စကားျဖင့္ မေျပာေတာ့ဘဲ မက္ေဆ့ခ်္ အျပန္အလွန္ပို႔ရင္း စကားေျပာၾကသည္။ အစ ပိုင္းေတာ့ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ စၾက ေနာက္ၾကႏွင့္ အလြမ္းသယ္ၾကသည္။ ေနာက္ စကားေျပာေနရင္း ကြၽန္မက သူျပန္လာတဲ့အခါ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ခြဲေနၾကဖို႔ တိုင္ပင္သည္။ လက္ရွိ မွာ ကြၽန္မက သူ အလုပ္သြားလုပ္သည့္အခါတိုင္း ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ျပန္ေနျပီး သူျပန္ေရာက္လာမွ သူ႔အိမ္တြင္ လိုက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူက တစ္ဦးတည္းေသာ သားမို႔ သူ႔အိမ္တြင္ လိုက္ေနရျခင္းမွာ ကြၽန္မအတြက္ သိပ္ေတာ့ အပန္းမၾကီးပါ။ သို႔ေသာ္လည္း သူအလုပ္သြားလုပ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္မက သူ႔အိမ္မွာ မေနခဲ့ ခ်င္။ ေနာက္တစ္ခုမွာ သူ႔အိမ္ႏွင့္ ကြၽန္မအိမ္မွာ လမ္းေလၽွာက္သြားလၽွင္ ၁ဝ မိနစ္မၽွသာ ၾကာေသာ အကြာ အေဝးတြင္ ရွိေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။

ထိုအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ေျပာရင္းမွ သူႏွင့္ကြၽန္မ အယူအဆ လြဲေတာ့သည္။ သူက ကြၽန္မကို အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ရန္ ဘယ္လိုမွ စိတ္မခ်။ သူက သူရွိေနတဲ့အခ်ိန္ဆို အေၾကာင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း သူအလုပ္သြားလုပ္သည့္ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ အိမ္တြင္ ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့မည္ကို စိတ္ပူသည္။ ကြၽန္မအေတြးက်ေတာ့ တစ္မ်ဳိး။ အခုလို ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိတုန္း ဟိုဘက္အိမ္ သည္ဘက္အိမ္ တစ္လွည့္စီ ေနသည္က အေၾကာင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း မိသားစုဘဝ ျဖစ္လာသည့္အခါ တြင္ေတာ့ ဟိုဘက္အိမ္ သည္ဘက္အိမ္ သြားလိုက္ျပန္လိုက္ႏွင့္ အလုပ္မရႈပ္ခ်င္၊ ကိုယ့္မိသားစုေလးႏွင့္ ကိုယ္ ေအးခ်မ္းစြာ အတည္တက် ေနလိုသည္။ သည္မွာတင္ သူႏွင့္ကြၽန္မ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ထံုးစံအတိုင္း သူကလည္း သူ႔သေဘာထားကိုသာ လိုက္နာေစခ်င္သည္။ ကြၽန္မကလည္း ကိုယ္က မွန္တယ္ ထင္လၽွင္ အေလၽွာ႔မေပးဘဲ ေခါင္းမာတတ္သူမို႔ ႏွစ္ေယာက္သား စကားႏိုင္လုၾကသည္။ ေနာက္ ဆံုးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက မာနေလးေတြ ကိုယ္စီႏွင့္ စကား ဆက္မေျပာၾကေတာ့။ လက္ထဲက ဖုန္း Screen ကို ၾကည့္ျပီး သူ႔ဘက္က ဘာမ်ား ေျပာလာမလဲလို႔ တိတ္တခိုး ေစာင့္ေမၽွာ္မိသည္။ သူလည္း ကြၽန္မ လိုပင္ ျဖစ္ေနမည္ကို ကြၽန္မ သိေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ မာနေတြက တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ က အေလၽွာ႔ေပးလိုက္ဖို႔ကို တားဆီးေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူက ဓာတ္ပံုေလးတစ္ပံု ပို႔လိုက္သည္။ ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ခ်စ္စဖြယ္ ကေလးမငယ္ေလးပံု။ ကြၽန္မ ကေလးခ်စ္တတ္မွန္းသိ၍ ေခ်ာ့သည့္အေနႏွင့္ ပို႔ လိုက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိသာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကြၽန္မက သူ႔ကို အနည္းငယ္ ရစ္ခ်င္၊ ရန္စခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္မို႔ -

"ကေလးပံုေလးက ခ်စ္ဖို႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေဖနဲ႔ တူလို႔ထင္တယ္၊ ႏႈတ္ခမ္းကို ေထာ္ေန တာပဲ" လို႔ ေရးလိုက္ေတာ့ သူက -

"ႏႈတ္ခမ္းေထာ္တာကမွ ခ်စ္စရာေကာင္းေသးတယ္၊ သူ႔အေမလို ေကာက္ေတးမျဖစ္ရင္ ျပီးေရာ" ဆိုျပီး ေခ်ပ တယ္။ ကြၽန္မက -

"ဘာမွ ေကာက္ေတး မဟုတ္ဘူး ေနာ္၊ သူ႔အေဖလို ေပကတ္ကတ္နဲ႔ ဂ်စ္တိဂ်စ္ကန္ မျဖစ္ဖို႔သာ လိုတာ"

ကြၽန္မ အဲဒီလို စကားႏိုင္လု ေျပာေတာ့ သူက ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ ဓာတ္ပံုေလးတစ္ပံု ထပ္ပို႔လိုက္ပါ တယ္။ အဲဒီပံုေလးက သူႏွင့္ကြၽန္မ ခ်စ္သူဘဝက ႐ုိက္ထားတဲ့ Sticker ပံုေလး။ ထိုပံုေလးက သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ ထဲမွာ အျမဲ ထည့္ထားေနက် ပံုေလးျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္သားရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးကိုယ္စီႏွင့္။  ကြၽန္မက -

"အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘဝဆိုတာ ဘာမွန္း မသိေသးတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့"

လို႔ စာေရးျပီး သူ႔ကို ရန္စ,လိုက္ေတာ့ သူက -

"ခုေတာ့ ဘဝဆိုတာ ဘာမွန္း သိသြားျပီေပါ့"

ဆိုျပီး ညစ္က်ယ္က်ယ္ ျပန္ေရးတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မက -

"ဟုတ္တယ္၊ ခုေတာ့ သိသြားျပီေလ၊ ကိုယ့္ေယာက္်ားက အရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုျပီး ေသြးနားထင္ ေရာက္ေနတာ၊ ခုမွ အဲဒီအထင္ မွားမွန္း သိရတယ္၊ အရာရာကို သူ႔သေဘာက်အတိုင္းပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ေနတာကိုး"

"မင္းကြာ၊ အဓိပၸာယ္ မရွိတာ၊ မင္းကို အလိုမလိုက္တာနဲ႔ပဲ ေလၽွာက္ေျပာေနတယ္၊ အရူးမ"

"ဟုတ္ေနတာပဲကို"

"ေတာ္ျပီကြာ၊ မင္းနဲ႔ ဆက္ျပီး မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး၊ မင္းလဲ အိပ္ေတာ့"

သူက အဲဒီလို စာတိုေလးပို႔ျပီး မၾကာခင္ Good Night! ဆိုတဲ့ ႐ုပ္ေျပာင္ကာတြန္းေလးတစ္ခု ပို႔လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ကြၽန္မ ထပ္ပို႔တဲ့ စာတိုေလးေတြ၊ ႐ုပ္ေျပာင္ေလးေတြကို စာမျပန္သလို ကြၽန္မ ဖုန္းေခၚေတာ့ လည္း သူ႔ဘက္က ဖုန္းမကိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အခ်ိန္က ည ၁၁ း ၃ဝ ရွိေနျပီမို႔ သူ႔ဘက္တြင္ ည ၁ နာရီ ထိုးေနျပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္မ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ အင္တာနက္လိုင္း ပိတ္လိုက္ေတာ့သည္။ အိပ္လို႔ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေပ်ာ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ အိပ္ရာႏိုးေတာ့ လူက ေခါင္းေတြအံုျပီး စိတ္မၾကည္မလင္ ျဖစ္ေနသည္။ မေန႔က သူ ဘာလို႔ စကားျပန္မေျပာေတာ့တာလဲ၊ တကယ္ပဲ သူအိပ္ခ်င္လို႔ စကားျဖတ္လိုက္တာလား၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္ခ်စ္လို႔ ယူထားတဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး ခုလို ကိုယ့္ကို တံုးတိတိ စကားစ ျဖတ္လိုက္တာကို စိတ္ထဲမွာ ဘဝင္မက်ျခင္းက တစ္ဖက္၊ မခံခ်င္စိတ္က တစ္ဖက္ ခံစားေနရသည္။ ကြၽန္မကို အေရးအရာ မထားဘူးဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိး လုပ္တာလား၊ ဘာျဖစ္လို႔ စကားေတာင္ ျပန္မေျပာႏိုင္ရတာလဲ။ ကြၽန္မ ေျပာတဲ့ စကားထဲမွာ သူစိတ္ဆိုးစရာ ဘာမ်ား ပါသြားလို႔လဲလို႔ ေတြးမိရင္းက အိပ္ရာေဘးမွ ဖုန္းကို လွမ္းယူျပီး မေန႔က သူႏွင့္ အျပန္အလွန္ ပို႔ခဲ့ၾကေသာ မက္ေဆ့ခ်္မ်ားကုိ ျပန္ဖတ္ဖို႔ ဖုန္းမွ အင္တာနက္ကို ဖြင့္လိုက္ သည္။ မထင္မွတ္ဘဲ ကြၽန္မ ေတြ႕လိုက္ရတာက သူ႔ဆီက မက္ေဆ့ခ်္အသစ္ ေလးငါးေစာင္။ စိတ္လႈပ္ ရွားျခင္း တစ္ဝက္၊ သိခ်င္စိတ္တစ္ဝက္ႏွင့္ သူ႔မက္ေဆ့ခ်္မ်ားကို တစ္ေစာင္ခ်င္း ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။

"အိပ္ေတာ့ေလ၊ ေတာ္ၾကာ အိပ္ေရးပ်က္ရင္ ေသြးေပါင္က်တယ္ ျဖစ္ဦးမယ္"

"ေျပာစကားလည္း တစ္ခြန္းမွ နားမေထာင္ဘူး၊ ေျပာျပန္ရင္လည္း စိတ္က ေကာက္ေသး တယ္၊ ေကာက္ေတးမေလး၊ ေျပာေတာ့ မအိပ္ခ်င္ေသးဘူးဆိုျပီး အခုေတာ့ Good Night! တဲ့"

"လိုင္းမေကာင္းေတာ့ဘူးကြ၊ ပို႔ထားတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္က အၾကာၾကီးေနမွ ထြက္သြားတယ္"

"အခု ကိုယ္တို႔သေဘၤာလည္း ထြက္ေနျပီ၊ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္၊ အရမ္းခ်စ္တယ္ေနာ္၊ Bye Bye!"

သူပို႔ထားတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္မ်ားကို ဖတ္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈေၾကာင့္ မ်က္ရည္ဝဲမိသည္။ ကြၽန္မက သူ႔ကို စိတ္ ဆိုး စိတ္ေကာက္ျပီး သူႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရလို႔ ဖုန္းခ်ခါနီးတိုင္း ပို႔ေနက် "က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္၊ အရမ္း ခ်စ္တယ္ေနာ္" ဆိုတဲ့ စာတိုကေလးကို မပို႔ခဲ့ေသာ္လည္း သူကေတာ့ ကြၽန္မႏွင့္ စိတ္အခန္႔မသင့္ ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္၊ ခရီးေဝးကြာလြန္းလို႔ ေလးလံ ေႏွးေကြးသြားေပမယ့္ Connection ရေနတုန္း အခ်ိန္ေလးမွာေတာင္ သတိတရႏွင့္ အျပန္အလွန္ ပို႔ျမဲ ႏႈတ္ဆက္စာတိုေလးကို ပို႔ေပးခဲ့သည္။ သူပို႔လိုက္တဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ေလးမ်ား ကို ထပ္တလဲလဲ ဖတ္ရင္း ကြၽန္မ ေနာင္တရေနမိသည္။

တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဂ႐ုစိုက္ျပီး ညီတူညီမၽွ ခ်စ္ခင္ ၾကေသာ္လည္း ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အျမင္မတူသည့္ အခါတိုင္းမွာ ရင္ထဲက သံေယာဇဥ္ေတြကို ကြယ္ဝွက္ျပီး မာနေလးေတြ ကိုယ္စီႏွင့္ စကားအႏိုင္လုပ္ ေျပာခဲ့ၾကသည္။ သူကလည္း အိမ္ေထာင္ဦးစီးျဖစ္သည့္ သူ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုသာ ကြၽန္မက လိုက္နာေစခ်င္သလို ကြၽန္မကလည္း ကြၽန္မသေဘာထားကို သူက နား လည္မႈႏွင့္ လိုက္ေလ်ာေပးေစခ်င္ခဲ့သည္။ ဆိုရလၽွင္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ကိုယ့္ခ်စ္သူ စိတ္ ခ်မ္းသာဖို႔ထက္ ကိုယ့္ဆႏၵ၊ ကိုယ့္ခံစားခ်က္မ်ားကိုသာ ေရွ႕တန္းတင္ခဲ့ၾကသည္။ ဘယ္လို ျဖစ္သင့္သည္ ဆိုသည္ကို ႏွစ္ေယာက္စလံုး သိေသာ္လည္း အခ်င္းခ်င္း ယခုထက္ပိုျပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြးႏိုင္မႈ အားနည္းခဲ့ၾကသည္။

အခုေတာ့ ကြၽန္မ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါျပီ။ ကိုယ္လိုခ်င္တာတစ္ခုကို ရယူလိုမႈ ေလာဘေတြႏွင့္ အတင္းကာေရာ ၾကိဳးစားေနသမၽွ ဘယ္လိုမွ ရႏိုင္မည္ မဟုတ္မွန္း လက္ေတြ႕ သိခဲ့ရျပီ။ လူ႔သဘာဝအရ မရႏိုင္ေလ၊ လို ခ်င္ေလ၊ ၾကိဳးစားေလ၊ ကိုယ္ပဲ စိတ္ပင္ပန္း ဆင္းရဲေလ ျဖစ္ရသည္ကိုလည္း ျငီးေငြ႕လွျပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူက ဦးေဆာင္၍ ေလၽွာက္လွမ္းသြားမည္ဆိုသည့္ လမ္းတိုင္းကို သူ႔ေနာက္က ေအးျငိမ္းသက္သာစြာ အစဥ္ တစိုက္ လိုက္ပါေတာ့မည္။ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေလၽွာက္လွမ္းရမည့္ ဘဝခရီးလမ္းရွည္ၾကီးမွာ ေဘးခ်င္းယွဥ္၍ အတူေဖးမ ေလၽွာက္လွမ္းႏိုင္ခြင့္ မရခဲ့လၽွင္လည္း သူ႔လက္ကိုတြဲလို႔ ေနာက္ေတာ္ပါးမွ  ေနာက္လိုက္ေကာင္း တစ္ေယာက္အျဖစ္ တစ္ဖဝါးမွ မခြာ အသာတၾကည္ လိုက္ႏိုင္ဖို႔သာ ၾကိဳးစားပါေတာ့မည္။

ဖတ္ဖူးသည့္ စာစုတစ္ခုတြင္ ပါရွိသည့္အတိုင္း "အမ်ဳိးသားေတြဟာ သူတို႔ကို အားကိုးအားထားျပဳတဲ့ အိမ္ေထာင္ဖက္မ်ဳိးကိုသာ အလိုရွိတတ္ၾကျပီး လိမၼာပါးနပ္သည့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ တစ္ခါတစ္ရံ မိမိကိုယ္ ကိုယ္ တံုးအ,တတ္ဖို႔ လိုသည္" ဆိုျခင္းကို အခုေတာ့ ကြၽန္မ သိလိုက္ပါျပီ။

ကြၽန္မရဲ႕အသိ အခ်ိန္မေႏွာင္းေသးဘူး ထင္ပါရဲ႕ေနာ္... ..... .....။