ရင္ႏွင့္ ရင္းေသာ ခ်စ္ျခင္းသံစဥ္

စာဖတ္သူမ်ားအားလံုး မဂၤလာပါရွင္။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ကၽြန္မ ျမ၀တီေဇာ္တစ္ေယာက္ ဘေလာ့ ရပ္၀န္းကေန ခဏေပ်ာက္ (အဲ..မွားလို႔) အၾကာၾကီး ေပ်ာက္ေနခဲ့ရပါတယ္။ စာအသစ္ေတြ မတင္တာ ၾကာလို႔ စာေရးတဲ့၀ါသနာကို စြန္႔လိုက္ျပီလို႔ေတာ့ မထင္ၾကပါနဲ႔ေနာ္။ :) အားလံုးနဲ႔ အဆက္ျပတ္ သြားခဲ့ရ တာက Depression ၀င္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ကိစၥတစ္ခုကို ခံစားခဲ့ရတာေၾကာင့္ စိတ္ေလေလနဲ႔ စာမေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။

ဒီအေတာအတြင္းမွာ ကၽြန္မ တခ်ဳိ႕ေသာ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ဘေလာ့ေတြကို ၀င္ဖတ္မိတာ ရွိသလို မဖတ္မိခဲ့ တဲ့ ဘေလာ့ေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ေမာင္ႏွမေတြ၊ ညီအစ္မေတြကို ေတာင္းပန္ခ်င္ပါ တယ္။ တစ္ခါတေလ စာေတြသာ ၀င္ဖတ္သြားေပမယ့္ စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ မကပ္တဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေနလို႔ ကြန္မန္႔ေတြ လည္း မေပးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ စာေတြ ၀င္ေရာက္ ဖတ္ရႈျပီး တိတ္တဆိတ္ ျပန္သြားခဲ့တာေတြ မ်ားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုရက္ပိုင္းမွာေတာ့ စာေၾကြးေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ရွင္းေနရပါတယ္။ :)

ကၽြန္မ စိတ္ဓာတ္က်ေနခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကို ရင္ဖြင့္ရရင္ ကၽြန္မဘ၀မွာ ၾကိဳးစားတိုင္းလည္း မရႏိုင္ တဲ့အရာဆိုတာ ရွိေနပါေသးလားဆိုတဲ့ အသိကို ကၽြန္မ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုဆီက သင္ခန္း စာ ရခဲ့လို႔ပါ။ ဘယ္သူမဆို ႏွစ္နဲ႔ခ်ီျပီး ကိုယ္တိုင္ အပင္ပန္းခံ ၾကိဳးစားလာခဲ့လို႔ ရရွိရမယ့္ ရလဒ္တစ္ခုက ရက္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာ လက္လႊတ္ခံလိုက္ရမယ္ဆိုရင္ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ တုန္လႈပ္မိၾကမွာပါပဲ။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ၾကိဳးစားပမ္းစား တည္ေဆာက္ခဲ့ရတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုက ႏွစ္ရက္တာ အေတာအတြင္း မွာ ဘာအက်ဳိးခံစားခြင့္မွ မရလိုက္ဘဲ အဆံုးရံႈးခံလိုက္ရဖို႔ဆိုတာ တျခားသူေတြေတာ့ မသိေပမယ့္ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ အင္မတန္ကို စြန္႔စားခဲ့ရတဲ့ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေလာက္ လိုခ်င္ခဲ့တဲ့ ရလဒ္ကို အဆံုးရံႈးခံရဲဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကလည္း ကၽြန္မ အရူး အမူး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရတဲ့ မိခင္ဘ၀ဆိုေတာ့ ကၽြန္မမွာ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာေပၚ ရပ္ေနရတဲ့သူလို တစ္ဖက္ဖက္ကို အေလးသာမွ ျဖစ္မယ့္ အေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မ ၾကိဳးစားခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ ပင္ပန္းခဲ့ရ တဲ့ ကာလေတြ၊ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ စာေမးပြဲရလဒ္ေတြ ဒါေတြအားလံုးဟာ Presentation လုပ္မယ့္ အၾကိဳရက္ နဲ႔ ပတ္ကားရက္ ႏွစ္ရက္ကို မလာႏိုင္ရင္ ဘြဲ႕မေပးဘူးဆိုတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေၾကာင့္ ေရစုန္ေမ်ာခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မ တက္ေရာက္တဲ့သင္တန္းမွာ Project ႏွစ္ခု လုပ္ရပါတယ္။ ပထမတစ္ခုကို ေအာင္ျမင္စြာ ေက်ာ္ျဖတ္ ခဲ့သလို ဒုတိယ Project ကိုလည္း ကၽြန္မ ပါ၀င္တဲ့ Group အတြက္ လက္ရွိ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း၊ အဲဒီလုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ လုပ္ငန္းလည္ပတ္မႈ Data ေတြ၊ လိုအပ္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ကၽြန္မ အားလံုး ျပင္ဆင္ ကူညီေပးခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီလို ၾကိဳးစားလာခဲ့ေပမဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ က်န္းမာေရးအေျခအေနက အိမ္မွာပဲ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ အနားယူဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့ ဆရာ၀န္ရဲ႕ညႊန္ၾကားခ်က္ေၾကာင့္ မတတ္သာဘဲ အိမ္မွာ ကၽြန္မ တစ္လေလာက္ နားေန ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအေတာအတြင္းမွာ လူကသာ မသြားမလာရေပမဲ့ Project အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အခ်က္ အလက္ေတြကို အိမ္ကေနပဲ e-mail နဲ႔ ပို႔ျပီး ကၽြန္မအဖြဲ႕၀င္ေတြအတြက္ ၾကိဳးစား ကူညီခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကံတရားက ကၽြန္မကို မ်က္ႏွာသာ မေပးခဲ့ပါဘူး။ အိမ္ေပၚကေန အိမ္ေအာက္ကိုေတာင္ အတက္အဆင္း မလုပ္ဖို႔ ညႊန္ၾကားခံထားရတဲ့ ကၽြန္မ၊ အိမ္ကေန ကားနဲ႔သြားရင္ တစ္နာရီနီးပါး ေမာင္းရတဲ့ (လိုင္းကား စီးရင္ ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာတဲ့) ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေလးထပ္ စာသင္ေဆာင္ အေပၚဆံုးထပ္မွာ ျပဳ လုပ္မယ့္ Presentation ကို လာဖို႔ ဘယ္လိုမွ အခြင့္အေရး မရခဲ့ပါဘူး။

ဆရာ၀န္က "အႏၱရာယ္ရွိႏိုင္တယ္၊ လံုး၀ မသြားပါနဲ႔" ဆိုတဲ့ အၾကံျပဳ တားျမစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ေတြ သဲထဲ ေရသြန္သလို အလဟႆ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းက ကၽြန္မရဲ႕ ဆရာမေတြကလည္း ကၽြန္မကို ႏွေမ်ာၾကလို႔ အဲဒီႏွစ္ရက္ကို "မ်က္ႏွာပဲ လာျပပါ၊ နာရီ၀က္ေလာက္ လာျပီးရင္ က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔ ေစာေစာျပန္ပါရေစဆိုျပီး ပါေမာကၡေတြကို ခြင့္တိုင္ေပးပါ့မယ္၊ လာျဖစ္ေအာင္သာ လာပါ" လို႔ ေစတနာနဲ႔ ကူညီၾကေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕ရင္ေသြးေလးအတြက္ ဘယ္လိုမွ အတိမ္းအေစာင္း မခံႏိုင္တာမို႔ ရည္မွန္းခ်က္ကို လက္လႊတ္ခဲ့ရပါတယ္။

ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ဖို႔ လက္တစ္ကမ္းအလိုက်မွ လက္လႊတ္ခဲ့ရတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ကၽြန္မ စာေတြထဲမွာ၊ တခ်ဳိ႕သူေတြ ေျပာစကားမွာ ၾကားဖူး၊ ဖတ္ခဲ့ရဖူးေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳေတြ႔လာရတဲ့အခါ မွာေတာ့ စိတ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္ဖို႔ အေတာ္ၾကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္မဘ၀မွာ ဘယ္ေလာက္ အသည္းအသန္ ၾကိဳးစားခဲ့ရတဲ့ ပညာေရးျဖစ္ေနပါေစ၊ ကိုယ့္ရင္ေသြးနဲ႔ ပတ္သက္လာတဲ့ အခါ ဘာမွ အေရးမၾကီးေတာ့တဲ့ ကိစၥတစ္ခုလို သေဘာထားႏိုင္ခဲ့တာလည္း မိခင္ေမတၱာဆိုတာေၾကာင့္ မ်ားလားလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ေတြးေနမိပါတယ္။ တကယ္ဆို ကၽြန္မက ေတြေ၀တတ္သူတစ္ေယာက္၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်ျပီးသြားျပီဆိုရင္လည္း ေတာ္ရံုနဲ႔ ျပန္မျပင္တတ္သူတစ္ေယာက္၊ (ေျပာရမယ္ဆို ရင္ေတာ့ ေခါင္းမာသလို ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ မေရာက္မခ်င္း ေတာ္ရံုတန္ရံုနဲ႔ လက္မေလွ်ာ့တတ္သူေပါ့) အဲဒီလိုလူစားမ်ဳိးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မက ကိုယ့္ရင္ေသြးနဲ႔လည္း ပတ္သက္လာေရာ ကိုယ့္မွာ ရွိေနတဲ့ ေခါင္းမာ တတ္တာေတြ၊ ဇြတ္တရြတ္ႏိုင္တာေတြ၊ ေတြေ၀တတ္တာေတြ စတဲ့ အက်င့္ဆိုးေတြက အလြယ္တကူ ပဲ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္တာေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အံ့ၾသမိပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ မိဘေနရာမွာ ေရာက္လာေတာ့မွ ကိုယ့္မိဘေတြ ကိုယ့္အေပၚ ဘယ္ေလာက္ အႏြံတာခံ၊ အနစ္နာခံခဲ့ရရွာမလဲလို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာမိခဲ့ရပါတယ္။ မိဘဆိုတာ သားသမီး ကို ျဖဴသလား၊ မည္းသလား၊ သားေလးလား၊ သမီးေလးလား မသိရခင္အခ်ိန္ကတည္းက ေပးဆပ္ စြန္႔ လႊတ္ခဲ့ရတာေတြခ်ည္းပါပဲလားလို႔လည္း အေတြး၀င္မိပါတယ္။ ေလာကမွာ ဘယ္လိုေမတၱာမ်ဳိးကမွ မိဘရဲ႕ သားသမီးအေပၚ ထားတဲ့ ေမတၱာကို မႏိႈင္းယွဥ္ႏိုင္ပါဘူးဆိုတာ မိဘေနရာ ေရာက္လာတဲ့တစ္ေန႔ လူတိုင္း သေဘာေပါက္ နားလည္လာၾကမွာပါ။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မအေတြးထဲမွာ ကိုယ့္သားသမီးအတြက္ ကလြဲရင္ တျခား အရာေတြအတြက္ ေနရာမေပးႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒါကို မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕အတၱလို႔ ဆိုခ်င္ လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မိဘတိုင္းက သားသမီးအတြက္ဆိုရင္ မာနေတြ ခ၀ါခ်၊ အတၱေတြ ေဘးခ်ိတ္လို႔ သားသမီးတစ္မ်က္ႏွာကို တစ္ကမၻာ ထင္ျပီး အသက္ရွင္သန္ေနရတဲ့သူေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။


(ကိုယ္ပိုင္ ခံစားခ်က္ကို ရင္ဖြင့္လိုက္ရလို႔ စိတ္သက္သာသြားပါျပီ။ သည္းခံျပီး ဖတ္ေပးၾကေသာ စာဖတ္သူ မ်ားအားလံုးကို ေက်းဇူး အထူးတင္ရွိပါသည္။)

စာဖတ္သူမ်ားအားလံုးကို ခင္မင္ ေလးစားလ်က္

ျမ၀တီေဇာ္