သဲသဲမဲမဲ
ရြာသြန္းေနေသာ
မိုးေရစက္ေတြၾကားက ဝိုးတဝါး ေတြ႕ေနရဆဲျဖစ္ေသာ ထိုအိမ္ကေလးကို သူမ
ျငိမ္သက္စြာ
ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူမအတြက္ေတာ့ ဥတုရာသီ ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း ထိုအိမ္
ကေလးကို ေငးၾကည့္ေနရျခင္းသည္သာ
ေပ်ာ္ရႊင္မႈတစ္မ်ဳိးလို ျဖစ္ေနသည္။ ေႏြရာသီရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့ ေရာင္ျခည္ေတြနဲ႔
တက္ၾကြ
လန္းဆန္းေနတဲ့ အိမ္ကေလးရဲ႕ပံုရိပ္ေတြကို သူမ အားက် ႏွစ္သက္စိတ္နဲ႔
ေငးၾကည့္ဖူးသလို
ႏွင္း မႈန္ေတြ တဖြဲဖြဲ ေၾကြလြင့္ေနတဲ့ ေဆာင္းရာသီရဲ႕
ဆိတ္ျငိမ္ေအးခ်မ္းမႈေတြနဲ႔ ထံုမႊမ္းထားတဲ့ အိမ္ကေလးကို လည္း သူမ မက္ေမာ
တြယ္တာစြာ ေငးၾကည့္မိခဲ့ဖူးသည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က သူမဘဝမွာ
အလိုခ်င္ အေတာင့္တဆံုး ဆႏၵတစ္ခုကို ျဖည့္ဆည္းေပးမည္ဆိုလၽွင္ ထိုအိမ္ကေလးအား
ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ခြင့္ကို
သူမ ေတာင္းဆိုမိမည္ ထင္သည္။ ထိုမၽွေလာက္အထိ အိမ္ကေလးက သူမရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို
ညိဳ႕ငင္ ဖမ္း စားႏိုင္ေလသည္။
ညအိပ္ခ်ိန္ဆို
မ်က္လံုးမ်ား
မွိတ္လိုက္တိုင္း သူမ စိတ္ဝင္တစား ေစာင့္ၾကည့္ေနမိေသာ အိမ္ကေလးရဲ႕
သြင္ျပင္က
သူမရဲ႕စိတ္အာ႐ံုမွာ တရစ္ဝဲဝဲ ေပၚလာျမဲျဖစ္သည္။ မက်ယ္လြန္း မက်ဥ္းလြန္းေသာ
ေျမ ကြက္ေပၚမွာ
ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးက ႐ုိးရွင္း ေသသပ္လွသည္။ အိမ္ကေလး မွာ
ေခါင္းရင္းဘက္ကို
ေျမေနရာ အနည္းငယ္ ခ်န္၍ ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္ျပီး သူ႔အတိုင္းအတာႏွင့္သူေတာ့
က်ဥ္းသည္ဟု
မဆိုသာ။ ခပ္စိပ္စိပ္ ကာရံထားတဲ့ ျခံစည္း႐ုိးျဖဴျဖဴေလးရဲ႕ အတြင္းဘက္
အိမ္ကေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာစာမွာ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးမ်ားက ေလးေထာင့္စပ္စပ္
တိတိက်က် ရွိေနသည္။ ျမက္ခင္းစိမ္းေလး ရဲ႕ေဘးမွာ
ကြန္ကရစ္ ခင္းထားေသာ လူသြားလမ္းငယ္ေလးတစ္ခုက ျမက္ ခင္းေလးကို ေဘာင္ခတ္ေပး
ထားသည္။ ထိုလမ္းကေလးရဲ႕
အဆံုးမွာ အိမ္ကေလးရဲ႕ ဆင္ဝင္ေအာက္ကို ေရာက္သည္။ ဆင္ဝင္ေအာက္ ရွိ
အိမ္ကေလးရဲ႕ ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွာ
ေဆးအျဖဴနဲ႔အစိမ္းကို တစ္ကန္႔စီ သုတ္ထားတဲ့ ခ်စ္စဖြယ္ ဒန္းကေလး တစ္ခု
ရွိေနသည္။ ဒန္းကေလးရဲ႕ေဘးမွာ
အျဖဴေရာင္ သံုးေခ်ာင္းေထာက္ သံစားပြဲငယ္တစ္ခု ခ်ထား သည္။ ထိုဒန္းကေလးနဲ႔
စားပြဲျဖဴျဖဴေလးကို
လြန္ေသာ္ အိမ္ကေလးရဲ႕တံခါးဝ ရွိသည္။ ထိုတံခါးေပါက္ကား သူမ
စိတ္အဝင္စားဆံုးအရာပင္ ျဖစ္သည္။
သတိထားမိသေလာက္ သူမ ေငးၾကည့္ေနမိသည့္အခ်ိန္တိုင္း ထိုတံခါးခ်ပ္မွာ
အျမဲလိုလို ပိတ္ထားေလ့ရွိသည္။
အိမ္ကေလးရဲ႕ ေခါင္းရင္းဘက္ျခမ္းမွာေတာ့ အုတ္နံရံကို မွီျပီး တန္း႐ုိက္ကာ
စိုက္ပ်ဳိးထားသည့္ သစ္ခြပင္မ်ားကို စီရရီ ေတြ႕ရသည္။ သစ္ခြပန္းမ်ားကို
ေနေရာင္ျခည္ လိုအပ္သေလာက္သာ
ရရွိေစဖို႔ အေပၚက ပိုက္ကြန္စိမ္းျဖင့္ အုပ္မိုး ကာရံထားေသးသည္။ ပိုက္ကြန္
မိုးေအာက္ေျခ
တစ္ဖက္ျခမ္းမွာေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းအိုးမ်ား စီတန္းခ်ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အျခား
တစ္ ဖက္ျခမ္းမွာ
သစ္သားခံုတန္းရွည္ေလးတစ္ခု ခ်ထားသည္။ ဒါဟာ သူမျမင္ေနက် အိမ္ကေလးရဲ႕
မေျပာင္း မလဲတဲ့
အသြင္အျပင္ပင္။
သူမ
အႏွစ္ျခိဳက္ဆံုးကေတာ့ အိမ္ကေလးရဲ႕ စိမ္းစိုလန္းဆန္းတဲ့ အေသြးအေရာင္ပင္ ျဖစ္သည္။ တစ္အိမ္ လံုး
ေရညႇိစိမ္းေရာင္ေဆး သုတ္ထားျပီး ျပတင္းေပါက္ေပါင္ေတြကိုေတာ့ အျဖဴေရာင္ေဆး သုတ္ထား သည္။
မွန္ျပတင္းေတြေနာက္က ဧည့္ခန္းကိုေတာ့ အျဖဴေရာင္ ဇာခန္းစည္းရွည္ေတြေၾကာင့္ သူမ ေတြ႕ျမင္ ခြင့္
မရခဲ့ပါ။ သို႔ေပမဲ့လည္း သူမကေတာ့ အိမ္ကေလးကို ၾကည့္လိုက္တိုင္း ျဖဴစင္ေအးခ်မ္းမႈနဲ႔အတူ
တစ္စံု တစ္ရာေသာ ခံစားခ်က္ကို ခံစားရျမဲျဖစ္သည္။ ထိုခံစားခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာသည္ ဘာဆိုတာကိုလည္း
သူမ ကိုယ္တိုင္ အမည္မတပ္တတ္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူမရဲ႕တစ္ေန႔တာမွာ အိမ္ကေလးကို စိတ္ဝင္ တစား
ေငးေမာၾကည့္ရႈရေသာ အလုပ္သည္ သူမဘဝရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လို႔ လာခဲ့ေလ သည္။
အိမ္ကေလးကို
ၾကည့္ရင္း သူမအေနႏွင့္ တစ္ခါတရံ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ရေသာ အခ်ိန္မ်ားလည္း ရွိခဲ့ေလသည္။ အျမဲလိုလို
ေစ့ပိတ္ထားတတ္ေသာ တံခါးခ်ပ္မ်ားရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ဘာေတြ ရွိေနမလဲ၊ အိမ္ကေလး ထဲမွာ ေနသူက
ဘာေၾကာင့္ အျမဲလိုလို တံခါးေစ့ပိတ္ထားရသလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေတြးမိတဲ့အခါတိုင္း သူမ
အိမ္ကေလးဆီသို႔ အေျပးသြားကာ ပိတ္ထားေသာ တံခါးခ်ပ္မ်ားကို ဆြဲဖြင့္ၾကည့္လိုက္ခ်င္စိတ္မ်ားက
ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရ ေပၚလာတတ္သည္။ ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ သူမ စိတ္ေတြ မြန္းက်ပ္စြာျဖင့္ ခပ္တိုးတိုး
သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ထို႔ေနာက္ အေျဖမရွိေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို စိတ္ရႈပ္ေထြးစြာ ေခါင္းယမ္းထုတ္ပစ္ လိုက္ျပီး
ျပန္လည္ ျငိမ္သက္သြားမိျပန္ကာ သူမရဲ႕ မ်က္စိေရွ႕က အိမ္ကေလးကို ေငးၾကည့္ေနျမဲ ေငး ၾကည့္ေနမိျပန္သည္။
တစ္ရက္။
အဲဒီတစ္ရက္ကေတာ့
သူမ အလြန္ အံ့ၾသသြားခဲ့ရသည္။ အိမ္ကေလးကို သူမ ေငးေမာ ၾကည့္ရႈ ခဲ့စဥ္
အေတာအတြင္းမွာ အိမ္ကေလးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ထူးျခားမႈကို ပထမဆံုး
ျမင္ေတြ႕လိုက္ရျခင္း ျဖစ္ သည္။
သူမ ေငးၾကည့္မိေနစဥ္မွာပင္ အျမဲလိုလို ေစ့ပိတ္ထားခဲ့ေသာ
အိမ္ကေလးရဲ႕တံခါးခ်ပ္က ပြင့္ဟ လာခဲ့သည္။
သူမ စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ကိုယ္ကို ကိုင္းျပီး ငံု႔ၾကည့္လိုက္မိသည္။
တံခါးဝမွာ အမ်ဳိးသမီး ငယ္တစ္ေယာက္ ေပၚလာသည္။ အမ်ဳိးသမီးက
အေရာင္ရင့္ေသာ္လည္း သစ္လြင္ေသာ အထက္ေအာက္ ဆင္တူ ဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္ထားျပီး
စိတ္လက္ေပ်ာ္ရႊင္ ေနပံုရသည္။ တံခါးဝမွ ထြက္လာျပီး ဒန္းကေလးမွာ ထိုင္လ်က္
ေျခေထာက္ကာ
ခပ္ျဖည္းျဖည္း လႊဲစီးေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ အိမ္ထဲသို႔ လွစ္ခနဲ ဝင္ေရာက္
ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပန္သည္။
သူမ တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနမိဆဲ ထိုအမ်ဳိးသမီးငယ္ ျပန္ထြက္လာ သည္။ ေဟာ…ဒီတစ္ခါေတာ့
ခုနက ဝတ္စံုမ်ဳိး
မဟုတ္ျပန္ေတာ့။ အနည္းငယ္ အေရာင္ႏုလြင္ေသာ ဝတ္စံုႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့
သူမ မ်က္ခံုးပင့္သြားမိသည္။
ၾကည့္ေလ… ထိုအမ်ဳိးသမီးငယ္သည္ ခုနက စည္းေႏွာင္ထားေသာ ဆံပင္မ်ားကို
ေက်ာေပၚတြင္ ဒီအတိုင္းပင္
ျဖန္႔ခ်ထားသည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ လည္း အမ်ဳိးသမီးငယ္သည္ ရွိရင္းစြဲအသက္ထက္
ပိုျပီး ငယ္ႏုသြားသလို
ထင္ရသည္။ ခဏအၾကာ အမ်ဳိး သမီးငယ္၏ လက္ကိုင္ဖုန္း ျမည္လာျပီး
ျပံဳးရႊင္စြာျဖင့္ ရယ္ေမာေျပာဆိုေနတာ
ေတြ႕ရသည္။ အမ်ဳိးသမီး ငယ္ကို ၾကည့္ရင္း သူမပါ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ကူးစက္လာသည္။
ဟုတ္ပါသည္။
သူမအေနျဖင့္ ဤအိမ္ကေလး ကို သက္ဝင္လွပေစသူ အမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္ဦး ရွိေနသည္ကို
သိလိုက္ရေသာေၾကာင့္
အိမ္ကေလးအတြက္ အနည္းငယ္ ဘဝင္က်သြားသလို အမ်ဳိးသမီးငယ္ကို
ခင္မင္ႏွစ္လိုစိတ္လည္း ျဖစ္ေပၚလာမိသည္။
မၾကာမီမွာပင္
အိမ္ကေလးေရွ႕မွာ
ကားတစ္စီး ရပ္လာတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ကားေပၚက အမ်ဳိးသမီးငယ္ႏွင့္
သက္တူရြယ္တူေလာက္ရွိမည့္ အမ်ဳိးသားတစ္ဦး ဆင္းလာသည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာ
ခရီးေဝးက
ျပန္လာပံုရသည္။ ကားေပၚက အထုပ္အပိုးေတြ ခ်ျပီးသည္ႏွင့္
ျခံဝင္းတံခါးေရွ႕ေရာက္လာေသာ အမ်ဳိးသမီးငယ္က
အထုပ္အပိုးမ်ားကို ကူညီဆြဲယူျပီး ျမက္ခင္းစိမ္းေလးေဘးက လမ္းကေလး အတိုင္း
ႏွစ္ေယာက္သား ရယ္ကာေမာကာႏွင့္ အိမ္ကေလးဆီသို႔ ေက်ာခိုင္း ေလၽွာက္သြားၾကသည္။
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊
သူမ ထိုျမင္ကြင္းကို ေငးၾကည့္ေနရင္း ရင္ထဲက နာက်င္လာမိသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ကေလးထဲ ဝင္ေရာက္
ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်ိန္မွာ သူမ ရင္ထဲ ပိုမို ဆို႔က်ပ္လာကာ မိုက္ခနဲျဖစ္ျပီး
လဲျပိဳသြားခဲ့ေတာ့သည္။
တကယ္ေတာ့ သူမတြင္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝလိုမ်ဳိး လွပတဲ့ အတိတ္တစ္ခုကို
ပိုင္ဆိုင္ဖူးခဲ့သည္ဆိုတာ…..။
………………………………………………။
*
* * *
* *
No comments:
Post a Comment