ရင္ခုန္တြယ္ရစ္ ေႏွာင္ၾကိဳးျဖစ္ေစ...

နံရံထက္က နာရီကို ဘယ္ႏွၾကိမ္မွန္းမသိ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ နာရီလက္တံက ည ၁၁ နာရီသို႔ ညႊန္ျပေန သည္။ သာမန္ေန႔မ်ဳိးမွာ ဒီအခ်ိန္ဆို သူမ အိပ္ရာ၀င္ျပီးေနျပီ။ ခုေတာ့ သူမ မအိပ္ႏိုင္ေသး။ အဲ.. အိပ္ မရႏိုင္ေသးတာဆိုရင္ ပိုမွန္လိမ့္မည္။ အိမ္ခန္း ျပတင္းေပါက္မွ ေလေအးတစ္ခ်က္ ေ၀့၀ဲတိုက္ခတ္ လိုက္ေသာေၾကာင့္ စိမ့္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေဘးကို အသာငဲ့ေစာင္းၾကည့္မိေတာ့ သူလည္း သူမလိုပင္ အေတြးမ်ားေနဟန္ ေငးငိုင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူမ သက္ျပင္းကို အသာခ်ကာ အိမ္ေရွ႕လမ္းဘက္ သို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္။

လမ္းမထက္မွာ ကားငယ္တခ်ဳိ႕ ျဖတ္သန္းသြားတာ ေတြ႕ရသည္။ တစ္ခါတေလ လူငယ္တစ္စု ဆိုင္ကယ္ ကို အျပင္းေမာင္းႏွင္ရင္း သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုသြားသည့္အခါမ်ဳိးတြင္ေတာ့ သူမ လန္႔လန္႔ဖ်ပ္ဖ်ပ္ႏွင့္ပင္ စိတ္တိုေတာင္းမိရသည္။ ညဥ့္က နက္သည္ထက္ နက္လာသည္။ ေဆာင္း၀င္ခါစ အခ်ိန္မို႔ ေျမာက္ျပန္ေလ ညင္းက တသြဲ႕သြဲ႕ တိုက္ခတ္လာသည္။ သူမ မ်က္လံုးေတြ ပိုမို ေမွးစင္းလာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမ အိပ္ရာ၀င္ဖို႔ စိတ္မကူးႏိုင္ေသး။ သူ႔ဘက္ကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူလည္း ငိုက္ျမည္း လာဟန္ ရွိသည္။ သူမဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ရင္း ~~~

"အိပ္ခ်င္ေနျပီလား၊ ခဏေတာ့ သည္းခံလိုက္ပါဦးကြာ၊ သူတို႔ မၾကာခင္ ျပန္လာေတာ့မွာပါ"

 

သူမ ေခါင္းကို အသာညိတ္ျပလိုက္သည္။ အိပ္ခ်င္ေျပလို ေျပျငား သူမႏွင့္ သူ႔အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးၾကည့္ မိလိုက္သည္။ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆံုစည္းမႈက သိပ္မထူးဆန္းပါ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက တစ္ျခံတည္းမွာ အတူ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္က သူမက ျခံ၀င္းရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ အနည္းငယ္က်ေသာ ႏွစ္ထပ္အိမ္ ၾကီးမွာ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ သူကေတာ့ သူမေနထိုင္သည့္ အိမ္ထက္ အနည္းငယ္ ေနာက္ေရာက္ေသာ တစ္ထပ္တိုက္ပုကေလးမွာ ေနထိုင္သည္။ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ အိမ္ခ်င္း သိပ္မေ၀းေပမယ့္ လွမ္းၾကည့္ လွ်င္ ျမင္ႏိုင္ေသာ အကြာအေ၀းမွာ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မၾကာခဏဆိုသလို သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ မ်က္လံုး ခ်င္း ဆံုမိတတ္ၾကသည္။ သူမေနထိုင္ရာ အိမ္မွ လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ သူ႔ကို မနက္ေစာေစာပိုင္းေတြမွ စ၍ ညမိုးခ်ဳပ္သည္အထိ ေတြ႕ျမင္ရသည္။ သူကေတာ့ သူမကို ျမင္တိုင္း ခပ္ျပံဳးျပံဳးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိသည္။

 

သူ႔အျပံဳးေတြက ေႏြးေထြးမႈရွိသလို သူမရင္ကို ေအးျမေစေသာအစြမ္းလည္း ရွိသည္။ အခ်ိန္ၾကာလာေလ သူ႔အျပံဳးေတြကို သူမ စြဲလမ္းႏွစ္သက္လာေလ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ခါတေလ သူ႔ ကို ေတြ႕ျမင္ခြင့္ မရသည့္ ရက္မ်ားလည္း သူမ ၾကံဳခဲ့ဖူးပါသည္။ သူမ အိမ္ျပင္ဘက္သို႔ မထြက္ရသည့္အခါ မ်ား၊ သို႔မဟုတ္ သူ အိမ္ျပင္ဘက္သို႔ မထြက္သည့္ အခါမ်ားတြင္မူ သူမႏွစ္ေယာက္ တိတ္တခိုး လြမ္းၾကရ သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ႏွစ္ေယာက္သား ျမင္ခြင့္ရသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ တိတ္တဆိတ္ ေငးေမာရင္း အလြမ္းသယ္ခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကို အသိ အမွတ္ျပဳခံရသည့္ရက္ ေရာက္လာခဲ့သည္။

အဲဒီတစ္ေန႔က သူမဘ၀မွာ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေနထိုင္လ်က္ရွိသည့္ အိမ္ ႏွစ္ လံုးကို ေပါင္းျပီး သံုးထပ္တိုက္ ျပင္ေဆာက္လိုက္ၾကသည္။ အိမ္ေဆာက္ေနစဥ္ အေတာအတြင္း ျခံ ၀င္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ အသာလွဲေလ်ာင္းရင္း ၾကယ္ေတြကို အတူ ေငးေမာခဲ့ၾကဖူး သည္။ ျခံ၀င္းထဲက သစ္ခြပန္းရံု၊ စံပယ္ပန္းရံုႏွင့္ ႏွင္းဆီပန္းအိုးမ်ားထံက ေလအေ၀ွ႔မွာ သင္းပ်ံ႕လာတဲ့ ပန္း ရနံ႔မ်ားကို ရွဴရိႈက္ရင္း လသာညမ်ားကို သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရင္ခုန္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကဖူးသည္။ သူ႔နံေဘးမွာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းရင္း သူ႔ကို ခိုးၾကည့္ေနရသည့္ အခိုက္အတန္႔ကေလးကေတာ့ သူမ ဘ၀မွာ ဘယ္အရာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္သည့္ ေရႊေရာင္အခ်ိန္ကေလးမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။

ဒီလိုႏွင့္ ငါးလေလာက္ၾကာေတာ့ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခမ္းနားထည္၀ါသည့္ သံုးထပ္တိုက္အိမ္ၾကီးမွာ အတူ တကြ ေနထိုင္ခြင့္ ရခဲ့ၾကသည္။ သူမတို႔ေနထိုင္သည့္ အခန္းကေလး၏ အျပင္ဘက္မွာ လသာေဆာင္ ရွိ သည္။ လသာေဆာင္မွာ သူမ အလြန္ႏွစ္သက္သည့္ သစ္ခြပန္းျဖဴျဖဴကေလးမ်ားကို စင္ကေလးတစ္ခုႏွင့္ ထိုးထားသည္။ သစ္ခြစင္ကေလးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ကႏုတ္ပန္းမ်ားျဖင့္ အလွဆင္ထားေသာ အျဖဴေရာင္ စားပြဲ၀ိုင္းငယ္ေလးႏွင့္ ထိုင္ခံုေလးႏွစ္ခု ရွိသည္။ လသာေဆာင္၏ မ်က္ႏွာစာ ေထာင့္မ်ားတြင္ေတာ့ ျပာလဲ့ လဲ့ မီးအိမ္ကေလးမ်ား တပ္ဆင္ထားသည္။ သူမ မွတ္မိေနေသးသည္။ အိမ္အသစ္ၾကီးေပၚသို႔ သူမတို႔ စစ ခ်င္း ေရာက္လာစဥ္ကတည္းက ထိုလသာေဆာင္ကေလးကို သူမ အလြန္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရသည္။ သူမ၏ စိတ္ကူးထဲတြင္ ထိုလသာေဆာင္ကေလးရွိ စားပြဲႏွင့္ ထိုင္ခံုကေလးတြင္ သူႏွင့္အတူ ထိုင္ရင္း လျပည့္ည၏ အလွကို ခံစားၾကည့္ခ်င္သည္။ ေလျပည္ႏွင့္အတူ သယ္ေဆာင္လာမည့္ သင္းပ်ံ႕သည့္ ပန္းရနံ႔မ်ားကို ခံစားရင္း သူ႔အတြက္ ကဗ်ာေတြ ေရးဖြဲ႕ခ်င္မိသည္။ တစ္ခါတေလ ေကာ္ဖီပူပူေလးေသာက္ရင္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း တဖြဲ႕တႏြဲ႕ ေျပာခ်င္မိသည္။ ၾကည့္စမ္းပါ... သူမစိတ္ကူးထားသည့္ ဘ၀ေလးမွာ ဘယ္ေလာက္ ကဗ်ာဆန္လိုက္ပါသလဲ။

 

သို႔ေသာ္လည္း ... စိတ္ကူးသည္ စိတ္ကူးသာျဖစ္သည္မို႔ သူမ၏ လက္ေတြ႕ဘ၀ထဲမွာ သူမစိတ္ကူးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္ မရခဲ့ပါ။ သူမကိုယ္တိုင္ ဘာကိုမွ် မေျပာင္းလဲႏိုင္သည့္ အေျခအေနတြင္ သူမ ဆႏၵမ်ားေၾကာင့္ သူ႔ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ မေပးလိုပါ။ တစ္ခါက သူမ၏ ဆႏၵမ်ားကို သူ႔ကို ရင္ဖြင့္ခဲ့ဖူး သည္။ သူက ေလးေလးနက္နက္ နားေထာင္ျပီး သူမကို တစ္ခြန္းေတာ့ မွတ္ခ်က္ျပဳသည္။

"မင္းက သိပ္စိတ္ကူးယဥ္တာပဲေနာ္"

အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူမဆႏၵမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး သူ႔ကို ဘာမွ် မေျပာျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါ။ သူ႔ကို စိတ္ဆိုးတာ၊ စိတ္ေကာက္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ သူမရဲ႕ဆႏၵတစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ သူ႔ကို ၀န္မေလးေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ သည္။ သူမ ဘယ္ေလာက္ အေတြးလြန္ေနမိသည္ မသိ။ ျခံ၀င္းေရွ႕မွ တတီတီ တီးလိုက္ေသာ ကားဟြန္း သံေၾကာင့္ သူမ အသိစိတ္ ျပန္၀င္သြားရသည္။ ျခံ၀င္းေရွ႕ကို အသာ ကဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ ျပန္လာ ၾကျပီဆိုတာ သိလိုက္ရသည္။ သူမ နံရံထက္က နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ သူတို႔ စကားေျပာသံႏွင့္ အတူ ေလွကားေပၚ နင္းတက္လာသည့္ ေျခသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည္။

"ဟူး...၊ ပင္ပန္းတယ္ ေမာင္ေရ႕၊ ဒါေတာင္ မနည္းကို ေျပာျပီး လစ္ထြက္လာရတာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက လည္း မဆံုတာ ၾကာျပီမဟုတ္လား"

"ေအးေပါ့ကြာ၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုယ္က အားနာလို႔ ဘာမွ မေျပာတာေပါ့"

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေမာင္ရယ္...၊ ေဟာေတာ့ ... ဒီမွာ ၾကည့္ပါဦး ေမာင္ေရ၊ ခင္တို႔ လသာေဆာင္က သံပန္းတံခါးကို မပိတ္ခဲ့မိဘူးေတာ့ ...၊ ညေနက ေလာေလာနဲ႔ ထြက္သြားတာ သစ္သားတံခါးကိုပဲ ေလာ့ခ္ ခ်ခဲ့မိတာကိုး"

"အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကို ေျပာတာေပါ့၊ မင္းဟာေလ... အျမဲတမ္း ရွပ္ပ်ာ ရွပ္ပ်ာနဲ႔၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ အထဲက သစ္သားတံခါး ပိတ္ခဲ့မိေပလို႔၊ ႏို႔မို႔ဆို သူခိုးေတြ ဘာေတြ တက္ေနမွ ဒုကၡ"

"ေမ့သြားလို႔ပါ ေမာင္ရယ္...၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီသံပန္းတံခါးေလးတစ္စံုကိုေတာ့ ခင္ သိပ္သေဘာက်တာပဲ၊ အရင္တုန္းက ခင္တို႔ျခံထဲမွာ အိမ္ႏွစ္အိမ္ ရွိတယ္ေလ၊ အဲဒီႏွစ္အိမ္စလံုးမွာ ဒီလို သံပန္းတံခါးမ်ဳိး ဆင္တူ တပ္ထားတာ ေမာင္ရဲ႕၊ အဲဒါ အိမ္ျပင္ေဆာက္တုန္းက ခင္က နဂိုရွိေနတဲ့ သံပန္းတံခါးေတြကိုပဲ ျပန္သံုးမယ္ ဆိုျပီး ခင္တို႔အခန္းကေန လသာေဆာင္ထြက္တဲ့ေနရာမွာ တပ္ထားလိုက္တာေလ။ ဒီသံပန္းတံခါးေတြက ၾကာျပီျဖစ္ေပမယ့္ ေဟာင္းႏြမ္းတဲ့ပံု မရွိဘူး၊ သူ႔ရဲ႕ဒီဇိုင္းကလည္း ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးနဲ႔ ဆန္းတယ္ေလ။ အဲဒီ အခ်က္ေတြေၾကာင့္ ခင္က ဒီသံပန္းတံခါးေလးကို သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနတာေပါ့"

"ကဲပါ....စကားမ်ားမေနနဲ႔ မေရႊေခ်ာ၊ အခ်ိန္က မနည္းေတာ့ဘူး၊ တံခါးပိတ္ျပီး ေရမိုးခ်ဳိး အိပ္ရာ၀င္ေတာ့"

"ေမာင္ကေရာ... မအိပ္ေသးဘူးလား"

"အိပ္မွာေပါ့... ရံုးက အလုပ္ေလးေတြ လက္စသတ္လိုက္ဦးမယ္... မင္း အိပ္ႏွင့္ေလ"

* * * * * * *

ခဏၾကာေတာ့ သူမအတြက္ အေႏြးေထြးဆံုး၊ အလံုျခံဳဆံုး သူ႔ရဲ႕ရင္ခြင္မွာ သူမတစ္ေယာက္ ကေလးေလး လို ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္လင္းသည္ႏွင့္ သူနဲ႔ တစ္ေန႔တာ ခြဲခြာေနရဦးမွာမို႔ သူမအတြက္ အားအင္လိုသည္ မဟုတ္ပါလား။

စာဖတ္သူမ်ား အားလံုးကို ခင္မင္ ေလးစားလ်က္

ျမ၀တီေဇာ္