Friday, November 30, 2012

အခ်စ္မွာ ႏူးညံ့စြာ က်ရံႈးျခင္း



နာရီကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညရွစ္နာရီခြဲေနျပီ။ ခုခ်ိန္ထိ သူ႔အရိပ္အေယာင္ကို မျမင္ရေသး။ ဗိုက္က လည္း ဆာလွျပီ။ ေန႔ခင္းကတည္းက ေသေသခ်ာခ်ာ မွာထားလ်က္နဲ႔ သူက ေနာက္က်ေနတာမို႔ စိတ္က တိုခ်င္သည္။ ဒီေန႔ ကြၽန္မေမြးေန႔မို႔ ညစာ အတူတူစားဖို႔ သူ႔ကို ညရွစ္နာရီ ေနာက္ဆံုးထားျပီး အိမ္ျပန္ခဲ့ဖို႔ မွာလိုက္လ်က္နဲ႔ ခုေတာ့... ရွစ္နာရီခြဲတာေတာင္ သူက ေပ်ာက္ခ်က္သား ေကာင္းတုန္းေလ။ သိမယ္ ... ဟင္း ... လာေပ့ေစဦး ... တစ္ပတ္ေလာက္ကို စိတ္ေကာက္ပစ္လိုက္ဦးမယ္။

 ေျပာရဦးမယ္။ ညစာဆိုလို႔ အထူးတလည္ ျပင္ဆင္ထားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ခါတိုင္း ခ်က္ေနက် ထမင္းနဲ႔ ဟင္းပါပဲ။ အဲ .. (ကြၽန္မတို႔အတြက္) ထူးတယ္လို႔ ေျပာရမယ့္ အခ်က္က ႏွစ္ေယာက္အတူ ထမင္း လက္ဆံု စားဖို႔ပါပဲ။ တကယ္ပါ... ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္က်ျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ထမင္းလက္ဆံု စားျဖစ္တဲ့ေန႔ ဆိုတာ အင္မတန္ ရွားပါတယ္။ သူကလည္း မိုးလင္းတာနဲ႔ အိမ္ေပၚမွာ မရွိတဲ့သူ။ ကြၽန္မကလည္း အခ်ိန္ တန္ရင္ ႐ံုးသြား၊ ညေန မိုးခ်ဳပ္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္ဆိုေတာ့ ... ေန႔လည္စာကေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ အတူစားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ ညစာက်ျပန္ေတာ့လည္း သူက ညေနေျခာက္နာရီမေက်ာ္ခင္ ထမင္းစားတတ္သူဆိုေတာ့ ကြၽန္မ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ဆို သူက စားျပီးလို႔ ထမင္းလံုးေတာင္ စီေနျပီေလ။ ကဲ... ဒါဆိုလည္း ပိတ္ရက္မွာ အတူစားလို႔ ရတာပဲလို႔ ေျပာမလို႔လား။ အမယ္ေလး ... ေဝးပါေသးရဲ႕ရွင္။ ႐ံုးပိတ္ရက္ဆို သူ႔အလုပ္က ပိုမ်ား တတ္ေသးတယ္။ ေၾသာ္... သူ႔အလုပ္ဆိုလို႔ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ သူ႔မွာ ဆိုင္ကယ္ေလး တစ္စီးရွိေတာ့ အလကားေန အလကားပဲဆိုျပီး သူက ကယ္ရီဆြဲတယ္ေလ။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုေတာ့လည္း တျခား လူေတြလို အငွားယူေမာင္းတဲ့ သူေတြနဲ႔ စကားေျပာစရာ မလိုေတာ့ တစ္မ်ဳိး စိတ္ေအးရပါတယ္။ ေနာက္ျပီး သူက သူ႔ဆိုင္ကယ္ကို တသသ လုပ္ေနတတ္တဲ့လူဆိုေတာ့ ေတာ္႐ံု အေလးအပင္ေတြကိုလည္း မတင္ဘူး ရွင့္။ သူ႔ေဖာက္သည္ အမ်ားစုက အနီးအပါးက လူေတြပါ။ ေစ်းသြားေစ်းျပန္ စီးၾကတာေလာက္ပါပဲ။ သူက လည္း သူ႔ဆိုင္ကယ္ နာမွာစိုးလို႔၊ ပြန္းရာ ျခစ္ရာ ထင္မွာစိုးလို႔ဆိုျပီး ၾကံဳရာလူ ငွားစီးရင္ေတာင္ တယ္မလိုက္ ခ်င္ဘူး။

အဲ... ထမင္းအတူ မစားျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာရာကေန သူ႔အလုပ္အေၾကာင္းေတြ ေရာက္ကုန္ျပီ။ ထားပါ ရွင္...တိုတို ေျပာရရင္ သူက ဒီေန႔လို ႐ံုးပိတ္ရက္မ်ဳိးဆို ပိုျပီး အလုပ္မ်ားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မ ကလည္း ဒီလို အေျခအေနေတြရွိလို႔ကို  ညစာေလးပဲ အတူစားၾကရေအာင္လို႔  ေသေသခ်ာခ်ာ မွာလိုက္ပါ လ်က္နဲ႔ ၾကည့္ေလ ... ခုပဲ ေျပာရင္းဆိုရင္းကို ညကိုးနာရီ ထိုးေတာ့မယ္။ တစ္ခါတေလေလး ထမင္းလက္ဆံု စားဖို႔ကို ဒီေလာက္ ခက္ခဲေနရတယ္လို႔ ေျပာမေျပာခ်င္ေပါင္။ ေတြးေလ ေတြးေလ စိတ္က ပိုပိုဆိုးလာတယ္။ အဟုတ္။ ခါတိုင္းေန႔ေတြဆိုရင္ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆို သူ အိမ္ေပၚေရာက္ေနျပီ။ ကြၽန္မမွာလည္း သူနဲ႔အတူ ထမင္းစားဖို႔ ညေနကတည္းက ေရမိုးခ်ဳိး သနပ္ခါးအေဖြးသားလိမ္းျပီး လည္တဆန္႔ဆန္႔ ေမၽွာ္ေနရတာ။ ခုေတာ့ သူလုပ္ပံုက ကြၽန္မကို လံုးဝ အေလးအနက္ မထားသလိုပဲ။ ေစာင့္ရတာ ၾကာလြန္းလို႔ ဗိုက္ဆာ တာေတြလည္း ေမ့ကုန္ျပီ။ ဒီ့ထက္လည္း ထပ္မေစာင့္ႏိုင္တာနဲ႔ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ျပီး အုပ္ေဆာင္းနဲ႔ အုပ္ထားတဲ့ ထမင္းဝိုင္းကို ေက်ာခိုင္းျပီး ကြၽန္မ အိပ္ရာထဲ ဝင္ေခြေနလိုက္တယ္။ အိပ္ရာထဲမွာ လွဲေနေပ မယ့္ သူ႔ဆိုင္ကယ္သံကိုေတာ့ နားစြင့္ေနမိတယ္။ ဒါမွ သူ အိမ္တံခါးဝေရာက္တာနဲ႔ သူ႔ကို ရန္လုပ္လို႔ ရမွာေလ။

ေဟာ ... ဆိုင္ကယ္သံ ၾကားရတယ္။ သူျပန္လာျပီ ထင္တယ္။ ေသခ်ာပါတယ္ သူမွ သူအစစ္။ သူက ဆိုင္ ကယ္ကို စက္မသတ္ခင္ အျမဲတမ္း ဘရူးဘရူးနဲ႔ လီဗာကို ကစားတတ္တယ္ေလ။ အဲဒါလည္း ဘာေၾကာင့္မွန္း ခုထိ ကြၽန္မေတာ့ မသိပါဘူး။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း သူ႔ရဲ႕ အဲဒီအက်င့္ေလးက တစ္မ်ဳိးေကာင္းသားရွင့္။ ဘယ္သူ႔ ဆိုင္ကယ္သံပဲ ၾကားရ ၾကားရ၊ ဒီအသံမ်ဳိး မၾကားရသေရြ႕ သူမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကြၽန္မက သိျပီး သား။ ခဏၾကာေတာ့ ေလွကားက တက္လာတဲ့ သူ႔ေျခသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေဟာ... တံခါးဝမွာ ရပ္ သြားျပီ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ႏွစ္ခ်က္ဆက္တိုက္ ေခါက္လိုက္တဲ့ တံခါးေခါက္သံကို ၾကားရတယ္။

"ဟင္း .... ကိုယ္ေတာ္၊ ၾကြေတာ္မူလာျပီေပါ့ေလ၊ ဟုတ္လား။ ဘယ္အခ်ိန္ ရွိေနျပီလဲ။ ရွင့္ကို ကြၽန္မ ေန႔လယ္ တုန္းက ဘာမွာလိုက္သလဲ။ ဒီအခ်ိန္မွ ျပန္လာေတာ့ ကြၽန္မက ခုမွ ထမင္းစားရမွာလား"

အဲသလို ေျပာပစ္လိုက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးျပီး ကြၽန္မ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ပထမဆံုး သူ႔ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ကြၽန္မ စိတ္ဆိုးဖို႔ထက္ အံ့အားသင့္သြားမိတယ္။ ဟင္...ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ တစ္ကိုယ္လံုး စိုရႊဲေနတာတုန္း။ မိုး လည္း ဒီေလာက္ မရြာပါဘူး။ သူက သူ႔အျပစ္ကို မသိသလိုဘဲ ကြၽန္မကို အသာတြန္းဖယ္ျပီး အိမ္ထဲ ဝင္လာ တယ္။ ျပီးေတာ့ အုပ္ေဆာင္းအုပ္ထားတဲ့ ထမင္းဝိုင္းကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး -

"မင္း ထမင္းစားျပီးျပီလား"
"..............."

ကြၽန္မ ျပန္မေျဖေတာ့ သူဘာမွ ဆက္မေျပာဘဲ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ဝင္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ ေရတဝုန္းဝုန္း ခ်ိဳးေန သံ ၾကားရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မက သူ႔မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါကို ေရခ်ဳိးခန္းအဝက အဝတ္လွန္းတဲ့ တန္းေပၚ တင္ေပး ထားလိုက္တယ္။ ခုခ်ိန္ထိ သူ႔ကို ဘယ္လို ရန္စကား စေျပာရမလဲလို႔ ကြၽန္မ စဥ္းစားေနတုန္းပဲ။ ခဏ ၾကာေတာ့ သူ ေရခ်ဳိးခန္းထဲက ထြက္လာျပီး ကြၽန္မ အဆင္သင့္ တင္ေပးထားတဲ့ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါကို ၾကိဳး တန္းေပၚက လွမ္းယူျပီး ကြၽန္မကို တစ္ခ်က္ၾကည့္တယ္။ ဘယ္ရမလဲ၊ ကြၽန္မလည္း သူ႔ကို မ်က္ေစာင္း တစ္ခ်က္ အမိအရ ထိုးပစ္လိုက္တယ္။ ဟင္း ... ဒါ အစပဲ ရွိေသးတယ္။

အမယ္....သူက ကြၽန္မမ်က္ေစာင္းထိုးတာကို ဘာမွ မသိလိုက္သလို လွည့္ထြက္သြားရင္းနဲ႔ "ထမင္းဆာျပီ ကြာ...စားၾကစို႔"တဲ့ေလ။ ၾကည့္စမ္း....ေျပာပံုကိုက သူပဲ အမွားမလုပ္ထားတဲ့အတိုင္း။ စိတ္တိုလိုက္တာေနာ္။ ဟင္း။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မ စိတ္တိုတိုနဲ႔ သူ႔ေနာက္က ေျခေဆာင့္လိုက္သြားရင္း သူ႔ကို ရန္ေတြ႕မိတယ္။

"ေၾသာ္... ဆာေသးတယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား။ ဒီအခ်ိန္ၾကီးက်မွ ညစာစားလို႔ ဘာထူးေတာ့မွာလဲ။ ဒီအတိုင္းပဲ အဆာခံျပီး အိပ္လိုက္ပါေတာ့လား။  ဒီေလာက္ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာလိုက္လ်က္နဲ႔ ရွင္က က်ဳပ္ကို ရြဲ႕တာလား။ သိပါျပီ ... ေနာက္ဆို ရွင္နဲ႔ ထမင္းလက္ဆံုစားဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာေတာ့ဘူး သိရဲ႕လား"

ကြၽန္မ စိတ္ထဲရွိတာ တရစပ္ ေျပာခ်ပစ္လိုက္တယ္။ အေရးထဲမွာ ဝမ္းနည္းစိတ္ေၾကာင့္ အသံက တိမ္ဝင္ သြားေသးတယ္။ သူက ကြၽန္မကို လွည့္ၾကည့္ရင္း -

"ခဏေန စကားေျပာစရာရွိတယ္။ ျပီးရင္ ထမင္းစားမယ္ေနာ္။ ဟင္းေႏႊးထားလိုက္ဦး"
"အို...မစားပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္က်မွ ဘာထမင္းမွလည္း မစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ရွင့္ဘာသာရွင္ပဲ ဝင္ေအာင္ စားပါ"

ကြၽန္မ ဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ သူ ကြၽန္မဘက္ လွည့္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြၽန္မ လက္ကို ဆြဲယူျပီး သူ႔အက်ႌ အိတ္ကပ္ထဲကို ထည့္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မ လက္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ လက္ထဲမွာ ေလးေထာင့္ဘူး ရွည္ ရွည္ေလးတစ္ခု ပါလာတယ္။

"ဒါက ဘာလဲ"

"သိခ်င္ရင္ အရင္ဆံုး ထမင္းအတူစားရမယ္။ ဟုတ္ျပီလား"

"အခု ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာျဖစ္မွာမို႔လို႔လဲ"

"ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ထမင္းစားတာ ဒီ့ထက္ ေနာက္က်သြားရင္ က်န္းမာေရးအတြက္ မေကာင္းဘူး"

"ေနပါဦး။ အခုမွ ထမင္းကို ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ စားခ်င္ေနရတာလဲ။ ျပီးေတာ့ ဘာလို႔ ေစာေစာ ျပန္မလာရ တာလဲ၊ ေျပာပါဦး"

"ကဲ၊ ဒီလိုကြာ ဒီလို၊ ဒီေန႔ မင္းေမြးေန႔မို႔ မင္းက ေန႔လယ္တုန္းက ညစာအတူစားဖို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ငါ စဥ္းစား မိတယ္။ ငါက ခုခ်ိန္ထိ မင္းကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ တစ္ခုမွ ဝယ္မေပးမိေသးပါလားလို႔။ အရင္တုန္းက လည္း ဒီလိုပဲ မသိလိုက္ မသိဖာသာနဲ႔ ေက်ာ္လာခဲ့တာဆိုေတာ့ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ မင္းကို တစ္ခုခု ဝယ္ေပးခ်င္မိ တယ္။ ဒါနဲ႔ အမွတ္တရ ျဖစ္ေအာင္ ဒီေန႔ တစ္ေန႔လံုး ငါရွာလို႔ရတဲ့ ေငြနဲ႔ မင္းအတြက္ နာရီေလးတစ္လံုး ဝယ္ေပးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ မင္းအခုပတ္ေနတဲ့ နာရီကလည္း ေဟာင္းေနျပီေလ။ ညဦး ပိုင္းေရာက္လို႔ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေငြက နာရီတစ္လံုး ဝယ္ဖို႔ေလာက္ မမ်ားေသးဘူး။ ငါကလည္း ဆံုးျဖတ္ျပီးရင္ ျပန္မျပင္တတ္တဲ့လူဆိုေတာ့ လိုတဲ့ေငြကို ဒီည မရမခ်င္း အိမ္မျပန္ဘူး ဆိုျပီး ေနတဲ့အခ်ိန္ မိုးက ရြာလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ငါ့မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က သူနဲ႔ ေက်ာက္တန္းကို အေဖာ္လိုက္ခဲ့ေပးပါ၊ ဆိုင္ကယ္တစ္စီး မွာထားတာ သြားယူမလို႔ဆိုျပီး ေျပာတာနဲ႔ မိုးရြာထဲပဲ သူနဲ႔ လိုက္ သြားတာ။ အလကားေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ။ ငါ့အတြက္လည္း ဝင္ေငြရတာပဲ။ အဲဒီက အျပန္က်မွ မင္း အတြက္ နာရီကေလး ဝင္ဝယ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ကြာ၊ ထံုးစံအတိုင္း ငါက စိတ္တိုင္းမက်မခ်င္း တစ္ဆိုင္ဝင္၊ တစ္ဆိုင္ထြက္ ေရြးဝယ္ေနတာနဲ႔ ..... "

သူ႔စကား မဆံုးေသးခင္မွာပဲ ကြၽန္မ ဝမ္းပန္းတနည္း ငိုခ်လိုက္မိတယ္။ ကြၽန္မ မွားသြားျပီ။ သူ႔ရဲ႕ ေစတနာကို မသိဘဲ ကြၽန္မက အထင္ေတြလြဲျပီး ရန္စကား ေျပာေနမိတာ။ သူက ခုလိုမ်ဳိး ကြၽန္မအတြက္ စဥ္းစားေပးျပီး မိုးေရထဲ ဒုကၡခံေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မက သူ႔အေပၚ ျငဴစူ ရန္လိုေနမိတယ္။ ကြၽန္မ အရမ္းမွားသြားျပီ။ ေခါင္းငံု႔ ငိုရိႈက္ေနတဲ့ ကြၽန္မကို သူက -

"ဟာ၊ ေမြးေန႔မွာ ငိုေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ မငိုရဘူးေလ။ ငါမွားသြားပါတယ္ကြာ။ မင္းစိတ္ပူေနမွာကို ငါ မေတြး မိဘဲ ငါ့စိတ္ကူးနဲ႔ငါ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနမိတာ၊ ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါကြာ၊ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္"

* * * * *

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ထမင္းလက္ဆံု စားျဖစ္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ သူနဲ႔ကြၽန္မ သူ ဝယ္လာတဲ့ နာရီဘူးေလးကို အတူတူ ဖြင့္ၾကည့္ၾကတယ္။ နာရီေလးက သိပ္အေကာင္းစားၾကီးေတာ့ မဟုတ္ ပါဘူး။ ဒိုင္ခြက္က ေထာင့္ခ်ဳိးရွစ္ခုနဲ႔ ေရႊေရာင္နာရီေလးပါ။ နာရီၾကိဳးကလည္း မိန္းကေလး သိပ္မဆန္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ အရမ္း ႏွစ္သက္တယ္။ ေနာက္ျပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ဒီနာရီေလးက ကြၽန္မၾကိဳက္တဲ့ ပံုစံေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မအတြက္ ဘာနဲ႔မွ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အမွတ္တရ ပစၥည္းေလးပါ။ အဲဒီေန႔က စျပီး ကြၽန္မ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူ႔အေပၚ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္နဲ႔မွ အႏိုင္မယူေတာ့ဘူးလို႔။ အရာရာကို သူ႔သေဘာအတိုင္း၊ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္းပဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေနႏိုင္ဖို႔ ကြၽန္မ ၾကိဳးစားပါေတာ့မယ္လို႔ေလ ...။ (ကဗ်ာဆန္ဆန္ ေျပာရရင္ေတာ့ ကြၽန္မက သူ႔ရဲ႕အခ်စ္မွာ ႏူးညံ့စြာ က်ရံႈးသြားရတယ္ေပါ့ရွင္။ )



[ဒါနဲ႔... စကားမစပ္ ၾကြားတယ္လို႔ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔ရွင္။ အခုလက္ရွိ ကြၽန္မမွာ ေနာက္ထပ္ နာရီအသစ္ တစ္လံုး ရွိေနတာေတာင္ ဒီနာရီေလးေလာက္ မက္ေမာတာ၊ ႏွစ္သက္တာ၊ တန္ဖိုးထားတာ မရွိဘူး လို႔ ေျပာရင္ ယံုၾကပါ့မလားရွင္။ ]



စာဖတ္သူအားလံုးကို ခင္မင္ ေလးစားလ်က္

ျမဝတီေဇာ္











Friday, November 23, 2012

ေတာင္းဆိုခြင့္ရွိရင္ ...





စကတည္းက
ၾကမ္းတမ္းတဲ့လမ္းမွန္း သိေပမဲ့
ဒီအထိေရာက္ေအာင္
ၾကိဳးစားျပီး
(ငါ) ေလၽွာက္လွမ္းခဲ့တာပါ။

ငါတို႔ေလၽွာက္ခဲ့တဲ့ လမ္း
လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္စမ္းေတာ့
ခပ္ဝါးဝါးလို႔ ထင္ရေပမဲ့
ထင္ရွားေနဆဲ အတိတ္ေန႔ရက္ေတြ
ငါ့ရင္ထဲမွာ 
(ခုထိ) ခပ္နက္နက္ စူးဝင္ဆဲပဲ။

တကယ္ေတာ့ ...
မင္းေရွ႕မွာ ငါက်ခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္ထက္
မင္းေနာက္ကြယ္မွာ
က်ခဲ့ရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြက
ပိုမ်ားပါတယ္။

မင္းစြပ္စြဲသလို
ငါက မာယာမ်ားတဲ့သူပဲ
ထားပါေတာ့ ...။
ဒါေပမဲ့ မင္းဘယ္ေတာ့မွ မသိႏိုင္တဲ့
အမွန္တရားေတြအတြက္
ငါဟန္ေဆာင္ေနခဲ့တာ
မင္းကို မနာက်င္ေစခ်င္လို႔ပါ။

ငါက ေမတၱာငတ္ခဲ့တဲ့သူ
ကိုယ္က အရင္ေပးမွ ရတယ္ဆိုတဲ့
ေမတၱာတရားကို
ငါဘယ္ေလာက္ေပးေပး
နားလည္မႈေတြ ပိုပိုေဝးလာတာ
ငါကပဲ ေမတၱာတရားနဲ႔
မထိုက္တန္ခဲ့လို႔လား။

ယံုၾကည္မယ္ဆို
မင္းကို ေျပာျပခ်င္တယ္။
ငါဘယ္ေလာက္ပဲ ဟန္ေဆာင္ခဲ့ပါေစ
မင္းအေပၚမွာေတာ့
ငါ ႐ုိးသားခဲ့ပါတယ္။

တစ္ခုပဲ ...
(ေတာင္းဆိုခြင့္ရွိမယ္ဆို)
ရင္ထဲက ဒဏ္ရာေတြ မက်က္ေသးသေရြ႕
မင္းေရွ႕မွာ ငါ ဆက္ျပီး
ဟန္ေဆာင္ျပံဳးေနပါရေစ။


ျမဝတီေဇာ္









Wednesday, November 21, 2012

ေနာက္က် နိဒါန္း



တကယ္ေတာ့ ဒီစာစုကေလးကို ကြၽန္မ အရင္ဆံုး ေရးျဖစ္ခဲ့သင့္ပါတယ္။  ေရးဖို႔ စိတ္ကူးမိတာလည္း အၾကိမ္ ၾကိမ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း ခ်ေရးမယ္ဆိုျပန္ေတာ့ ဘာက စေရးလို႔ ေရးရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ပထမဦးဆံုး ဝန္ခံခ်င္တာကေတာ့ ကြၽန္မ ဒီဘေလာ့ေလးကို စခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကတည္းက အခုထိ ဘေလာ့နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သိပ္မကြၽမ္းက်င္ေသးပါဘူး။ ေျပာရရင္ ဒီဘေလာ့ေလးကို ကြၽန္မ စာေရးခ်င္စိတ္ တစ္ခုတည္း နဲ႔ စမ္းတဝါးဝါး လုပ္ထားရတာပါ။ ကြၽန္မ ဘေလာ့ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးလာခဲ့တာေတာ့ အေတာ္ၾကာပါျပီ။ အခု လက္ရွိ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဘေလာ့ဂါအေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ စာေတြနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးေနတာ ၾကာပါျပီ။ အရင္တုန္း ကေတာ့ ကြၽန္မ စိတ္ဝင္စားတဲ့၊ ႏွစ္သက္တဲ့ ဘေလာ့ေတြမွာ စာေတြ အျမဲလိုလို ဝင္ဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ စာေတြသာ ဝင္ဖတ္တတ္တာ ကြန္မန္႔ေရးဖို႔က်ေတာ့ ကြၽန္မအေနနဲ႔ မရဲခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း တိတ္ တဆိတ္ အားေပးဖတ္ရႈရင္း ႏွစ္သက္ အားက်ခဲ့ရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ ကြၽန္မ မၾကာခဏ စာေတြ ဝင္ဖတ္ေနက်ျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့တစ္ခုမွာ ကြၽန္မငယ္စဥ္က တက္ခဲ့တဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းေတာ္ၾကီးအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရပါ တယ္။ သူ႔စာေတြ ဖတ္လိုက္မိျပီးေတာ့မွ စာေရးသူဟာ ဘယ္သူဆိုတာ ကြၽန္မ ခန္႔မွန္းလိုက္မိပါတယ္။ သူက ကြၽန္မနဲ႔ တစ္ေက်ာင္းတည္းထြက္ ျဖစ္သလို၊ ငယ္စဥ္ကလည္း ခင္မင္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ အထက္တန္း စတက္တဲ့ေနာက္ပိုင္း မဆံုျဖစ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ဒီလို ဘေလာ့ေလးတစ္ခု လုပ္ျပီး စာေတြေရးခ်င္ေနတာ ၾကာပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ ေရွ႕မွာ ဝန္ခံထားသလို ကြၽန္မက ဘေလာ့နဲ႔ပတ္သက္လို႔ လံုးဝ အစိမ္းသက္သက္ပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ဆီကို ဆက္သြယ္ျပီး အကူအညီေတာင္းျဖစ္ပါ တယ္။ သူကလည္း လိုလိုလားလားပဲ ကူညီပါတယ္။ ကြၽန္မကို ဘေလာ့တစ္ခု ဘယ္လို တည္ေဆာက္ရတယ္ ဆိုတာက စျပီး ကြၽန္မ အစမ္းလုပ္ထားတဲ့ နမူနာဘေလာ့ေလးကိုလည္း ဝင္ေရာက္ၾကည့္ရႈျပီး အၾကံ ဉာဏ္ေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီေန႔ ဒီဘေလာ့ေလး ျဖစ္လာရတာပါ။ အဲဒီအတြက္လည္း သူငယ္ခ်င္း ျမစ္က်ဳိးအင္း ကို ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္လို႔ ဒီေနရာကေန ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက ကြၽန္မ စာဖတ္သူမ်ားကို ေတာင္းပန္ခ်င္တာတစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ကြၽန္မက စာေရးက်ဲပါတယ္။ စာတစ္ပုဒ္ ေရးမယ္ဆိုတိုင္းလည္း ေခါင္းထဲမွာ အရင္ဆံုး စာကို ပံုၾကမ္းေဖာ္ ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ တကယ္ ခ်ေရးျဖစ္သြားတဲ့အခါမွာ စိတ္မတိုင္းမက်ခဲ့တဲ့ စာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါကို စာဖတ္သူမ်ားလည္း ေတြ႕မွာပါ။ ဆိုလိုခ်င္တာက ကြၽန္မမွာ အခုထိ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိေန ဆဲပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မရဲ႕စာေတြမွာ ခ်ဳိ႕ယြင္းမႈ၊ ခြၽတ္ေခ်ာ္မႈေလးေတြ ေတြ႕တဲ့အခါ နားလည္မႈနဲ႔ ဖတ္ရႈ အၾကံဉာဏ္ေပးၾကဖို႔လည္း ေမၽွာ္လင့္မိပါတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ဘေလာ့ေလးကို အျမဲ ဝင္ေရာက္ဖတ္ရႈျပီး အၾကံဉာဏ္ေပးေလ့ရွိတဲ့ ကိုလြင္ျပင္လိႈင္းငယ္၊ မဂ်က္ (စံပယ္ခ်ဳိ)၊ ညေလး မိုးနတ္ၾကယ္စင္၊ မေခ်ာ (အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) တို႔ကိုလည္း ေက်းဇူး အမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ း)

ေနာက္ျပီး ကြၽန္မလိုပဲ စာေတြ ဝင္ဖတ္ေလ့ရွိေပမယ့္ ကြန္မန္႔ေျခရာ မခ်န္ျဖစ္တတ္တဲ့ အျခား စာဖတ္သူမ်ား အားလံုးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔။ ကြၽန္မရဲ႕စာေတြမွာ ခြၽတ္ေခ်ာ္မွားယြင္းမႈေလးေတြ ေတြ႕မိခဲ့ရင္ အျပဳသေဘာနဲ႔ ေဝဖန္ ျပဳျပင္ေပးၾကပါရွင္။ ကြၽန္မလည္း စာဖတ္သူမ်ားအတြက္ အခုထက္ ပိုၾကိဳးစားသြား ပါ့မယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

စာဖတ္သူမ်ား အားလံုးကို ခင္မင္ ေလးစားလ်က္

ျမဝတီေဇာ္







Friday, November 16, 2012

ေရးသူႏွင့္ဖတ္သူ အျမင္တူမည္ဆုိလၽွင္



သင့္အေနႏွင့္ စာတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ရႈျပီးသည့္ေနာက္ စာေရးသူ ေပးခ်င္ေသာ ဆိုလိုရင္းကို ဖမ္းဆုပ္မိသည့္ အခါ "ဤစာကို ဖတ္ရက်ဳိးနပ္ေပသည္"ဟူသည့္ ေက်နပ္ပီတိမ်ဳိး ခံစားဖူးပါသလား။ စာေရးသူ၏ အာေဘာ္ ဆိုေသာ္လည္း ဖတ္မိေသာ စာသည္ မိမိ၏ ခံစားခ်က္၊ အေတြ႕အၾကံဳႏွင့္ သေဘာထားအျမင္တို႔ တိုက္ဆိုင္မႈ ရွိသည့္အခါ ဖတ္ရေသာ စာအေပၚ ႏွစ္လိုအားရသည့္ ခံစားမႈမ်ဳိး ျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးပါသလား။ ထိုမၽွမက သင္သည္ မိမိ ဖတ္ရႈျပီးသည့္ စာတစ္ပုဒ္ကို အျခားသူမ်ားလည္း မိမိကဲ့သို႔ပင္ အသိအျမင္၊ အေတြးအေခၚ၊ ခံစားမႈမ်ဳိး ရရွိေစလိုသည့္ စိတ္ေစတနာျဖင့္ မၽွေဝေပးတတ္သူလည္း ျဖစ္သည္ဆိုလၽွင္ သင္သည္ စာဖတ္သူေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပသည္။
စာေပဖတ္ရႈျခင္းျဖင့္ စာေပမွရေသာ အသိပညာ ဗဟုသုတမ်ားသည္ ေန႔စဥ္ဘဝတြင္ တိုက္႐ုိက္ တည့္မတ္ စြာ လမ္းညႊန္ႏိုင္သည္မ်ား ရွိသလို တစ္ခါတစ္ရံလည္း လူ႔စ႐ိုက္၊ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ အမူအက်င့္တို႔ကို တေစ့ တေစာင္း ေလ့လာ သိရွိႏိုင္ပါသည္။ စာဖတ္သူမ်ားအေနႏွင့္ စာေပဖတ္ရႈရာတြင္ သုတ၊ ရသ စသည္ျဖင့္ ကိုယ္စိတ္သန္ရာကို ေရြးခ်ယ္ ဖတ္ရႈေလ့ရွိၾကပါသည္။ သုတစာေပသမားမို႔ အေတြးအေခၚ ပိုမို ထူးခြၽန္ ထက္ျမက္ သြက္လက္သည္ဟူ၍ မဆိုႏိုင္သလို ရသစာေပသမားမို႔ အသိအျမင္၊ အယူအဆ ႏုႏြဲ႕ၾကသူမ်ား၊ စိတ္ႏုၾကသူမ်ားဟုလည္း မသတ္မွတ္ႏိုင္ပါ။ မည္သည့္စာေပအမ်ဳိးအစားကို ဖတ္သည္ျဖစ္ေစ စာဖတ္သူ အေနျဖင့္ စာေပက ေပးေသာ (တစ္နည္း) စာေရးသူက ေပးခ်င္ေသာ ဆိုလိုရင္းကို ျခံဳငံုျပီး နားလည္ သေဘာေပါက္ရန္သာ အဓိက ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ သေဘာေပါက္ နားလည္မွသာ စာေရးသူႏွင့္ စာဖတ္သူ အၾကား အသိအျမင္ခ်င္း ဖလွယ္ႏိုင္သည့္အျပင္ စာတစ္ပုဒ္အေပၚ အျပဳသေဘာျဖင့္ အျပန္အလွန္ သံုး သပ္ ေဆြးေႏြးႏိုင္ေပမည္။

ယေန႔ေခတ္တြင္ အြန္လိုင္းမီဒီယာ ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားလာသည့္အေလ်ာက္ စာေရးသူမ်ားလည္း အလၽွဳိ အလၽွဳိ ေပၚေပါက္လာခဲ့ၾကသည္။ စာေရးသူအခ်ဳိ႕မွာ အြန္လိုင္းမီဒီယာတြင္သာမက ပံုႏွိပ္မီဒီယာေလာက တြင္ပါ ေအာင္ျမင္မႈ ရေနၾကသည္။ အခ်ဳိ႕စာေရးသူမ်ားမွာမူ အြန္လိုင္းမီဒီယာေလာကတြင္ နာမည္ ထင္ ရွားေသာ္လည္း ပံုႏွိပ္ဘက္တြင္ အေတြ႕ရနည္းေသး၏။ အခ်ဳိ႕ကမူ အြန္လိုင္းမီဒီယာတြင္ေရာ၊ ပံုႏွိပ္မီဒီ ယာတြင္ပါ ေနရာတစ္ေနရာရဖို႔ ၾကိဳးစားေနၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုထိုေသာ စာေရးသူမ်ားတြင္ ကြဲျပား ျခား နားေသာ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆ၊ ခံစားခ်က္တို႔ ရွိၾကမည္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း စာေရးသူတိုင္း ၏ တူညီေသာ စိတ္ဆႏၵမွာ မိမိတို႔ ေရးသည့္စာသည္ စာဖတ္သူအတြက္ တစ္စံုတစ္ရာေသာ အသိပညာ၊ ဗဟုသုတ၊ ခံစားမႈ၊ အေတြးအျမင္တို႔ကို ေပးစြမ္းႏိုင္ေစေသာ၊ အက်ဳိးျပဳေစေသာ စာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ရန္ ဟူ သည့္ ေစတနာပင္ ျဖစ္သည္။

စာေကာင္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ရန္ စာေရးသူတစ္ဦးသည္ မိမိေရးသည့္စာ၏ အတိမ္အနက္၊ ဆိုလိုရင္းကို ရွင္း လင္း ေျပျပစ္စြာ ေရးသားႏိုင္စြမ္းရွိရန္ လိုအပ္ပါသည္။ မိမိ အားသန္သည့္ အေၾကာင္းအရာကို ႐ုိးရွင္း က်စ္ လ်စ္စြာ ဖြဲ႕ဆိုႏိုင္စြမ္းလည္း ရွိရပါမည္။ ထိုသို႔ ဖြဲ႕ဆိုႏိုင္ဖို႔ရာ မိမိကိုယ္တိုင္က စာဖတ္နာသူ ျဖစ္ရပါမည္။ စာ မ်ားမ်ားဖတ္မွ ျမန္မာစကား အသံုးအႏႈန္း၊ ဝါက်တို႔ကို သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အထားအသိုမွန္ေအာင္၊ အျဖတ္ အေတာက္မွန္ေအာင္ ေရးဖြဲ႕ ထားသိုတတ္လာမည္ျဖစ္သည္။ စာေရးသူတစ္ဦးအေနျဖင့္ သတ္ပံု မွန္ေအာင္ ေရးႏိုင္လၽွင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္။ သတ္ပံုမွန္မွ မိမိေရးသည့္စာ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ ဆိုလိုရင္း အနက္ကို တိက်စြာ ေဖာ္ညႊန္းႏိုင္ေပမည္။ ထို႔အတူ စာကို အျဖတ္အေတာက္ကို မွန္စြာ ေရးတတ္ရန္လည္း လိုပါသည္။ စာဖတ္သူအေနႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း ရွည္လ်ားစြာ ေရးသားထားေသာ စာပိုဒ္တစ္ခုကို ျပီးဆံုး သည္အထိ ဖတ္ရန္ ျငီးေငြ႕သြားႏိုင္သည္။ စာတစ္ေၾကာင္းတြင္ အျဖတ္၊ အရပ္ မွန္ကန္မႈႏွင့္ သတ္ပံု မွန္ဖို႔ အေရးၾကီးေၾကာင္း ငယ္စဥ္က သင္ၾကားခဲ့ရသည့္ ပံုဝတၳဳေလးတစ္ခုအား သာဓကအျဖစ္ ေဖာ္ျပလိုပါသည္။

လူတစ္ဦးသည္ သစ္ပင္ခုတ္လွဲရန္အတြက္ ဓားေကာင္းေကာင္းတစ္လက္ကို ငွားရမ္းလိုသျဖင့္ ရွာေဖြလ်က္ ရွိသည္။ ထိုသို႔ ရွာေဖြရာတြင္ အိမ္တစ္အိမ္ေရွ႕၌ ဤသို႔ ေရးထားေသာစာကို ေတြ႕ရွိ၍ အက်ဳိးအေၾကာင္း ဝင္ေရာက္စံုစမ္းသည္။

"မသာရဒါးငွားရန္ရွိသည္"

ဓားငွားလိုသူသည္  ေရးထားေသာ စာ၏ သတ္ပံုအမွားႏွင့္ အျဖတ္အေတာက္ မွားယြင္းမႈေၾကာင့္ သူ၏စိတ္ တြင္ ဤအိမ္ရွိ မသာရ အမည္ရွိသူက ဓားငွားရမ္းသည္ဟု ထင္မွတ္မွားခဲ့သည္။ ေရးထားသည့္ စာေၾကာင္း ၏ ဆိုလိုရင္းအမွန္မွာ-

"မသာရထား ငွားရန္ရွိသည္"

ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ "ဂါထာေပး ေတးျဖစ္" ဆိုသည့္ စကားအတိုင္း စာဖတ္ရာတြင္ အျဖတ္အေတာက္ မွန္မွန္ မဖတ္တတ္ပါက ဆိုလိုရင္း အဓိပၸာယ္လြဲမွားသြားတတ္သည္။ ဥပမာအေနႏွင့္ မူရင္းေဆးစာတစ္ခု တြင္ ေဆးနည္းေဖာ္စပ္ရာ၌ ပါဝင္သည့္ ေဆးအမည္မ်ားျဖစ္သည့္ "ထန္းျမစ္၊ ကတိုး၊ ရွိန္းခို၊ ေတာင္ၾကာဥ၊ က်ဴ၊ ဆင္ေခ်းမိႈ"စသည္တို႔ကို အျဖတ္အေတာက္ မွန္မွန္၊ သတ္ပံု မွန္မွန္ မေရးမိသျဖင့္ ဖတ္သူက ေတး တစ္ပုဒ္ဟု ထင္မွတ္ကာ -

 "ေငြလိႈင္းက ထန္၊ ျမစ္ယံက တိုး၊ ရွိန္းခိုေတာင္ၾကာဦး၊ က်ဴးဆင္ခ်ီမိုး"

ဟူ၍ မွားယြင္းစြာ ျဖည့္စြက္ စပ္ဆိုမိပံုမွာလည္း သတိျပဳဖြယ္ ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ယေန႔ေခတ္ စာေရးသူတို႔သည္ စာေပဝမ္းစာ ျပည့္ဝၾကသည့္သူမ်ား ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ မိမိ တို႔ ေရးသားသည့္ စာေပ၏ သေဘာအဓိပၸာယ္ ဆိုလိုရင္းအနက္တို႔ကို ပီျပင္စြာ ေရးသားဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏိုင္ၾကပါသည္။ စာဖတ္သူဆိုသည္မွာလည္း စာေရးသူ၏ စာေပအေရးအသား၊ အေတြးအေခၚ၊ စိတ္ေစတနာတို႔ကို စာေပမွ တစ္ဆင့္ အတုယူ ဆည္းပူး ေလ့လာၾကရသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးသူတို႔အေနျဖင့္ မိမိတို႔ ေပး ခ်င္သည့္ သုတ၊ ရသ စာေပတို႔ကို စာဖတ္သူ၏ ရင္တြင္းသို႔ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ေရာက္ရွိႏိုင္ေသာ (သို႔) ဖတ္ရႈရန္ လြယ္ကူ ရွင္းလင္း ေျပျပစ္ေသာ အေရးအသားမ်ဳိးကို ဂ႐ုထား၍ ေရးႏိုင္ၾကမည္ဆိုလၽွင္ ေရးသူႏွင့္ ဖတ္သူၾကား အျမင္ကြာဟမႈ ေလ်ာ့နည္းကာ စာေပေလာကကို ပိုမို အလွဆင္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္မိပါ သည္။


ျမဝတီေဇာ္

 

Monday, November 12, 2012

အခ်စ္ ရင္ဖြင့္သံေလးမ်ား




 
"တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို အခ်စ္မရွိဘဲ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္သလို ခြင့္လႊတ္ျခင္း မရွိဘဲလည္း မခ်စ္ႏိုင္ဘူး"


"မင္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္ေတာ့မလို႔လား ? မင္းရဲ႕ အထီးက်န္မႈကို အေဖာ္ျပဳဖို႔အတြက္နဲ႔ေတာ့ သူ႔အခ်စ္ကို အသံုးမခ်လိုက္ပါနဲ႔။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ မင္း ပိုျပီး အထီးက်န္ဆန္ရလိမ့္မယ္"


"တကယ့္ အခ်စ္စစ္ဆိုတာ မ်က္ကန္းမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ရဲ႕  ေကာင္းကြက္ေတြကို ျမင္ႏိုင္သလို ဆိုးကြက္ေတြကိုလည္း ျမင္ႏိုင္တယ္။ ဒါေတာင္မွ ဆက္ခ်စ္ေနႏိုင္တဲ့ အခ်စ္မ်ဳိးပါ။"


"Hi ! ဆိုတဲ့ ႏႈတ္ဆက္စကားေလးက တိုတယ္။ ႐ုိးရွင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူႏွစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိသြားေစဖို႔ လမ္းစလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္"


"စကားတစ္ခြန္း ၾကားဖူးတယ္။ အခ်စ္က ဘဝတဲ့။  မင္း အခ်စ္ကို ေမ့ေနတာလား။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ မင္းဘဝ ကိုလည္း ေမ့ေနသလို ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္"


"ငါနဲ႔ စိတ္သေဘာထားခ်င္း မတိုက္ဆိုင္တာကို ျပသဖို႔ မင္း ေပါက္ကြဲတယ္၊ မင္း အယူအဆကို လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း မင္းသိေစဖို႔ ငါ ငိုေၾကြးတယ္။  ေနာက္ဆံုးရလဒ္က ငါတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြ နာက်င္ခဲ့ရတယ္"


"အခ်စ္က ျပီးျပည့္စံုေနဖို႔ မလိုဘူး။ စစ္မွန္ဖို႔ပဲ လိုတယ္"


"ငါ့ေရွ႕က ကီးဘုတ္ေလးကို ၾကည့္လိုက္တိုင္း U နဲ႔ I က ကပ္လ်က္ရွိေနေပမယ့္ မင္းနဲ႔ငါကေတာ့ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေဝးေနရတာလဲ"



(ပံုကို Google မွ ယူသံုးထားပါတယ္)
ျမဝတီေဇာ္




Thursday, November 8, 2012

ေပးဆပ္ျခင္းရဲ႕ အျခားတစ္ဖက္မွာ

ဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ သူမ ထိတ္ခနဲ စိတ္လႈပ္ရွားသြားရသည္။ ဖုန္းခြက္ကို အသာမ,လိုက္ျပီး "ဟဲလို" လို႔ အသံျပဳလိုက္ေတာ့ တစ္ဖက္က သူမအၾကားခ်င္ဆံုး အသံေလးကို ၾကားလိုက္ရသည္။

"ေမေမ"
"........."
"ေမေမလား၊ ေမေမ သမီးပါ။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ေနေကာင္းၾကရဲ႕လား၊ သမီးလည္း အလုပ္ေတြ အရမ္းမ်ားေန တာနဲ႔ ေမေမတို႔ဆီ ဖုန္းမဆက္ျဖစ္တာပါ"

"ေအး ေအး၊ ရတယ္ သမီး၊ ေမေမတို႔ ေနေကာင္းၾကပါတယ္။ သမီးေကာ အလုပ္မွာ အဆင္ေျပရဲ႕လား"

"သိပ္မေျပဘူး ေမေမ၊ သမီး မၾကာခင္ အလုပ္တစ္ခု ေျပာင္းဖို႔ စီစဥ္ေနတယ္။ ဒီမွာ ေရာက္ေနတဲ့ သမီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကူညီေပးမယ္တဲ့၊ အခုအလုပ္က သမီးတို႔လို မိန္းကေလးေတြကို သိပ္မခန္႔ခ်င္ ၾကဘူးေလ။ လစာကလည္း နည္း၊ အရမ္းလည္း ပင္ပန္းတယ္။ ဒီၾကားထဲ ဆိုက္ထဲ အလုပ္ဆင္းရတဲ့အခါ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ေႏွာင့္ေႏွးတယ္ေပါ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ သမီးလည္း အလုပ္ေျပာင္းဖို႔ စီစဥ္လိုက္တာ။ ေနာက္ ရမယ့္ အလုပ္က လစာလည္း ပိုေကာင္းတယ္ဆိုေတာ့ ေမေမတို႔ကိုလည္း သမီး ေငြမ်ားမ်ားပို႔ႏိုင္တာေပါ့"

"ဟုတ္လား.....၊ ဒါဆိုလည္း သမီး ပင္ပန္းရင္ ျပန္လာခဲ့ပါလား သမီးရယ္၊ သမီး ဒီမွာ အလုပ္လုပ္လည္း ေမေမ တုိ႔ စားေလာက္ပါတယ္၊ ေမေမက ကိစၥမရွိပါဘူး။ ညည္းအေဖကသာ ညည္းကို လြမ္းလို႔ ျပန္လာခိုင္းဖို႔ ခဏ ခဏ ေျပာေနတာ"

"ေမေမ၊ သမီး ေျပာမယ္။ သမီးလိုခ်င္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ မရမခ်င္း သမီး ျပန္မလာဘူး။ သမီးျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ က်ရင္လည္း သမီးဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနရမယ္၊ သမီး မိဘကိုလည္း အေကာင္းဆံုး ထားႏိုင္မွ ျပန္လာမယ္။ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ အေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ သမီး ျပန္မလာဘူး ေမေမ"

"............."

"ဒါဆို ဒါပဲေနာ္ ေမေမ၊ သမီး ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္။ ေနာက္တစ္ခါက်မွ အၾကာၾကီး စကားေျပာမယ္ေနာ္"

ဖုန္းေျပာျပီးသည္ႏွင့္ သူမ  ငိုင္ေတြေနမိသည္။ သမီးေလးတစ္ေယာက္တည္း ရပ္ေဝးေျမျခားမွာ အဆင္မေျပ ဟု ၾကားရေတာ့လည္း သူမ စိတ္မခ်ခ်င္။ ျဖစ္ႏိုင္လၽွင္ သမီးေလးကို ျပန္လာေစျပီး ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာပဲ မိသားစုသံုးေယာက္ ေအးအတူ ပူအမၽွ စည္းစည္းလံုးလံုး ရွိေစသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သမီးက ေခါင္းမာ သည္။ ေျပာျပီးသည့္ စကားကို ျပန္မျပင္တတ္သည့္အက်င့္၊ ဆံုးျဖတ္ျပီးသည့္ ကိစၥတစ္ခုကို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္သည့္အက်င့္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ဇာတိျပခဲ့သည္။ သမီး..သမီး...။ သမီးအေၾကာင္းကို ေတြးမိ ရင္းမွ သူမစိတ္အစဥ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကာလကို ျပန္လည္ ေရာက္ရွိသြားေလေတာ့ သည္။

* * * * *

သူမ အိမ္ေထာင္က်စကတည္းက မိဘအိမ္မွ ခြဲခြာကာ ခင္ပြန္းသည္ တာဝန္က်ရာ ေျမလတ္ျမိဳ႕ကေလးသို႔ လိုက္ပါခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က မိဘအိမ္ရိပ္မွ မခြဲစဖူး ခြဲခဲ့ရသည့္ျပင္ အသိမိတ္ေဆြ မရွိသည့္ အရပ္ေဒသသစ္မွာ အသားက်ဖို႔ သူမ အေတာ္ၾကိဳးစားခဲ့ရသည္။ ခင္ပြန္းသည္ အလုပ္သြားသည့္အခ်ိန္ဆို သူမတစ္ေယာက္ တည္း အိမ္မွာ က်န္ခဲ့ရသည့္အခါ တစ္ခါတေလ အိမ္လြမ္းစိတ္ျဖင့္ သူမ ငိုမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္လြမ္းနာ သက္သာေစရန္ အိမ္ရွိ ၾကမ္းျပင္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျပာင္လက္ေနေအာင္ သူမ တိုက္ခြၽတ္တတ္သည္။ တစ္ခါတေလလည္း  အိမ္ျခံဝင္းထဲရွိ ေျမကြက္လပ္ကေလးမွာ သူမ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ သီးပင္၊ စားပင္ေတြ ကို ေရေလာင္းေပါင္းသင္ ျပဳလုပ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ဆံုးေစခဲ့သည္။

ထိုသို႔ သမား႐ုိးက်ဆန္လြန္းေသာ သူမတို႔ဘဝေလးထဲသို႔ သမီးေလး ဝင္ေရာက္လာခ်ိန္မွစျပီး ေန႔ရက္တိုင္း မွာ သမီးေလးအတြက္ဟူေသာ စိတ္ေၾကာင့္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခြန္အားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ပင္ပန္းေသာ္လည္း သမီးမ်က္ႏွာကို ျမင္ရသည့္ခဏ၌ ဘဝအေမာမ်ား ေျပေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။ သမီးေလးမွာ ငယ္စဥ္က ခ်ဴခ်ာ သျဖင့္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပိုးေမြးသလို ေမြးျမဴခဲ့ၾကရသည္။ သို႔ႏွင့္ သမီးေလး ေက်ာင္းေနရြယ္ေရာက္လာ သည့္အခါ အမ်ားႏွင့္မတူ ဘက္စံု ထူးခြၽန္သည့္ သမီးေလးေၾကာင့္ သူမတို႔ မိဘႏွစ္ပါး ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္း အဝိုင္းၾကားမွာ သမီးဂုဏ္ႏွင့္ ေခါင္းေမာ့ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ အတန္းစဥ္တိုင္း ပထမရသည့္ ပညာေရးတြင္ ထူး ခြၽန္ေသာ သမီးေလးကို သူမတို႔ အလိုလိုက္ အခ်စ္ပိုခဲ့ၾကရသည္။ သည္လိုႏွင့္ သမီးေလး အလယ္တန္း အေရာက္မွာ ထူးခြၽန္သည့္ သမီးေလးရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ သူမတို႔ေနထိုင္ရာ ျမိဳ႕ကေလးမွ သူမ၏ ေမြး ရပ္ေျမ ျမိဳ႕ကေလးရွိ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ေျပာင္းေရႊ႕ေက်ာင္းတက္ေစဖို႔ စီစဥ္ျဖစ္ခဲ့သည္။

ထိုစဥ္က သမီးႏွင့္ မခြဲစဖူး ခြဲရသည့္အတြက္ သူမရင္မွာ လစ္ဟာလြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သမီးေရွ႕ေရးမို႔ သူမကိုယ္သူမ စိတ္တင္းျပီး သမီးႏွင့္ ခြဲေနခဲ့သည္။ အစပိုင္းတြင္ေတာ့ သမီးသည္လည္း မိဘႏွင့္ ခြဲေနမက်သျဖင့္ လြမ္းဖ်ား ဖ်ားကာ ေနမေကာင္းျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္မွ ေနသားက် ကာ ေက်ာင္းေနေပ်ာ္သြားေတာ့မွ သူမ ဟင္းခ်ႏိုင္ခဲ့သည္။ သည္လိုႏွင့္ ရက္၊ လ၊ ႏွစ္ေတြ အလီလီ ေျပာင္း ခဲ့ျပီးေနာက္ သမီးလည္း အထက္တန္းကို ဂုဏ္ထူးမ်ားမ်ားျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ သမီးဝါသနာပါရာ သက္ေမြးတကၠသိုလ္တစ္ခုကို တက္ဖို႔လည္း သူမတို႔ ေခါင္းညိတ္ လိုက္ေလ်ာခဲ့ၾကသည္။ သူမတို႔တာဝန္က သမီးေလး ပညာသင္ရာမွာ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾကႏွင့္ စိတ္ေအးေအး စာသင္ႏိုင္ဖို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ပံ့ပိုးေပးဖို႔သာပင္။

* * * * *

ဘြဲ႕ရျပီးသည့္ေနာက္ သမီးက သူမတို႔ကို အသိေပး တိုင္ပင္လာသည္။ ေရေျမျခားတိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ သြားေရာက္ ပညာသင္ခ်င္သည္တဲ့။ ထိုအခိ်န္က သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး စကားတစ္ခြန္းမၽွ ေျပာမထြက္ႏိုင္ ခဲ့ၾက။ သမီးေက်ာင္းတက္စဥ္တစ္ေလၽွာက္လံုး သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျခိဳးျခံေခြၽတာျပီး ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ စုေဆာင္းခဲ့ၾကသည္။ သမီးအတြက္ ျပည့္စံုလံုေလာက္သည့္ ပမာဏ မျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ့ မနည္းလွသည့္ ပမာဏပင္။ ယခုလို သမီးအေဖ၏ က်န္းမာေရး ခ်ဳိ႕ယြင္းလာခဲ့ခ်ိန္တြင္ သမီး အား အေဝးသို႔ ထြက္မသြားေစခ်င္သည္မွာ အမွန္ပင္။ မိဘႏွင့္ ဥမကြဲသိုက္မပ်က္ ေနထိုင္ရင္း သမီးကို အလုပ္လုပ္ေစခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း မိဘဟူသည္မွာ သားသမီး၏စိတ္ျငိဳျငင္မႈကို ၾကာရွည္ မခံစားႏိုင္ သူမ်ား ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ သမီးဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာခဲ့ၾကသည္။ သမီးသည္ ဘဝရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ၊ စိန္ေခၚ မႈေတြကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ဆိုင္ဖို႔ သူမတို႔ ရင္မွ ခြဲထြက္သြားခဲ့သည္။ သမီး ျမန္မာျပည္မွ ထြက္ခြာသည့္ေန႔က သူမတို႔ေရွ႕မွ ရဲရင့္သြက္လက္စြာ ေက်ာခိုင္းေလၽွာက္သြားတဲ့ သမီးကို ၾကည့္ရင္း သူမ ရင္တြင္းမွ ခပ္တိုးတိုး စကားဆိုမိသည္။ ေၾသာ္...ပ်ံပါေစေလ၊ မိဘရင္က ခြာလို႔ ဘဝေကာင္းကင္ျပင္ၾကီးထဲမွာ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ပ်ံသန္းၾကည့္ ပါေစေတာ့။ မိဘရင္ခြင္ထက္ လံုျခံဳမႈေပးႏိုင္တဲ့ေနရာကို သမီး ရွာလို႔ ေတြ႕ႏိုင္ပါ့မလားရယ္လို႔ သူမ ဆက္ မေတြးၾကည့္ခ်င္ေတာ့။ တျဖည္းျဖည္း ေဝးသြားတဲ့ သမီးပံုရိပ္က သူမ ျမင္ကြင္းမွာ ေဝဝါးသြားခဲ့သည္။


 သြားခါစ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းေတာ့ သမီးအသံကို သူမတို႔ ရံဖန္ရံခါ ၾကားခြင့္ရခဲ့ၾကသည္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ သမီးသည္ အလုပ္အလြန္မ်ားေၾကာင္း၊ နားခ်ိန္အိပ္ခ်ိန္ထဲမွ ဖဲ့၍ သူမတို႔ဆီ ဖုန္းဆက္ရေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ မၾကာခဏ ဖုန္းဆက္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိတာမို႔ ေငြလႊဲပို႔လိုက္သည့္အခ်ိန္မွသာ ဆက္ႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း စသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားသာ အပ္ေၾကာင္းထပ္မၽွ ေျပာဆိုျပီး ဖုန္းခ်သြားတတ္သည္။ တစ္ခါက ခင္ပြန္း သည္က သမီးအသံကို ၾကားခ်င္လြန္း၍ သမီးေပးထားေသာ လက္ကိုင္ဖုန္းကို ေခၚၾကည့္မိရာ သမီးက စိတ္ ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ သူ႔အလုပ္ခ်ိန္ကို အေႏွာင့္အယွက္ မေပးရန္ႏွင့္ ေငြလိုလၽွင္ ပို႔ေပးလိုက္မည္ဟု ေျပာဆိုလိုက္ သျဖင့္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရင္နင့္ေအာင္ ခံစားခဲ့ၾကရသည္။

သမီးသည္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မလိုအပ္ေတာ့ဟူေသာ အေတြးက သူမရင္တြင္း၌ ဗေလာင္ဆူေစသည္။ ခင္ပြန္းသည္ေရွ႕တြင္ ဘာမၽွမျဖစ္သေယာင္ ဟန္ေဆာင္ေနရေသာ္လည္း ညအိပ္ရာဝင္တိုင္း ေမတၱာပို႔ရင္း သမီးမ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္မိသည့္အခါ မ်က္ရည္က်မိသည္။ "မိဘမ်က္ရည္တစ္စက္ သားသမီးတစ္သက္" ဆိုသည့္စကားေၾကာင့္ သူမ မ်က္ရည္ေၾကာင့္ သမီးေလးဘဝ ပူေလာင္မႈေတြနဲ႔ ညိႇဳးႏြမ္းသြားမွာကိုေတာ့ သူမ (မိခင္ပီပီ) မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သူမစိတ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ရင္း၊ ရွိရွိသမၽွ အိမ္ အလုပ္မ်ား ကို သိမ္းက်ဳံးလုပ္ကိုင္ရင္း စိတ္အာ႐ံုေျပာင္းရသည္။

* * * * *

ယခုတေလာ သူမကိုယ္သူမ သတိထားမိသည္မွာ ၾကာျပီ။ ႐ုတ္တရက္ အသံက်ယ္က်ယ္ ၾကားလိုက္ရလၽွင္ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဝမ္းနည္းစရာတစ္ခုခုကို ေတြးမိလိုက္လၽွင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ၏ ဘယ္ဘက္ရင္အံုေအာက္မွ စူးစူး ရွရွ ေအာင့္မ်က္မႈက ပို၍ ပို၍ စိပ္လာသည္။ ယခင္က ထိုသို႔ ျဖစ္ဖူးေသာ္လည္း ခံစားရသည့္ နာက်င္မႈမွာ ယခုေလာက္ မျပင္းထန္ေခ်။ သူမ ရင္ထဲက နာက်င္မႈကို သူမ ေသာက္ေနက် ေဆးေတြက ေလ်ာ့ပါး သက္သာေအာင္ မစြမ္းႏိုင္ျပီလား....။ သူမကို ကုသေနက် သမားေတာ္ၾကီးက ယခင္တစ္ေခါက္ ေဆးခန္း သြားျပစဥ္က အေသအခ်ာ မွာလိုက္သည္။ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား မလုပ္မိေအာင္ ေနပါ၊ တတ္ႏိုင္လၽွင္ အိပ္ရာေပၚ တြင္သာ နားနားေနေနပါ။ ႏွလံုးမွာ အလြန္အားနည္းေနသျဖင့္ ခြဲစိတ္ေကာင္း ခြဲစိတ္ရႏိုင္သည္တဲ့။ မခြဲစိတ္ ခင္ အေတာအတြင္း အားအင္ျပည့္ေအာင္ အနားယူပါဟု အတန္တန္ မွာလိုက္သည္။

သူမ အိမ္အလုပ္ေတြ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေလၽွာ႔ခ်လိုက္သည္။ ဟိုစဥ္က ဇိုးခနဲဇတ္ခနဲ စိတ္ျမန္ကိုယ္ျမန္ႏွင့္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္သမၽွ ယခုလို လူမမာတစ္ေယာက္လို အိပ္ရာထက္တြင္ လဲေလ်ာင္းေနရသည္က သူမကို ပို၍ စိတ္ဓာတ္က်ေစေလသည္။ အသံုးမဝင္သူတစ္ေယာက္ပမာ ခံစားရေစသည္။ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ေနရမွ စိတ္က သမီးဆီကို အခ်ိန္ျပည့္ ေရာက္သည္။ သမီးငယ္ငယ္က ဓာတ္ပံုေတြ၊ သမီးဆြဲခဲ့သည့္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြ၊ သမီး၏ စာၾကည့္စားပြဲ တစ္ခုခ်င္းစီကို ေသခ်ာ ျပန္ၾကည့္မိရင္း သမီးကို လြမ္းဆြတ္စိတ္က ထိန္းမႏိုင္၊ သိမ္း မရ ျဖစ္လာသည္။ သမီးႏွင့္ အဆက္အသြယ္ မရခဲ့သည္မွာ ယခုဆိုလၽွင္ သံုးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္။

သမီး...သမီး... သမီးအေၾကာင္းကို ေတြးမိရင္းမွ သူမ သတိရသည္။ သမီးေလးဘဝ ေရလိုေအးျပီး ပန္း လိုေမႊးေစဖို႔ သူမ ေန႔စဥ္ျပဳေနက် ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ဆြမ္းပန္းေရခ်မ္း ဆီမီး ကပ္လွဴပူေဇာ္ရဦးမည္။ ထိုအေတြးႏွင့္ သူမ ခုတင္မွ အသာဆင္းလိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႕သို႔ ထြက္လိုက္ေတာ့ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားက တဖြဲဖြဲ က်ဆင္းလို႔ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕ရွိ သူမ စိုက္ထားေသာ စံပယ္႐ံုကေလးမွာ မိုးေရစက္ေတြ ၾကား မွာ  ေဖြးေဖြးျဖဴေအာင္ ပြင့္ေနသည္။ သူမ ျခံထဲသို႔ အသာဆင္းကာ စံပယ္႐ံုကေလးမွ ျဖဴစင္ေမႊးပ်ံ႕ေနေသာ စံပယ္ပြင့္ျဖဴျဖဴကေလးမ်ားကို ခူးဆြတ္လိုက္သည္။ မိုးစက္မႈန္ကေလးမ်ားက စံပယ္ပြင့္ကေလးမ်ားေပၚတြင္ တြဲလြဲခိုလ်က္ ပိုမိုလန္းဆန္းေအာင္ အားျဖည့္ေပးေနသလို သူမ စိတ္တြင္ ထင္ျမင္ကာ ၾကည္ႏူးမိသည္။

ခူးလာေသာ စံပယ္ပန္းကေလးမ်ားကို ပန္းကန္ျပားသန္႔သန္႔ေပၚတြင္ တင္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ပန္းေမြ႕ ယာခင္း၍ ကပ္လွဴ ပူေဇာ္လိုက္သည္။ ျပီးေနာက္ သူမ အိပ္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္ခဲ့သည္။ ခုတင္ေဘးရွိ အပ္ခ်ဳပ္စက္ ခံုကေလးမွာ ထိုင္ရင္း လက္စမသတ္ရေသးသည့္ ေခါင္းအံုးစြပ္ကေလးကို ခ်ဳပ္ဖို႔ သတိရသည္။ ယေန႔ ေနရ သည္မွာလည္း သက္ေသာင့္သက္သာရွိသျဖင့္ သူမ ေခါင္းအံုးစြပ္ကေလးကို စိတ္လိုလက္ရ ခ်ဳပ္ေနမိသည္။ အာ႐ံုစူးစိုက္မႈေၾကာင့္ ထင္သည္။ သူမ ေခါင္းေတြ ႐ုတ္တရက္ မူးေဝလာခဲ့သည္။ မ်က္မွန္ကို ခြၽတ္ျပီး ေခါင္း ကို ျဖည္းညင္းစြာ ေမာ့လိုက္သည္။ ထိုခဏမွာပင္ သူမ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ား ေအးစက္လာကာ ဘယ္ဘက္ ရင္အံုမွ စူးရွစြာ ေအာင့္မ်က္ နာက်င္လာသည္။ သူမ ထိုင္ေနရာမွ အားယူထျပီး ေဘးက ခုတင္ေပၚသို႔ ေရႊ႕ ကာ လွဲလိုက္စဥ္မွာပင္ သူမ ရင္ထဲက နာက်င္မႈက မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ပိုဆိုးလာသည္။

နာက်င္မႈသည္ သူမ ခႏၶာကိုယ္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွ စ၍ တစ္ကိုယ္လံုးသို႔ လ်င္ျမန္စြာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနသည္ကို သူမ အသိအာ႐ံုတြင္ ခံစား သိရွိေနသည္။ သတိမလြတ္သြားေအာင္ အားတင္းလ်က္မွ သူမ အျမင္အာ႐ံုတြင္ သမီးေလး၏ ႐ုပ္ပံုလႊာက ထင္ဟပ္လာသည္။ သမီး...သမီးေလးကို သူမတစ္သက္ ေတြ႕ျမင္ခြင့္မွ ရပါ ဦးေတာ့မလား။ သမီးေလးအတြက္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး မိဘဝတၱရား ေက်ပြန္ႏိုင္ခဲ့ျပီ ထင္ သည္။ သူမ၏ ဝိုးတဝါး အသိအာ႐ံုမွာ သမီးေလးအတြက္ ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ တစ္ခု ကို ျပဳလုပ္ေပးလိုက္ရသည့္ ၾကည္ႏူးမႈက သူမရင္ထဲ တစိမ့္စိမ့္ ဝင္ေရာက္လို႔လာသည္။ သူမ အားယူျပံဳးလိုက္မိသည္။ သမီးေရ... သမီးနဲ႔ ဒီတစ္သက္ ျပန္ေတြ႕ခြင့္မရခဲ့ဘူး ဆိုရင္ေတာင္ ေမေမ ေျဖသာ ပါျပီ သမီးရယ္....။ ေမေမတို႔အေပၚမွာ သမီးေလး ေျပာဆိုျပဳမူမႈေတြ အမွားအယြင္း ရွိခဲ့ရင္လည္း ေမေမ အျမဲ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ သမီးေလးဘဝ တစ္ေလၽွာက္လံုး သာယာေအးခ်မ္းပါေစကြယ္... .... ....။ ရင္ထဲမွေန၍ သမီးေလးကို တီးတိုး ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ျပီးသည္ႏွင့္ သူမ၏အသိအာ႐ံုဝယ္ ျပဳခဲ့သမၽွ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကို တစ္ဖန္ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ေနစဥ္မွာပင္ နက္ရိႈင္းလွသည့္ အေမွာင္ထုထဲသို႔ တျဖည္းျဖည္း နစ္ဝင္ ေပ်ာက္ ဆံုးသြားခဲ့ရေတာ့သည္။




ျမဝတီေဇာ္


[၃ဝ-၅-၂ဝ၁၂ ေန႔က ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေသာ မိခင္တစ္ဦးကိုယ္စား အမွတ္တရ ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္။]